Το Σαββατόβραδο θα παντρεύαμε το βλαστάρι παλιών συμφοιτητών μου, από τα χρόνια που οι φοιτητικοί έρωτες άντεχαν και δημιουργούσαν συχνά καλές κι ευτυχισμένες οικογένειες. Μεγαλώσαμε... Κάτι τέτοιες στιγμές το μαρτυρούν.
Η Θεσσαλονίκη με υποδέχεται με ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα στην παραλιακή οδό. Δεν μοιάζει φυσιολογικό. Και δεν είναι φυσιολογικό. Όλη η παρέα τα έχει με τον νέο Δήμαρχο και την ατυχή έμπνευσή του να «φυτέψει» στην παραλιακή λεωφόρο Νίκης έναν ποδηλατόδρομο. Οι δήμαρχοι νέας κοπής διαθέτουν οπωσδήποτε φρεσκάδα και τη φιλοδοξία να κάνουν τις πόλεις τους πιο φιλικές και «πράσινες», αλλά δεν λαμβάνουν υπόψη τους για ποιες πόλεις μιλάμε. Όταν π.χ. ο Τζανακούλης θέλησε σαν νέος δήμαρχος Λαρισαίων να διαμορφώσει ποδηλατόδρομο στην Παπαναστασίου, υποχρεώθηκε -λόγω στενότητας- να τον ... ανεβάσει πάνω στο πεζοδρόμιο. Η κατάσταση θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνη για ποδηλάτες και πεζούς. Το ίδιο τώρα στη Θεσσαλονίκη. Η πόλη ταλαιπωρείται αφάνταστα και η πραγματική λύση, η περίφημη υποθαλάσσια λεωφόρος, παραμένει η αγαπημένη καραμέλα των Κυβερνήσεων... Πάλι καλά που φαίνεται να προχωρά το «Μετρό». Η πόλη σκαμμένη, τα εργοτάξια δουλεύουν. Σε μερικά χρόνια υπάρχει ελπίδα να κατεβαίνουν όλοι στο κέντρο δίχως αυτοκίνητο και η πόλη να πάρει μια ανάσα ανάλογη της Αθήνας. Αν δεν γίνει αυτό, η Θεσσαλονίκη δεν απέχει και πολύ από το να έχει ένα κυκλοφοριακό ανάλογο του ...Κάιρου ή του Νέου Δελχί. Χαοτικό. Ήδη η στάθμευση είναι το καθημερινό Survivor των κατοίκων.
Αλλά η πόλη, η μποέμικη αυτή πόλη, δεν χολοσκά και πολύ για τα κυκλοφοριακά της. Νομίζω ότι, γενικά, δεν χολοσκά για τίποτε. Ντάξει μωρέ, συνήθεια είναι όλα, χαλάρωσε. Κι εσύ αν ζούσες εδώ θα το συνήθιζες. Η πόλη διακατέχεται αυτό το πρωινό του Σαββάτου από μια προσμονή, κάπως «μπλαζέ», διάχυτη παντού στην ατμόσφαιρα. Η «ΠΑΟΚάρα» παίζει έναν ακόμα τελικό στο ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό άτιμο αθηναϊκό κατεστημένο!- και καμιά εικοσαριά χιλιάδες ψυχές θα μπουν στα λεωφορεία να πάνε να φέρουν την «κούπα» στον Πύργο τον Λευκό. Ο ΠΑΟΚτσής ξέρει καλά την Εθνική οδό κι αυτή επίσης τον αγαπά και τον κανακεύει.
Τελικά, ναι, υπάρχει κάτι που ακόμη παθιάζει τους Σαλονικιούς, αν και όχι όπως παλιότερα. Μπορεί να είναι ο λάθος λόγος, αλλά σε καιρούς ...απάθειας το σημαντικό είναι να νιώθεις, να αισθάνεσαι, να «τρελαίνεσαι» για μια ιδέα, έστω και ποδοσφαιρική. Αλλιώς, πέφτεις ομαδικά στα «Ζάναξ».
Βράδυ στο κέντρο της πόλης. Στην Τσιμισκή, στην Αριστοτέλους, στα καφέ, στα εστιατόρια, ο μεγάλος ...εσπερινός. Δηλαδή, χαμούλης. Πασαρέλα από απίστευτα καλοντυμένες κοπέλες -οι γυναικοπαρέες κυριαρχούν εμφατικά, οι άντρες αναζητούνται. Μάλλον πήγαν γήπεδο. Προσπαθώ -μάταια εννοείται- να βρω τη δική μου παλιά φοιτητούπολη. Κείνα τα χρόνια, σ’ αυτά εδώ τα στέκια, κυριαρχούσε το φοιτηταριό που ήταν μια ομάδα απολύτως διακριτή, όχι ο σημερινός ανθρώπινος χυλός. Αγόρια με γένια και μακριά μαλλιά που φορούσαν τζάκετ. Κοπέλες με φαρδιές ινδικές φούστες και τζην μπουφάν. Πάνω στο τραπέζι -όπου σήμερα δεν χωρούν τα κινητά τηλέφωνα- ο «Ρίζος» και ο «Άσσος» άφιλτρος και καντάρια αμφισβήτησης του κόσμου των μικροαστών και των συνηθειών του. Σήμερα η αμφισβήτηση έχει καμφθεί. Διαφορετικές εποχές, διαφορετικά τα προβλήματα, αλλά σε κάθε περίπτωση την απάντηση για όλα τη δίνει το Google - μη χολοσκάς.
Ο τελικός Κυπέλλου αρχίζει. Όσοι δεν κατέβηκαν Αθήνα, τον παρακολουθούν από τις οθόνες των μαγαζιών ή ρίχνουν κλεφτές ματιές στα κινητά σε live streaming... Οι καλεσμένοι του γάμου σε αναμμένα κάρβουνα. Ανησυχώ λιγάκι, γιατί έχω παρκάρει κέντρο και φοβούμαι μήπως κλείσουν οι δρόμοι, σε περίπτωση κατάκτησης του τροπαίου, από τους αυτονόητους πανηγυρισμούς που θα ακολουθήσουν.
- Μα, «τιναφτόρε;»; Η θρυλική ατάκα του Βιεϊρίνια ακούγεται ξανά. Τι πέναλτι πάει και δίνει ο μαλ....ας! Ουουου ρε ξεφτίλες. Άσε ρε φιλαράκι, μια ζωή τα ίδια, γ....ώ την Αθήνα τους...
Σαν κάθε τελικό στον οποίο μετέχει ο ΠΑΟΚ το ματς θα διακοπεί από επεισόδια που προκάλεσαν «οπαδοί». Οι φίλοι μου δεν συμφωνούν, αλλά η νέα γενιά φιλάθλων του ΠΑΟΚ είναι αντάξια των προηγούμενων κι έτοιμη να υπερασπιστεί, και με κανένα τούβλο αν χρειαστεί, τα ιερά και όσια του Συλλόγου. Πάλι καλά που ο Σαββίδης λείπει Ρωσία και δεν βγαίνουν και τα κουμπούρια.
- Ντάξει, μωρέ κι εσείς στη Λάρισα την ίδια τρέλα είχατε, απλά μπλέξατε με τον Κούγια και ξενερώσατε...
Κάθε φορά που ο ΠΑΟΚ χάνει, τη σκυτάλη παίρνουν τα περίφημα αθλητικά ραδιόφωνα της πόλης και οι οπαδοί που βγαίνουν στον αέρα για την απαραίτητη σ’ αυτές τις περιπτώσεις ψυχοθεραπεία.
-Δεν γίνεται ρε φιλαράκι... Άμα δεν ρίξει φράγκα ο Σαββίδης να φέρει παιχταράδες...
Κλάψα, κλάψα, κλάψα. Νταλκαδιάρης ο ΠΑΟΚτσής και μονίμως «λούζερ», γουστάρει να κλαίγεται. Η κλάψα στη Θεσσαλονίκη είναι μια συλλογική συμπεριφορά που λυτρώνει κι απελευθερώνει. Ακούγοντας για χρόνια αυτήν τη ρητορική της γκρίνιας έχω την πεποίθηση ότι ο ΠΑΟΚτσής δεν μπορεί να διαχειριστεί τη νίκη ή τη χαρά. Το παράπονο είναι η κανονικότητά του. Η αίσθηση της αδικίας από κάποιο (αόρατο) κατεστημένο που τον κυνηγά είναι αυτή που τον τρέφει. Μαζί κι ο Βασίλης Καρράς, που είναι ο άρχοντας των ερτζιανών και τον παίζουν οι ραδιοφωνατζήδες όταν κάνουν διάλειμμα για κανένα τραγουδάκι. Συνοδεία ενός «Τζώνι», σκέτο, αντρικό και χωρίς παγάκια εννοείται.
Ο τελικός έληξε, το Κύπελλο χάθηκε, οι δρόμοι άδειοι, τα φώτα έχουν κιόλας χαμηλώσει. Μοναχά κάτι γκρουπ ξένων τουριστών που έχει αποβιβάσει ένα τουριστικό πλοιάριο κάνουν λίγο θόρυβο με τις χαρούμενες φωνές τους. Ο Πύργος ο Λευκός δεν θα πολιορκηθεί σήμερα από οπαδούς... Γυρίζω ξενοδοχείο με τα πόδια... Αυτή η πόλη είναι πάντα μαγική τις νύχτες...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
