* Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
Θα θυμάστε όλοι σας, όταν υπουργός ΠΕΧΩΔΕ στην Κυβέρνηση Καραμανλή ήταν ο συμπολίτης μας Γ. Σουφλιάς. Τότε οι κυβερνώντες ανήγγειλαν με ενθουσιασμό και φαμφάρες, πως ήγγικεν η ώρα να συνταχθεί το Εθνικό Κτηματολόγιο. Και πως ένα όνειρο πραγματοποιείται και πόσο καλό είναι το Κτηματολόγιο. Σωστό. Τα προηγμένα κράτη έχουν σε ισχύ το Κτηματολόγιό τους από πολλού χρόνου. Έχουν λύσει μ` αυτό σωρεία προβλημάτων, βάζοντας σε τάξη θέματα, που προκαλούσαν προστριβές, διενέξεις και αδικίες, ή εγκληματικές αυθαιρεσίες. Οι πιστώσεις λοιπόν είχαν δοθεί από τους «τρισκατάρατους Ευρωπαίους» και πολύ σύντομα θα είχαμε και το δικό μας Κτηματολόγιο. Δεν πέρασε όμως λίγος καιρός και οι διακηρύξεις και ενθουσιασμοί καταλάγιασαν. Βρε πότε θα αρχίσει; Γιατί αργούν; Ώσπου μια μέρα έκπληκτος ο ελληνικός λαός, μαθαίνει πως το Κτηματολόγιο αναβάλλεται για το προσεχές μέλλον, ελλείψει των σχετικών πιστώσεων. Μα οι πιστώσεις υπήρχαν. Πού πήγαν; Δεν ξέρω. Ρωτήστε τον Πάγκαλο!! Για να είμαστε όμως δίκαιοι, η υπόθεση Κτηματολογίου, δεν ναυάγησε ολοκληρωτικά. Έγινε το έλασσον. Δηλ. η κτηματογράφηση των ιδιωτικών και κρατικών αστικών κτημάτων. Κατεγράφησαν διαμερίσματα, καταστήματα, αποθήκες, κτίσματα. Το μείζον όμως δεν έγινε. Δεν έγινε και δεν ξέρω πότε θα γίνει το Κτηματολόγιο γαιών, οικοπέδων, δασών, παραλίων κλπ. που είναι και το μείζον. Γιατί με το Κτηματολόγιο αυτό, θα γλιτώναμε μια για πάντα από τους εγκληματίες εμπρηστές, τους αδηφάγους καταπατητές και τις προκλητικές αυθαιρεσίες, που χρόνια τώρα βασανίζουν το άμοιρο κράτος μας.
Αν γινόταν αυτό το Κτηματολόγιο, κανείς δεν θα τολμούσε να κάψει, να καταπατήσει, να αυθαιρετήσει.
Τα γράφω αυτά γιατί προ ημερών σε πάνελ του Mega διατυπώθηκε μια καταγγελία, πως 260 εκατομ. ευρώ, από φόρους που δόθηκαν για το Κτηματολόγιο, μεταμφιέστηκαν αυθαίρετα σε «πρωτογενές πλεόνασμα». Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή ψέματα. Ξέρω όμως πως το Κτηματολόγιο χρόνια τώρα διαφημίζεται, αλλά δεν πραγματοποιείται.
Διάβασα, πως ο Γερμανός ιστορικός Κάρλ Μέντελσον, γιος του φημισμένου μουσουργού Μέντελσον, είχε διατυπώσει ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις, για τη νεότερη Ελλάδα. Σας μεταφέρω από την «Ελληνική Ιστορία» που έγραψε, σε μετάφραση Αγ. Βλάχου: «Οι υπό του λαού πληρωνόμενοι φόροι, δεν εισέρχονται εις το Δημόσιον Ταμείον, αλλά εις τα βαλάντια ολίγων ιδιωτών. (Έλα φίλε Κάρλ να δεις σήμερα τι γίνεται). Τα ελαττώματα ταύτα του φορολογικού συστήματος, έβλεπε βεβαίως ο Κυβερνήτης (Καποδίστριας) και εστέναξεν μεν, αλλά δεν ενεβάθυνε το κακόν. (...) Προ πάντων όμως κυρίως αυτού μέλημα, έπρεπε τότε να καταστεί η αυστηρά διάκρισις, μεταξύ ιδιωτικών κτημάτων και των προτέρων μεν εις τον Σουλτάνον ανηκόντων βακουφίων, νυν δε Εθνικών γαιών. (Δηλ. εσκέπτετο την καθιέρωση του Κτηματολογίου). Η Εθνική Ελληνική περιουσία ήν τόσω μεγάλη, ώστε απετέλει τα τέσσερα δέκατα μέχρι του ημίσεως της όλης εκτάσεως της Ελλάδος. Η Επιτροπή εν τούτοις ήν διώρισεν ο Καποδίστριας, προς κτηματικήν της χώρας καταγραφήν, ουδέ κατ` ελάχιστον αντεπεκρίνετο εις την σπουδαιότητα του έργου της. Είχεν τίτλους και ελάμβανε αποζημιώσεις, αλλά ουδέν άξιον λόγου κατώρθωσεν. (Γνωστά παρ` ημίν την σήμερον!!!) Πλην δε τούτου υπήρχεν και το άλλο κακόν. Ότι την διανομήν της ακαλλιεργήτου Εθνικής γης, η Κυβέρνησις υπέσχετο πάντοτε εις απόρους και αξιολόγους πολίτας, αλλ` ουδέποτε ηδύνατο να πραγματοποιήση. Οι Έλληνες κληρονομήσαντες παρά των κλασικών αυτών προγόνων, το πάθος αμερίμνου και τρυφηλού βίου και της εν μεγαλοπρεπεί οκνηρία εν ευμαρείας, είχον συνειθήση να θεωρώσι την διανομήν των εκτεταμένων γαιών ως το πέρας αυτών δεινών. (...) Εν όσω όμως ηγνοείτο η Εθνική περιουσία, ήν αυτόχρημα αστειότης, πας κενός κερδοφόρος υπολογισμός επί της διανομής αυτής βασιζομένη. Και το Κτηματολόγιον δε αν κατορθούτο, αδύνατον πάλιν ήτο, ως απήτει η των Ελλήνων ανυπομονησία, να γίνει άμεσος η διανομή εις πάντας τους συνωθουμένους και αναξιούντας. Διότι άμα του παρελθόντος κινδύνου, πάντες οι της Ελλάδος κομπολακύθαι (κομπαστές) παρέστησαν σωτήρες της Πατρίδος εκατοντάδας Τούρκων φονεύσαντες. (λούφα και παραλλαγή. Δηλ. σαν ψεύτικες αναπηρίες και συντάξεις...)
Αυτή φίλοι μου είναι μία άγνωστη, αλλά και θλιβερή ιστορία για το Κτηματολόγιο, που κρατά εδώ και διακόσια χρόνια. Και αποτελεί αναμφισβήτητα μια επιβεβαίωση ότι οι Έλληνες προτιμούν να επαίρονται για το τίποτα, να αντιμάχονται για το τίποτα, να διεκδικούν για το τίποτα και να ασχολούνται με το τίποτα. Αλλά να μην πράττουν ποτέ το αναγκαίον.
