Αλλά τώρα με ποιο δικαίωμα οι Ουκρανοί μετέφεραν τον πόλεμο στις πόλεις, μη υπολογίζοντας τις απώλειες των αμάχων; Μάχονται πλέον για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας τους, ξεχάστηκε η αφορμή πως άρχισε ο πόλεμος: είναι δικαίωμα της Ουκρανία είναι να μπει στο ΝΑΤΟ, επειδή το λέει το σύνταγμα; Πλην όμως διαφωνεί η Ρωσία, η οποία συμβαίνει να έχει υπέρτατο οπλοστάσιο. Δεν είναι αδιανόητο, αντίπαλες χώρες Ελλάδα-Τουρκία, εντάχθηκαν ταυτόχρονα στο ΝΑΤΟ (1951/52).
Ο πολιτικός δικαιωματισμός διαμορφώνει τις διεθνείς σχέσεις. Μήπως ποια χώρα μπορεί να πετύχει το μείζον; Εδώ πάντως, μετά από όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία ιδίως μετά το 2014, το δικαίωμα συνυπάρχει με έναν εθνικοσοσιαλισμό σε νέα έκδοση. Δεν τα είπε μόνον ο Πούτιν, ακούγονται από παντού. Αφήνοντας τα περί ολιγαρχίας και πολίτες εξαθλιωμένους, το δημοκρατικό πολίτευμα δοκιμάζεται: απαγορεύεται λειτουργία αρκετών κομμάτων, δεν αναγνωρίζονται δικαιώματα μειονοτήτων σε μία χώρα με πλήθος εθνότητες (!) που το Κίεβο επιδιώκει ομογενοποίησή τους, ίδιον του φασισμού. Το κράτος αφήνει τον πληθυσμό στη μετανάστευση, αλλά διαθέτει τεράστιο επαγγελματικό στρατό εργαλειοποιώντας ό,τι πιο αντιδραστικό υπάρχει. [Βλ. google: Αζόφ, το νεοναζί τάγμα. Θωμάς Σιδέρης: ΕΤ1 12-3-2022 (ο δημοσιογράφος Θ.Σ. υποχρεώθηκε σε παραίτηση)] Υποστηρίζεται μάλιστα ότι αφομοιώνεται ο στρατός στους ναζί και όχι το αντίθετο! Λογικό αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα. Είναι προφανές, τους χρησιμοποιούν, αφού συμβαίνει να έχουν, για ιστορικούς λόγους, αντιρωσική μανία. Μόνον αυτοί σπέρνουν τρόμο που χρειάζονται οι νέες πολιτικές: δημιουργία μιας ακραιφνώς φιλοδυτικής Ουκρανίας.
Γιατί λοιπόν η Δύση σήμερα στο Ουκρανικό, δεν συστήνει μετριοπάθεια, το εφικτό, όπως θέλει η παράδοση, η πείρα της; Το πρόβλημα είναι και πολιτιστικό. Οι Δικαιωματιστές της εποχής μας δεν μένουν στα βασικά δικαιώματα, όπως συνέβαινε παλιά, αλλά προσκρούουν στη συγκρατημένη πολιτική: Δικαίωμα της Ουκρανίας είναι να μπει στο ΝΑΤΟ, θα γίνει με κάθε κόστος. Το αιματοκύλισμα δεν το σκέφτονται. Έτσι δικαιολογείται από τις κυβερνήσεις στην κοινή γνώμη των λαών της Ευρώπης.
Υπάρχει αντίδοτο στον άκριτο και ανεφάρμοστο δικαιωματισμό; Είναι η «Οικονομία», το ελάχιστο δικαίωμα των ανίσχυρων να επιβιώσουν. Εφαρμόζεται στο Ρωμαϊκό Δίκαιο, πέρασε και στην Εκκλησία, εκφράζει όμως εξ αρχής στρατιωτική λογική. Η «σύμπτυξη» είναι τακτική κίνηση. Δεν είναι ο σκοπός του πολέμου να χάνονται στρατιώτες. Αυτός είναι ο λόγος που στρατιωτικοί μας αναλυτές τραβούν τα μαλλιά τους!
Ήταν ευκαιρία τώρα που μάχονται γίγαντες η μικρή Ελλάδα εδαφικά αλλά μεγάλη σε πολιτιστική εμπειρία να συμβάλλει στην ειρήνη. Σήμερα συγκρούεται ο Δικαιωματισμός με το Μέτρο. Ο ελληνορωμαϊκός κόσμος, ειδικά ο χριστιανικός, που επεξέτεινε τα ανθρώπινα δικαιώματα, έχει άλλη κουλτούρα προσεγγίσεως των αντιθέσεων, τη σύνθεση. (Εξ αυτού η καμπύλη, το τόξο (καμάρα) είναι κύριο αρχιτεκτονικό στοιχείο, σύμβολο συναρμογής). Γιατί δεν συστήνει η Δύση τη συνύπαρξη, αλλά το «πολεμάτε και σας βοηθάμε»; Συμβαίνει αυτοί που προτείνουν τη συνεργασία (concertation) των εθνών (Κίσσιγκερ κ.ά.) να περιθωριοποιούνται. Για τη σωτηρία του ουκρανικού λαού ας γινόταν υποχώρηση, τόση όσο να διατηρεί, κατά Θουκυδίδη, την αξιοπρέπειά της, δηλαδή όλα όσα συμφώνησε η κυβέρνησή της και δεν τήρησε, επειδή τον στρατό ελέγχουν οι σκληροί.
Να δούμε πού θα φτάσει η ξέφρενη πορεία του σύγχρονου δικαιωματισμού. Αν είναι να γίνει ένας παγκόσμιος πόλεμος και δη θερμοπυρηνικός, τότε θα έλθουν στα συγκαλά τους μερικοί, θα κλάψουν πάνω σε ερείπια, για τα «δικαιώματα» όσων θα χαθούν. Τι θα λένε τότε ως δικαιωματιστές;
Ο ελληνικός λαός γι’ αυτά, αντιδρά. Έχει άλλη πολιτιστική παράδοση, ενώ βλέπει και τι έλεγαν στη Δύση σχεδόν 50 χρόνια για τα δικαιώματα της Κύπρου, βλέπει τι λένε για τους Κούρδους στη Νατοϊκή Τουρκία μη έχοντας δικαίωμα να μαθαίνουν ούτε τη γλώσσα τους. Αυτήν την παράδοση, το μέτρο, την αριστοτελική μεσότητα, φαίνεται δεν εμπνέει τον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος με ζήλο που δεν κρύβει, μάλλον, όπως λέγεται, μπορεί και να μην τον ενδιαφέρει άλλο η πολιτική σταδιοδρομία στην Ελλάδα. Η χώρα μας γίνεται πάλι χώρος όπως διατύπωσε πρώτη φορά μια ομάδα περί τον κ. Τσίπρα, «ζηλευτή» θεωρία που έγινε πολιτική, όπου κάθε «ανήρ ξυλεύεται».
Από τον Σταύρο Γουλούλη
