Από την Τριανταφυλλιά Ριζούλη
Η Ελλάδα έχει μακραίωνη πολιτιστική παράδοση. Τα μνημεία που έρχονται μέρα με τη μέρα στο φώς και που συναντώνται σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης δεν είναι τίποτα άλλο από ίχνη της πορείας της στον χρόνο, ενός πολιτισμού που δεν αποτελεί μόνο εθνική αλλά και παγκόσμια κληρονομιά, μιας και τα αρχαία μνημεία της προκαλούν, με την τεχνική τους αρτιότητα και τον ανθρωποκεντρικό τους χαρακτήρα, τον θαυμασμό και την αισθητική τέρψη καθενός ανά τον κόσμο.
Πολλή συζήτηση γίνεται τώρα τελευταία για τα ονομαζόμενα «ελγίνεια μάρμαρα», τον τάφο της Αμφίπολης και το ναυάγιο των Αντικυθήρων στρέφοντας την κοινή γνώμη στους θησαυρούς της ελληνικής γης θεωρώντας τα περισσότερο αξιόλογα ως μνημεία του ένδοξου παρελθόντος, κάτι σαν ενθύμιο των προγόνων προς τους απογόνους∙ διαθήκη αξιόλογη πράγματι, μας άφησαν οι πρόγονοι μας την δημοκρατία, τα γράμματα, τις τέχνες, τον πολιτισμό. Που είναι όλα αυτά σήμερα;
Το οδυνηρό για την πατρίδα μας είναι ότι έχουμε περιορίσει τον πολιτισμό στην άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής μέσω του Υπουργείου Πολιτισμού. Όταν όμως αναφέρεται κανείς στον πολιτισμό, εννοεί την αδιάκοπη προσπάθεια του αγώνα του ανθρώπου, μέσα σε κοινωνικά πλαίσια να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής του σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Γιατί πολιτισμός είναι τα πάντα, από μια πόλη καθαρή, ένα καλό σύστημα υγείας, ένα χαμόγελο που βλέπεις όταν ξυπνάς.. Δυστυχώς, η ιστορία της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα ακολουθεί την ιστορία και την εξέλιξη της νεοελληνικής κοινωνίας από την ίδρυση του νεοσύστατου κράτους έως τις μέρες μας. Το κράτος μέχρι τώρα πρόσφερε εκπαίδευση και λιγότερο παιδεία.
Η ευρύτερη καλλιέργεια είναι προσωπική κατάκτηση και απαιτεί θυσίες και αγώνα καθημερινό από τον καθένα. Όμως, η εμμονή στα οικονομικά συμφέροντα και στους κανόνες της ελεύθερης αγοράς, η επιβολή του καταναλωτικού προτύπου της αφθονίας, το διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα στα πλούσια και φτωχά κράτη, η κρίση της δημοκρατικής συμμετοχής και του κράτους προνοίας, η κοινωνική περιθωριοποίηση και ο αποκλεισμός είναι μερικά από τα προβλήματα που δημιουργούν κλίμα ανησυχίας για το μέλλον των παιδιών. Η αισιοδοξία για την πορεία του κόσμου μπορεί να προκύψει μόνο από τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου και της αποστολής της εκπαίδευσης. Το ήδη υπάρχων εκπαιδευτικό μοντέλο της χώρας στηρίζεται περισσότερο σε ποσοτικά κριτήρια- συσσώρευση γνώσεων στο παραδοσιακό γνωσιοκεντρικό σχολείο- το οποίο, είναι αναγκαίο να αντικατασταθεί από πιο ποιοτικά κριτήρια.
Πρέπει ο κάθε μαθητής και φοιτητής να μάθει να αξιοποιεί τις ευκαιρίες για μάθηση που παρέχονται αρχικά στο σχολείο του και έπειτα σε όλη την διάρκεια της ζωής του. Να μελετά τα καθημερινά του μαθήματα όχι αναγκαστικά αλλά με το πάθος ενός ανθρώπου που ψάχνει να βρει την αλήθεια, τη γνώση, ενός έτοιμου ανθρώπου να αναπτύξει την κριτική του σκέψη, να σκεφτεί ελεύθερα και να αποφασίσει το ορθό. Η γνώση είναι εκείνη που παρέχει την δύναμη, την ψυχική δύναμη! Αυτή είναι και η δύναμη που λείπει από τα σημερινά παιδιά. Γι΄αυτό οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς οφείλουν να συμβουλεύουν τα παιδιά να διαφυλάττουν τρία πράγματα στη ζωή τους: τον πολιτισμό και την παράδοση, να καλλιεργούν την μόρφωση, και να σκέφτονται με σύνεση. Μόνο με ένα τρόπο θα διαφυλαχτούν τα ιδανικά της ειρήνης, της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης: την κατάλληλη αγωγή και παιδεία. Η ηθική μόρφωση των πολιτών είναι η βάση της κοινωνικής και πολιτικής ανόρθωσης του έθνους και εκείνη που προάγει τον πολιτισμό.
Η Τριανατφυλλιά Ριζούλη είναι πτυχιούχος Φιλοσοφίας Πατρών
