Η φωτογραφία της Κυριακής...

Από τον Κων/νο Τσιρονίκο

Διαβάζοντας τη στήλη των φωτογραφιών στο φύλλο της εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της Κυριακής, την Πρωτοχρονιά του 2023, το μάτι μου έπεσε στη μορφή ενός παλικαριού. Ενός Έλληνα στρατιώτη, που υπηρετούσε στη Σμύρνη το 1922. Μια ολόκληρη δραματική ιστορία διαπέρασε τη μνήμη μου. Προσπάθησα να την κλείσω, μα δεν μπόρεσα. Το όραμα της Μεγάλης Ιδέας, η τραγωδία… διαρκώς στριφογύριζαν στο μυαλό μου. Τότε, σκέφτηκα, την αρχή και το τέλος αυτού του μεγάλου εθνικού πόθου. Του βαθιά ριζωμένου στην ψυχή των Ελλήνων. Τότε, που οι Ένοπλες Δυνάμεις της πατρίδας μας εκστράτευσαν στη Μ. Ασία, όχι για να κατακτήσουν, αλλά για να προστατεύσουν και να ελευθερώσουν αλησμόνητες πατρίδες. Γη ηρώων και μαρτύρων της πίστεώς μας…
Αυτήν την ιδέα υπηρετούσε στη Σμύρνη και το παλικάρι της φωτογραφίας. Ο στρατιώτης από τον Πυργετό της Λάρισας Θεμιστοκλής Λουλούδης. Και αυτή πρακτικά εκφραζόταν με την ένταξη στον εθνικό μας κορμό των αλύτρωτων εδαφών της Μ. Ασίας. Των περιοχών εκείνων, όπου οι ελληνικοί πληθυσμοί υπερτερούσαν αριθμητικά των μουσουλμανικών. Η φωτογραφία δείχνει μια όψη υπερήφανη και αποφασιστική. Μια ψυχή έτοιμη να τα δώσει όλα για την πατρίδα. Αντιπροσωπευτική των νέων της εποχής εκείνης. Των υψηλών ιδανικών, που ενσάρκωναν τις ιστορικές στιγμές του γένους μας…
Δυστυχώς, για μας τους Έλληνες η ευκαιρία αυτή χάθηκε. Τότε, που το ξήλωμα της οθωμανικής αυτοκρατορίας βρισκόταν προς το τέλος της. Κι απ’ αυτό η πατρίδα μας προσδοκούσε την εθνική της δικαίωση. Την προσάρτηση των αλησμόνητων πατρίδων, των ποτισμένων με το αίμα των προγόνων μας. Αυτό που διεγείρει την εθνική μνήμη. Τις θύμισες από την πονεμένη ιστορία μας. Αυτή που, όταν την ανακαλούμε, μας υπενθυμίζει: Προσοχή μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη και βρεθούμε πάλι χαμένοι. Αυτό που θα μας έλεγε, αν ζούσε, και ο στρατιώτης της φωτογραφίας που δημοσίευσε την 1η-1-23 η «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της Κυριακής. Ο μαχητής του μικρασιατικού μετώπου, από τα μέρη μας, Θεμιστοκλής Λουλούδης.
Διαβάζοντας κάποιος προσεκτικά τη φωτογραφία αυτή, πιστεύω ότι θα νιώσει ανάμεικτα συναισθήματα. Θαυμασμού και απογοήτευσης. Τα πρώτα τα προκαλούν η χαρά και αποφασιστικότητα, που είναι χαραγμένες στο πρόσωπο του παλικαριού, και τα δεύτερα η σκέψη της αποτυχημένης εκστρατείας, που οδήγησε στην εθνική τραγωδία. Απόρροια της απουσίας εθνικής στρατηγικής, την οποία συνέτριψε ο εθνικός διχασμός. Αποτέλεσμα αυτού να μη μελετήσουμε καλά τα σχέδια των μεγάλων, οι οποίοι, αφού πήραν αυτά που ήθελαν (πετρέλαια της Μοσούλης...), μετά μας γύρισαν την πλάτη και όπλισαν τον Κεμάλ… Το ίδιο έκανε και η μπολσεβίκικη κυβέρνηση, μην ξεχνώντας το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα που στείλαμε και πολέμησε στο πλευρό του Λευκού στρατού...
Όλα τα παραπάνω δεν τα προείδαμε και μετά περπατούσαμε μόνοι μέσα στη νύχτα χωρίς να μας γνωρίζει κανένας… Ώσπου ήρθε η καταστροφή, ο θάνατος, ο διωγμός, η προσφυγιά και η μεγάλη ιδέα έγινε στάχτη.
Αυτά και τόσα άλλα μαρτυράει η φωτογραφία του Έλληνα στρατιώτη στη Σμύρνη. Αυτή που τραβήχτηκε στον ανθό της νιότης του. Τότε, που υπηρετούσε τις αξίες και τα ιδανικά της ελευθερίας, που σήμερα την καθιστούν ιερό και ιστορικό κειμήλιο. Άσβηστο φάρο της ιστορικής αλήθειας. Για να διαβάζεται καθαρά. Για να μαθαίνουμε, κάθε φορά, το γιατί πετύχαμε και το γιατί αποτύχαμε.
Τελειώνοντας αυτό το άρθρο, θα ήθελα να επισημάνω στους απογόνους του Θεμιστοκλή Λουλούδη, ότι κρατούν στα χέρια τους μια ιστορική φωτογραφία, που πρέπει να τους κάνει υπερήφανους, γιατί αποτελεί ένα κομμάτι της ιστορίας μας. Έναν ανεκτίμητο θησαυρό, που πρέπει να τον φυλάσσουμε ως κόρη οφθαλμού. Γιατί έτσι προστατεύουμε την ιστορία μας. Το μέλλον της αιώνιας Ελλάδας μας…
Όσον αφορά την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια που εδώ και πολλά χρόνια τιμά, με τη δημοσίευση φωτογραφιών, τη λαϊκή και την εθνική μας παράδοση.