ΠΕΡΙ ΡΩΣΙΑΣ V

ΜΟΝΑΧΟ. ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2007

Τον Φεβρουάριο του 2007 πραγματοποιήθηκε στο Μόναχο η ετήσια διάσκεψη Ασφάλειας.

Όπως στο Νταβός συνέρχεται κάθε Φεβρουάριο το Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ, ανάλογη με διαφορετική θεματολογία είναι η ετήσια διάσκεψη ασφάλειας του Μονάχου, ένα διεθνές και αυτό forum με θέμα την ασφάλεια. Στη διάσκεψη του 2007 συγκεντρώθηκαν στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας αρχηγοί κρατών, διεθνών Οργανισμών και προσωπικότητες παγκόσμιας αναγνωρισιμότητας. Παρόντες η Μέρκελ και ο Πούτιν. Ο τελευταίος όταν πήρε τον λόγο είπε για πρώτη φορά σε διεθνές ακροατήριο σημαντικά και σημαίνοντα πράγματα, που λησμονήθηκαν.
Κάτι μου θύμισε αυτή η ιστορία. Όταν ο Χίτλερ ήταν έγκλειστος στις Φυλακές Λάγκσμπεργκ της Βαυαρίας το 1924, έγραψε ένα ιδεολογικό μανιφέστο. Του έδωσε τον τίτλο: «Ο αγών μου» (Mein Kampf). Έγραψε το πρώτο μέρος στη Φυλακή το 1924 και δημοσιεύτηκε το 1925. Το δεύτερο γράφτηκε σε μία εξοχική βίλα στη Βαυαρία το 1925 και δημοσιεύτηκε το 1926. Πρωταρχικό στοιχείο του μανιφέστου υπήρξε το μίσος, «που θα γίνει αφετηρία των αγώνων μου». Στο βιβλίο του ο Χίτλερ προειδοποίησε για όλα όσα πίστευε και θα πραγματοποιούσε, όταν θα έπαιρνε την εξουσία. Την κατάργηση της Δημοκρατίας και την επιβολή Δικτατορίας του εθνικοσοσιαλιστικού εργατικού κόμματος που ηγείτο. Το μίσος κατά της Γαλλίας. Το μίσος κατά των Εβραίων και την καθολική εξόντωσή τους. Την κατάκτηση της Ανατολής ως αναγκαίου ζωτικού χώρου για την προνομιούχο γερμανική φυλή.
Εάν τότε οι ηγέτες των Δημοκρατιών είχαν ασχοληθεί λίγο με την απλή ανάγνωση αποσπασμάτων αυτού του βιβλίου, θα είχε ίσως αποφευχθεί η τραγωδία του 2ου μεγάλου πολέμου. Το «Μein Κampf» είναι η παγκόσμια εκ των προτέρων αναγραφή, όσων επρόκειτο να συμβούν μετά την άνοδο του 3ου Ράιχ στην εξουσία. Ο Χίτλερ πήρε αφορμή για το έργο του από «τα πρωτόκολλα των σοφών της Σιών», ένα πλαστό κείμενο της μυστικής Αστυνομίας των Τσάρων «Οχράνα», που εμφάνιζε Εβραίους σοφούς, ως εκπροσώπους του εβραϊκού έθνους να απεργάζονται την οικονομική υποδούλωση του Κόσμου.
Πάμε τώρα στη διάσκεψη τoυ 2007, να μεταφράσουμε αυτολεξεί αποσπάσματα από την ομιλία Πούτιν: «Επιτρέψτε μου -είπε- ν’ αποφύγω την υπερβολική ευγένεια. Θα σας πω, τι σκέφτομαι για τα διεθνή προβλήματα ασφάλειας. Θα σας παρακαλούσα να μη θυμώσετε μαζί μου. Άλλωστε είναι μόνον ένα συνέδριο. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου άφησε τον κόσμο με ζωντανά πυρομαχικά, μεταφορικά μιλώντας. Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ τερμάτισε τη γεωπολιτική διαίρεση, αλλά η μονοπωλιακή εξουσία δημιούργησε νέες διαιρέσεις και έσπειρε το χάος στον κόσμο. Είναι ένας νέος κόσμος με έναν ηγεμόνα. Οι μονομερείς και παράνομες ενέργειες αυτού του ηγεμόνα δημιουργούν περισσότερους πολέμους και θανάτους απ’ ό,τι στον διαιρεμένο κόσμο. Σημαντικά περισσότερους».
«Βρισκόμαστε σε μία ασυγκράτητη κατάχρηση στρατιωτικής εξουσίας, που βυθίζει τον κόσμο σε άβυσσο μόνιμων συγκρούσεων. Η εύρεση διευθέτησης είναι αδύνατη. Η πραγματικότητα έρχεται όλο και πιο κοντά στο νομικό σύστημα του ενός κράτους. Οι Η.Π.Α. ξεπέρασαν τα σύνορά τους με κάθε τρόπο, στις οικονομικές, πολιτικές, πολιτιστικές και εκπαιδευτικές πρακτικές, που επιβάλλονται σε άλλα έθνη. Σε ποιον αρέσει αυτό λοιπόν;».
Η ομιλία Πούτιν διήρκεσε 32 λεπτά με καταγγελίες διεθνών θεσμών ως υποτελών στις Η.Π.Α. και του ΟΑΣΕ ως «χυδαίου οργάνου της Αμερικής». Κατήγγειλε τα εμπόδια που θέτουν οι Δυτικοί για την ένταξη της Ρωσίας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου εξαιτίας του άσχετου -όπως είπε- θέματος της ελευθερίας λόγου στην Πατρίδα του. Δεν αναφέρθηκε στα προβλήματα Δημοκρατίας στη Ρωσία και μίλησε για την ανεξέλεγκτη αλαζονεία των Η.Π.Α. Κατήγγειλε την εξέλιξη των αμυντικών συστημάτων σε όπλα του διαστήματος και υποβίβασε τα ευρωπαϊκά κράτη ως όργανα των Αμερικανών. Όλα οφείλονταν στην αλαζονεία του παγκόσμιου ηγεμόνα.
Ο Μπίλ Γκέιτς που παρακολούθησε την ομιλία είπε για τον Πούτιν ότι κατεχόταν από εκτός πραγματικότητας μανία καταδίωξης. «Όλοι οι παρόντες ήταν οργισμένοι και συγκλονισμένοι», έγραψε ο Μάγιερς στο βιβλίο του «Ο νέος Τσάρος»              (τ.Β’.156). Την επόμενη της ομιλίας η Süddeutshe Zeitung έγραψε ότι «Η ομιλία Πούτιν ήταν προειδοποίηση, που αξίζει να αναλογιστεί κανείς. Η πηγή όλων των αποτυχιών κατά τον Πούτιν ήταν ο πατερναλιστικός τρόπος, με τον οποίο ο νικητής του Ψυχρού Πολέμου αντιμετώπισε τον ηττημένο».
Οι απόψεις Πούτιν -ενός υπέρμαχου του ρωσικού αυταρχισμού*- για τον «παρηκμασμένο δυτικό πολιτισμό» εκφράστηκαν δημόσια και στις Βρυξέλλες στην αρχή της τρίτης θητείας του το 2012. Καθώς ο Πρόεδρος της Ρωσίας θεωρεί πως οι Δημοκρατίες δημιουργούν χάος, είπε στη Σύνοδο των G8 εκείνης της χρονιάς: «Πού ζούσε ο Χομεϊνί, ο αρχηγός της ιρανικής επανάστασης; Ζούσε στο Παρίσι. Υποστηρίχτηκε από το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής κοινωνίας και τώρα η Δύση αντιμετωπίζει το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Θυμάμαι τους εταίρους μας, που ζητούσαν δίκαιες και δημοκρατικές εκλογές στα παλαιστινιακά εδάφη. Τέλεια! Αυτές τις εκλογές τις κέρδισε η Χαμάς».
Είναι λοιπόν προφανές. Ο άνθρωπος είναι εναντίον των δημοκρατικών θεσμών.
*Ο Πούτιν αντιπροσωπεύει το πρόσωπο μιας συντηρητικής και βαθειάς στην πλειοψηφία της πατριαρχικής κοινωνίας. «Οι άνθρωποι στη Ρωσία -είπε σε ξένους δημοσιογράφους και ακαδημαϊκούς σε συνέδριο στο θέρετρο Βάλονταϊ- έχουν μείνει πίσω. Δεν μπορούν να προσαρμοστούν στη Δημοκρατία, όπως έκαναν στις χώρες σας. Χρειάζονται χρόνο». Ένα ακόμα -από τα πολλά- δείγμα της κοσμοθεωρίας Πούτιν προκύπτει από την ομιλία του μετά την τραγωδία στη μικρή πόλη Μπεσλάν της Οσετίας, όταν έγινε η τρομοκρατική επίθεση των Τσετσένων αυτονομιστών το 2004. «Μερικοί θέλουν -είπε- να μας πάρουν ένα ζουμερό κομμάτι της πίτας. Άλλοι τους βοηθούν να το κάνουν, επειδή πιστεύουν ότι η Ρωσία αποτελεί απειλή, που πρέπει να εξαλειφθεί. Η τρομοκρατία είναι μέσον επίτευξης αυτών των στόχων. Έχουμε επιδείξει αδυναμία και οι αδύναμοι δέχονται χτυπήματα».