Δεν πρόκειται για ατυχή διατύπωση, όσον και αν προσπαθούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις, όσο και αν προσπάθησαν αποτυχημένα να σκηνοθετήσουν μορφασμούς λύπης και οδύνης στα πρόσωπά τους. Η διατύπωση χαρακτηρίζει και αναδεικνύει την πραγματικότητα, το πνεύμα της αντιλαϊκής πολιτικής που κλιμακώνεται στις «ράγες» της απελευθέρωσης, όπως επιτάσσουν οι ανάγκες του κεφαλαίου και η χυδαία κινητήριος δύναμη του κέρδους.
Δεν χρειάζεται προσπάθεια για να εντοπισθούν οι ομοιότητες με τα πρόσφατα εγκλήματα στον χώρο της υγείας. Η πανδημία, οι 35.000 νεκροί και η οδυνηρή, πανθομολογούμενη τεκμηρίωση της υπεροχής και της αναγκαιότητας του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας, όχι μόνον δεν εμπόδισε, αλλά τουναντίον χρησίμευσε και ως εφαλτήριο για την προώθηση της ιδιωτικοποίησης της υγείας από την κυβέρνηση, η οποία αξιοποίησε με τη σειρά της τα θεμέλια που είχαν δομήσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Δρομολόγησε έτσι την πλήρη αποδόμηση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και την αποσπασματική προώθηση του εκτρωματικού δημιουργήματος του λεγόμενου «νέου ΕΣΥ», που οδηγεί στην, ίσως μη αναστρέψιμη πλέον, καταστροφή των παραδόσεων της νοσοκομειακής ιατρικής, της ιατρικής και νοσηλευτικής εκπαίδευσης και της κλινικής έρευνας με κοινωνική αξία.
Πολύτιμος συνεργάτης και προαγωγός της αντιλαϊκής πολιτικής στη Λάρισα, η 5η ΥΠΕ, πρωτοπόρος στην αξιοποίηση της πανδημίας για τη μαζική μεταφορά κλινικού έργου από το δημόσιο νοσοκομείο στους επιχειρηματικούς ομίλους για την ενίσχυση της κερδοφορίας τους και «ρηξικέλευθος» στην εμπέδωση της εφαρμογής και της επέκτασης των συνεργασιών του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα στην υγεία.
Όπως και στο έγκλημα των Τεμπών, η Κυβέρνηση που άφησε τον λαό ανυπεράσπιστο στην πανδημία, είδε στα θύματα του κορονοϊού την ευκαιρία για την προώθηση της εμπορευματοποίησης της υγείας με κριτήριο τη σχέση «κόστος - όφελος», το καπιταλιστικό κέρδος με άλλα λόγια. Έτσι σχεδιάζει το κλείσιμο νοσοκομείων και τμημάτων που δεν χωρούν στον παραμορφωμένο υγειονομικό τους χάρτη, επέκταση των συμπράξεων με τους ιδιώτες στην Υγεία, επέκταση της «ελαστικοποίησης» των εργασιακών σχέσεων, αντί για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, υποχρηματοδότηση των νοσοκομείων με στόχο την «οικονομική» τους «αυτοτέλεια». Στο αντιλαϊκό αυτό πλαίσιο τα δικαιώματα των αρρώστων κονιορτοποιούνται στο κρεματόριο του κέρδους και της αγοραίας αντίληψης περί υγείας και οι τεράστιες δυνατότητες της σύγχρονης ιατρικής και της τεχνολογίας αξιοποιούνται ως στοιχείο κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων και της φαρμακοβιομηχανίας και όχι ως μέσο εξυπηρέτησης των κοινωνικών αναγκών του λαού και βελτίωσης της δημόσιας υγείας.
Τα εγκλήματα που διαπράττονται από το αστικό κράτος στην υγεία στον βωμό του κέρδους δεν εμφανίζονται ως μαζικά οδυνηρά και τραγικά δυστυχήματα, αλλά καταγράφονται στην κοινωνική αντίληψη ως πολλαπλά, ατομικά και οικογενειακά δράματα, ως επαναλαμβανόμενες αποτυχίες πρόληψης, ως κακή έκβαση νοσημάτων, ως καρκίνοι προχωρημένου σταδίου κατά την διάγνωση, ως μη προσβασιμότητα σε υγειονομικές υπηρεσίες, ως αυξήσεις της θνησιμότητας ή απλώς ως μεμονωμένες δυστυχίες που καμιά φορά ούτε καν εμπλουτίζουν τις στατιστικές τους αστικού κράτους.
Θα τους επιτρέψουμε να ολοκληρώσουν ανεπιστρεπτί εγκλήματα και στη δημόσια υγεία, στην ιατρική και τη νοσηλευτική εκπαίδευση, στην κλινική έρευνα και εκ των υστέρων να κάνουν διαπιστώσεις χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα, όπως συνέβη στο δράμα των Τεμπών;
Ένας νεκρός εργάτης κάθε 4 εργάσιμες ημέρες, 19 «ατυχήματα» κάθε εργάσιμη ημέρα στους χώρους δουλειάς και δεκάδες σακατεμένοι. Συνολικά 279 εργάτες έχασαν τη ζωή τους την τετραετία 2014-2017 σύμφωνα με τα στοιχεία του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) είναι η άλλη τραγική «θυσία» στον βωμό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η υγεία χιλιάδων εργατών τσακίζεται επίσης σε βάθος χρόνου εξαιτίας της απουσίας μέτρων υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους εργασίας και αυτές οι μη αναστρέψιμες απώλειες, τα μεμονωμένα δράματα δεν καταγράφονται από τις στατιστικές του ανάλγητου αστικού κράτους, δεν ενοχλούν την εργοδοσία. Το κράτος και όλες οι κυβερνήσεις του «λυπούνται» για τις απώλειες, αλλά κάθε τέτοια «θυσία» γίνεται παράλληλα και επιταχυντής της εγκληματικής πολιτικής που ευθύνεται για τους νεκρούς και του σακατεμένους εργάτες.
Αρκεί να διαβάσει κανείς την αιτιολόγηση της μετατροπής της Επιθεώρησης Εργασίας σε Ανεξάρτητη Αρχή, στην οποία περισσεύουν τα ευχολόγια για ασφαλέστερη εργασία, την ώρα που ο νέος φορέας γίνεται ο καλύτερος «φερετζές» για να απαλλαγεί η εργοδοσία από την υποχρέωση ακόμα και των πιο στοιχειωδών μέτρων υγείας και ασφάλειας στην εργασία!
Οι βασικότερες αιτίες των εργατικών «ατυχημάτων» επαναλαμβάνονται και ενισχύονται σε κάθε νόμο για την παραπέρα «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων, για την διευθέτηση του χρόνου εργασίας, για την πολυαπασχόληση κ.ο.κ. Τέτοιοι είναι οι νόμοι που ψηφίζουν με αγαστή συνεργασία και συνέπεια ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας της οικονομίας», την ώρα που στους χώρους δουλειάς συμβαίνουν δύο «Τέμπη» κάθε χρόνο!
Πράγματι, λοιπόν, πρόκειται για «θυσίες». Θυσίες στον βωμό του κέρδους, που υπηρετούν με την πολιτική τους η σημερινή και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Αυτή η πολιτική, που θέτει το δίλημμα «Οι ζωές μας ή τα κέρδη τους» πρέπει να μπει με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στο στόχαστρο των εργατικών - λαϊκών αγώνων, μ' ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ, για να αποκτήσει πραγματικά νόημα το «ποτέ ξανά»!
* Ο Θανάσης Αθανασιάδης είναι γιατρός ογκολόγος, υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ στον Ν. Λάρισας
