Τυχεροί, στις μέρες μας, όσοι καλλιεργούν λαχανόκηπο

Είναι γεγονός, ότι η αστυφιλία στέρησε πολλούς απ’ τους Έλληνες τη χαρά της επαφής με τη φύση, πολύ, δε, περισσότερο τη χαρά απ’ την καλλιέργεια της γης, αφού κομμάτια της, που, ενδεχομένως, κατείχαν πολλοί στο παρελθόν, άλλαξαν χέρια και είτε πουλήθηκαν, είτε νοικιάζονται, αφού αυτά βρίσκονται στα χωριά καταγωγής τους, τα οποία, συνήθως, βρίσκονται μακριά απ’ την πόλη, που κατοικούν.

Έτσι, δε διαθέτουν, πλέον, οι πολλοί αστοί ούτε μια φλούδα γης, προκειμένου να καλλιεργούν, τουλάχιστον, το δικό τους λαχανόκηπο, με αποτέλεσμα να χάνουν, κατ’ αυτόν τον τρόπο, πολλές απολαβές, που προέρχονται από μια τέτοια ενασχόληση, όχι, σώνει και καλά, οικονομικές.
Βεβαίως, υπάρχουν Δήμοι, που φροντίζουν, ώστε να παραχωρείται προς εκμετάλλευση χώρος κατάλληλος και να έχουν κάποιοι δημότες τη δυνατότητα καλλιέργειας λαχανόκηπου, ενώ κάτι ανάλογο συμβαίνει, εδώ και μερικά χρόνια, και στην πόλη μας. Το δυσάρεστο είναι, ωστόσο, ότι μερικοί σνομπάρουν αυτήν την ενασχόληση, ενώ σε ορισμένους περιφερειακούς, κυρίως, Δήμους, παρότι κάποιοι δημότες τους διαθέτουν χώρο, αυτοί προτιμούν άλλες ενασχολήσεις ή προτιμούν να κάθονται στα καφενεία ή στις καφετέριες και να πλήττουν, παρά να ασχολούνται με λαχανόκηπους και τα τοιαύτα. Ας δούμε, λοιπόν, τι χάνουν.
Κατ’ αρχήν, στερούν τον εαυτό τους από μια δημιουργική απασχόληση, που σπάει την ανία της καθημερινότητας και φέρνει, αναγκαστικά, σε επαφή με τις ομορφιές της φύσης και με το καθαρό οξυγόνο της. Παράλληλα, σκάβοντας, φυτεύοντας, σκαλίζοντας και ποτίζοντας, όχι μόνο, αθλείται κανείς και καίει θερμίδες, θέλοντας και μη, αλλά και αποκτά ευεξία, που συμβάλλει στην καλή κατάσταση της υγείας του. Πέραν τούτων, μπορεί να τρώει, σχεδόν όλο τον χρόνο, προϊόντα αγνά και βιολογικά, αν το επιθυμεί, εφαρμόζοντας τεχνικές βιολογικής καλλιέργειας. Και επειδή κάτι τέτοιο χρειάζεται εξειδικευμένες γνώσεις, δίνονται ερεθίσματα, προκειμένου να διαβάζει ή να ρωτά ειδικούς, εφόσον δεν είναι εξοικειωμένος με την καλλιέργεια της γης.
Σημειώνω, εδώ, ότι ο λαχανόκηπος, που προτείνω, είναι μικρός και καλλιεργείται με παραδοσιακό τρόπο χάριν μιας χαλαρής και δημιουργικής, πιο πολύ, και όχι επαγγελματικής απασχόλησης, προκειμένου να είναι του χεριού μας και για να είμαστε σε θέση να ανταποκρινόμαστε στις υποχρεώσεις, που επιβάλλει, και είναι πολλές.
Χρειάζεται, άλλωστε, κοπριά, σκάψιμο με χειρωνακτικό τρόπο, χάραγμα και βάθεμα αυλακιών, σπορά καρπών ή φύτεμα φυτών, πότισμα συχνό, καλάμια, για να δένεται και να στηρίζεται ο κορμός τους σ’ αυτά, όταν μεγαλώνουν και, τέλος, σταδιακή συγκομιδή καρπών, όταν έρχεται η ώρα της, που ξεκουράζει και ικανοποιεί, αφάνταστα, τους καλλιεργητές αυτής της κατηγορίας.
Όλα αυτά, για να γίνουν, εκτός από χρόνο, χρειάζονται προγραμματισμό, κίνηση, ιδρώτα και κούραση, ειδικά την περίοδο του σκαψίματος και φυτέματος, αλλά και χρήματος, μια που η αγορά φυτών, σύρματος, σχοινιών και λάστιχου, καθώς και η χρήση νερού, αν εξασφαλίζεται απ’ το δίκτυο ύδρευσης, κοστίζουν αρκετά. Γι’ αυτό και ένας τέτοιος λαχανόκηπος δεν προσφέρεται για εξασφάλιση, επιπλέον, εισοδήματος, αλλά δικαιολογείται, όπως προείπα, μόνο ως χόμπι, και σαν τέτοιο κοστίζει, όπως και όλα τα άλλα.
Συν τοις άλλοις, σε θέλει δίπλα του χωρίς μακροχρόνιες απουσίες, για να απολαμβάνεις καρπούς του. Εκείνο, τελικά, που μένει απ’ αυτήν την ενασχόληση, εκτός απ’ την ικανοποίηση για το αποτέλεσμα και για τη γνησιότητα των προϊόντων, είναι αυτή καθ’ αυτή η ενασχόληση, το σπάσιμο της ρουτίνας και η άθληση, που, θέλοντας και μη, επιτυγχάνεται.
Όλα αυτά τα υποστηρίζω μετά λόγου γνώσεως, αφού τα τελευταία χρόνια καλλιεργώ τον λαχανόκηπό μου στο χωριό μου, όπου, υπό ομαλές συνθήκες, περνώ, εκεί, τις μισές, περίπου μέρες του χρόνου.
Ως εκ τούτου, δε λείπει απ’ το σπίτι μου, κατά την περίοδο του καλοκαιριού και του φθινοπώρου, η φρέσκια ντομάτα, η σάλτσα σε αεροστεγή βαζάκια για όλο τον χρόνο, τα αγγουράκια, τα κολοκυθάκια, τα φασολάκια, οι μελιτζάνες, οι πιπεριές, αλλά και ο μαϊντανός, ο δυόσμος, τα κρεμμυδάκια και τα μαρούλια. Και επειδή όλα αυτά, λίγο πριν φύγει το φθινόπωρο, τελειώνουν, υπάρχουν, ακόμα, τα μπρόκολα, τα κουνουπίδια κα τα λάχανα, που είναι πιο ανθεκτικά στο κρύο, αλλά και τα ψυγεία και οι καταψύκτες, που δέχονται, ό,τι περισσεύει και καταναλώνεται κατά τη διάρκεια του χειμώνα και της άνοιξης.
Οφείλω, ωστόσο, να τονίσω, για άλλη μια φορά, ότι η ενασχόληση αυτή δεν είναι τόσο εύκολη, δημιουργεί δεσμεύσεις και, προπαντός, κοστίζει, όχι μόνο σε κόπο και ιδρώτα, αλλά και σε χρήμα και, γι’ αυτό, το οικονομικό κέρδος, αν υπάρχει, είναι ελάχιστο. Εν τούτοις, αξίζει τον κόπο.

Από τον Κώστα Γιαννούλα