Κομβική επιλογή

Από τον Απόστολο Βλιτσάκη, δικηγόρο

Ευφυής φίλος και πασόκος με ρώτησε πριν λίγο καιρό, αν έχω κάτι και αρθρογραφώ εναντίον του Γιώργου Παπανδρέου. Δεν έκανε παρατηρήσεις για το περιεχόμενο. Μόνον γιατί τα «βάζω» με τον πρώην Πρωθυπουργό. Απάντησα, πως έγραψα, ό,τι έκρινα σωστό να γράψω. Είπα κι ένα διόλου προσβλητικό αστείο, που δεν πρέπει να γραφεί. Γελάσαμε και κλείσαμε το θέμα. Σκέφτηκα μετά, πως ένας έξυπνος άνθρωπος, που ασφαλώς διαφωνούσε μαζί μου, ασχολήθηκε με το «γιατί»; Είχα σκοπιμότητα; Κατέληξα στο συμπέρασμα, πως κι αν κάποιος είναι έντιμος και ειλικρινής, του προκύπτει πρόβλημα, όταν επικοινωνεί απόψεις για την πολιτική και τους πολιτικούς. Έχω γράψει και γι’ άλλους και ξέρω πως έγινα δυσάρεστος. Να που όμως σήμερα θ’ αφιερώνω αυτό το κείμενο στους «γενίτσαρους» του ΠΑΣΟΚ σύμφωνα με τη ρητορική Ανδρουλάκη. Νομίζω καταρχήν, πως είναι ανεδαφική και ατυχής η προσβολή ανθρώπων, που δεν εξέφρασαν με τις μεταπηδήσεις τους κάτι περισσότερο η λιγότερο από τη μαζική φυγή της συντριπτικής πλειοψηφίας των πασόκων προς ΣΥΡΙΖΑ και λίγων προς Νέα Δημοκρατία μετά το 2011. Γιατί είναι «γενίτσαροι» όλοι αυτοί, όταν ο γενιτσαρισμός ήταν βίαιη στράτευση ανηλίκων, ενώ εδώ υπήρξε εκούσια φυγή ενηλίκων. Αλλά και -πολιτικά μιλώντας- ο Γ.Α.Π. έκανε ο ίδιος κόμμα, διέσπασε το δικό του το 2015, και σήμερα ο ίδιος και όσοι πολιτεύτηκαν με το ΚΙΔΗΣΟ έχουν από το 2019 τον πρώτο λόγο στο πρώην ΚΙΝΑΛ και τώρα ΠΑΣΟΚ.
Το ότι πολιτικοί και πολίτες με πολιτευτές απέδρασαν μετά το 2012 στα τότε κόμματα εξουσίας, δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Οταν κόμμα εξουσίας στις κρισιμότερες ώρες δεν διαθέτει συγκολλητική ουσία και κοινό πρόταγμα. Οταν ο Πρωθυπουργός και Πρόεδρός του αναγγέλλει αντισυνταγματικό δημοψήφισμα ουσιαστικής εξόδου από την Ευρωζώνη και οι Βουλευτές του εξεγείρονται ή κατ’ άλλους «υπονομεύουν», και το πολιτικό προσωπικό σε μεγάλο μέρος του αποδεικνύεται ιδιοτελές, αλλά και ακούει στην Κοινοβουλευτική ομάδα αναγγελία δημοψηφίσματος εξόδου από την Ευρωζώνη (γιατί τέτοιο ήταν, όπως και του ΣΥΡΙΖΑ). Οταν λοιπόν τα τραγελαφικά ακολουθούσαν το ένα το άλλο μέσα στη δίνη του οικονομικού τυφώνα, τι θα περίμενε κάποιος, εκτός του αναπότρεπτου. Ετσι τις εκλογές του 2012 και του 2015 δεν τις κέρδισε ούτε η Νέα Δημοκρατία, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Όπως συμβαίνει πάντα, τις αναμετρήσεις δεν τις κερδίζουν οι αντιπολιτεύσεις. Τις χάνουν οι Κυβερνήσεις.
Το ΠΑΣΟΚ τις έχασε, επειδή διασπάστηκε εξαιτίας της αδυναμίας διαχείρισης της κρίσης και των σκληρών μέτρων, που ήταν υποχρεωμένο να πάρει, αλλά δυστυχώς αργά. Τις έχασε, επειδή δεν ενημέρωσε αμέσως και με στοιχεία τον ελληνικό Λαό για την οικονομική τραγωδία της καραμανλικής επταετίας. Μάλιστα μοίρασε και επιδόματα 750 εκατομμυρίων ευρώ έχοντας προηγουμένως εξαγγείλει παροχές 1,5 δισ. Πολύ σοβαρά μέτρα για την αποκέντρωση (Καλλικράτης), την παιδεία (νόμος Διαμαντοπούλου) και την οικονομία (ηλεκτρονική συνταγογράφηση) δεν είχαν απήχηση στους δικαιωματιστές Ελληνες εξαιτίας του πρώτου μνημονίου και της ξαφνικής ανακοίνωσης υπαρξιακού για την παραμονή μας στην Ευρωζώνη και την Ενωση δημοψηφίσματος. Τις έχασε αργότερα από την αποκάλυψη της τσοχατζοπουλικής μαφίας και της πρωτοφανούς προδοσίας με το ανιστόρητο και προφασιστικό αφήγημα της συνεργασίας του «προδότη» Βενιζέλου με τον Σαμαρά. Αν θυμάμαι καλά, είχαμε το 2012 συγκυβέρνηση εθνικής ανάγκης από τέσσερα κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ) που έμειναν δύο (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) και εκτός άλλων μείωσαν το δημόσιο χρέος με το psi και psi plus κατά 85 δισ. ευρώ.
Το πλήθος των πασόκων ψηφοφόρων με πρώτους και καλύτερους τους συνδικαλιστές των ρετιρέ πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι εκείνοι, που θα με «περιποιηθούν» πάλι και των οποίων η μέση σύνταξη και οι αποδοχές τους είναι μέχρι και τρεις φορές μεγαλύτερη των άλλων μισθωτών του Δημοσίου. Δικαστές, Εισαγγελείς, νομικοί σύμβουλοι του Κράτους και οι συνταξιούχοι τους εξαιρέθηκαν από το μεγαλύτερο μέρος των μνημονιακών περικοπών. Οι ίδιοι μετά άρχισαν να ξηλώνουν (πώς αλλιώς) το πουλόβερ των περικοπών άλλων, «ευγενών» ταμείων. Μνημόνια είπατε; Ασφαλώς για τον αδύναμο λαουτζίκο, τον πληβείο, τη μάζα. Δεν έγινε λοιπόν αυτή η μεταπήδηση, όπως και η μεγάλη αποχή, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ θα έσκιζε τα μνημόνια, θα πήγαινε τον ιδιωτικό μισθό στα 750 χ 14 € ,θα εξαφάνιζε το χρέος και θα έβαζε τη Μέρκελ και τον Σόϊμπλε, να χορεύουν πεντοζάλη, παίζοντας ο ίδιος τα νταούλια. Ούτε η συριζαϊκή ρητορική, ούτε τα Ζάππεια ένα, δύο, τρία («πήγα στην κυρία, έκοψα ένα μήλο, ήταν ...χαλασμένο» κ.λπ.) κατεδάφισαν το ΠΑΣΟΚ. Το συνέτριψαν οι αυτοκτονικές πράξεις και παραλείψεις ορισμένων. Εκτός άλλων και το διάσημο χρέος του μεταξύ 2004-2009, που το ανάγκασαν ν’ αλλάξει ΑΦΜ και όνομα. Χρέος που οι δημιουργοί του το φόρτωσαν στον Βενιζέλο, το κατέγραψαν ξένοι ελεγκτές και ο Βαγγέλης το έβαλε στο συρτάρι. Δεν θα επεκταθώ σ’ αυτό, αλλά ...πώς να το πω. Ξενίζει ο έρωτας των ονομάτων στην πολιτική μας ζωή. Το βλέπω στον σημαντικό ρόλο των παπανδρεϊκών του ΚΙΔΗΣΟ.
Εχοντας κατά νου τη σημερινή ισχύ του ΚΙΔΗΣΟ στο πολιτικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ διερωτώμαι, τι θα συμβεί, αν κληθεί ο Ανδρουλάκης μετά τις εκλογές να συνεργαστεί με τους «γενίτσαρους» του ΣΥΡΙΖΑ, ή με τους λίγους «γενίτσαρους» της Νέας Δημοκρατίας. Πριν όμως αποφασιστούν αυτά, ο νέος αρχηγός δεν πρέπει ν’ αγνοήσει κάποιες παραμέτρους. α) Ότι ο Τσίπρας θα πάει με τον Κυριάκο, αν του προταθεί συγκυβέρνηση. Δεν έχει πρόβλημα. Εδώ συνεργάστηκε με τον Καραμανλή μέσω Καμμένου με αντάλλαγμα την αθώωση του πρώτου για την καταστροφή της Χώρας, θα κολλήσει στον Κυριάκο; β) Οτι αν αρνηθεί ο Ανδρουλάκης συνεργασία με Μητσοτάκη και οδηγηθεί ο τόπος σε επαναληπτικές εκλογές με ενισχυμένη αναλογική, θα συμβούν τα χειρότερα για τον υπαίτιο της πολύμηνης ακυβερνησίας. Η διακήρυξη Ανδρουλάκη πως δεν θα επιτρέψει να ξαναγίνουν πρωθυπουργοί ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης δεν είναι επεξεργασμένη. Το ΠΑΣΟΚ συγκυβέρνησε λόγω εθνικού χρέους με τον δεξιό κ. Σαμαρά και τον ακροδεξιό λαϊκιστή κ. Καρατζαφέρη με συνύπαρξη και της ΔΗΜΑΡ. Πώς θ’ αρνηθεί, αν προσκληθεί να συμπράξει με ρεαλιστικό πρόγραμμα με τον κεντρώο κ. Μητσοτάκη. γ) Ότι ο κ. Τσίπρας ξέπλυνε την καραμανλική καταστροφή, για να συγκυβερνήσει με την ακραιφνή καραμανλική συνιστώσα της ΝΔ μέσω Καμμένου. Ταυτόχρονα μαζί με τη Νέα Δημοκρατία απέδωσαν τη χρεοκοπία στο μνημόνιο του 2010, ενώ λίγο μετά ο ΣΥΡΙΖΑ σάλπισε μόνος του το …συναρπαστικό εμβατήριο της ανοησίας, ότι «τα μνημόνια έφεραν την κρίση». Την ωμή αλήθεια, πως τα τρία μνημόνια –ένα εκ των οποίων ψήφισε και ο ΣΥΡΙΖΑ- ήταν η συνέπεια της αφροσύνης της εξαετίας 2004-2009 την εξαφάνισε ο ΣΥΡΙΖΑ. δ) Ότι σε αντάλλαγμα της σιωπής Τσίπρα για τα πεπραγμένα Καραμανλή ο τελευταίος δεν είπε ποτέ μία λέξη για την 4ετία (2005-2009) Τσίπρα. Αυτά αποτελούν δεδομένα στη μετεκλογική στάση Ανδρουλάκη, όταν καταλάβει την τρίτη θέση. Εκτός κι αν κάνει την έκπληξη, που δεν νομίζω. ε) Οτι αν ο παπανδρεϊσμός, ως κατανοητή -πλην αδικαιολόγητη- κομματική συνιστώσα στο ΠΑΣΟΚ εκλέξει αρκετούς βουλευτές, δεν το αποκλείω ο Γιώργος να το διασπάσει εκ νέου και να συμπλεύσει ως Αντιπρόεδρος Κυβέρνησης με τον Αλέξη. Ο συμπεριφορικός εξαιρετισμός είναι ικανός για πολλά. Προέκυψε άλλωστε το 2015.
Δεν είναι λοιπόν εύκολα τα πράγματα για τον κ. Ανδρουλάκη. Το προσωποπαγές ΚΙΔΗΣΟ αποτελεί αστάθμητο παράγοντα για την ευστάθεια πλεύσης του ΠΑΣΟΚ. Προβληματίζει και ο δυσανάλογος εμπλουτισμός του πολιτικού συμβουλίου του με στελέχη Παπανδρέου, που του οφείλουν αρκετά, και τον συνοδεύουν στις πολιτικές του περιηγήσεις. Εύχομαι πάντως τα καλύτερα στον σοσιαλδημοκρατικό χώρο, που έχει προσφέρει πολλά στη βελτίωση της ζωής των Ελλήνων/-ίδων και στην πολιτική ομαλότητα μετά το 1974.
Για να κλείσω. Αυτό το άρθρο γράφτηκε με ευθύτητα άποψης. Αλλωστε ένα άρθρο είναι από νομικό επαρχίας. «Σιγά τον πολυέλαιο»! Εκεί στο κλεινόν άστυ ενδημεί η σοφία. Ο Βενιζέλος έγινε αποδέκτης της το 2019. Ο Λοβέρδος λίγο μετά. Ο μακράν ασφαλώς των προεκλογικών πεπραγμένων του 2019 κ. Παπανδρέου επιβραβεύτηκε για την ίδρυση του ΚΙΔΗΣΟ πριν 4 χρόνια απομακρύνοντας μέσω άλλων τον Βενιζέλο. Ο ιδρυτής της «Ανανέωσης» το 2018 (τη θυμάστε;) κ. Καμίνης εντάχθηκε και αυτός λίγο πριν τις εκλογές του 2019 ως ηγέτης « τάσης» στο ΚΙΝΑΛ. Τιμήθηκαν οι δυο τους σε βάρος όσων δούλεψαν και στήριξαν το ΠΑΣΟΚ στα δύσκολα των τελευταίων 35 χρόνων.
Σε θυμήθηκα Γιώργο Νταλάρα: « Όλα καλά κι’ όλα ωραία. Χθες ήσουν μ’ άλλονε παρέα. Και πού σοκάκι να τραγουδήσεις… Δεν επιτρέπονται οι αναμνήσεις».