Του Φίλιππου Ζάχαρη
Αυτό που αδυνατεί να καταλάβει κανείς στην Ελλάδα είναι από την μια η ευκολία με την οποία βγάζουν συμπεράσματα για τους πολιτικούς οι πολίτες, και από την άλλη όταν έρχεται η ώρα της κάλπης σπεύδουν να στηρίξουν αυτούς που πριν από λίγο έβριζαν. Λες και είναι καθήκον να παραβαίνεις τις κατάρες σου, λες και όλοι αυτοί που κατηγορείς απλώνουν πάντα το μαγικό ραβδάκι και σε μεταμορφώνουν, η όλη ιστορία φαντάζει επιεικώς γελοία ή αστεία. Τα αστεία όμως κάποτε τελειώνουν. Οι ρήσεις των πολιτικών ότι τάχα έχουν βρει την συνταγή και τις λύσεις δεν τελειώνουν και αυτού του είδους η επανάληψη δεν είναι παρά τερατώδης.
Άκουσα με προσοχή τον πρωθυπουργό στην ΔΕΘ να προασπίζεται το έργο της κυβέρνησής του και υπέθεσα πως «δεν μπορεί, κάπου θα βασίζεται για να λέει αυτά που λέει…). Πολλά λόγια, ενίοτε προκλητικά και πολλές υποσχέσεις σε έναν λαό που μάλλον ανοίγει το στόμα του και καταπίνει αμάσητη την τροφή. Έχουν βρει λοιπόν, καθώς λένε, την μαγική συνταγή, υπομονή και θυσίες λοιπόν πάνω απ όλα εις το διηνεκές. Και κάθε φορά που γίνεται λόγος για θυσίες, νάσου και μια φοροελάφρυνση για να χρυσωθεί το χάπι της δανειοδότησης. Ακόμη και αυτοί που δεν δίνουν σημασία σε αυτές τις ρήσεις, στο τέλος συμβιβάζονται και σωπαίνουν. Που οφείλεται αυτό; Πολύ απλά στον αυτοεγκλωβισμό και την τεχνητή απομόνωση των νοικοκυριών. Στο τέλος πρυτανεύει η λογική του παραλόγου του τύπου «ας βολευτώ εγώ και ας διαλυθεί το σύμπαν!»
Αυτό ακριβώς δασκάλεψαν τους πολίτες τα κόμματα επί δεκαετίες, αυτό συνεχίζουν να κάνουν παρά την όποια επιτηδευμένη διαφάνεια. Πως λοιπόν οι ρήσεις του πρωθυπουργού να μην γίνουν τουλάχιστον ανεκτές; Με το πες-πες πείθονται όλοι στο τέλος πως η λύση για την άρση του οικονομικού αδιεξόδου ήταν ιδανική. Φρίκη λοιπόν στην Ελλάδα του 2014. Φρίκη και απογοήτευση για έναν λαό που όχι μόνο καταπίνει αμάσητη την τροφή, αλλά αδυνατεί να ξεχωρίσει την ήρα από το στάχυ. Πολλά και καλά τα λόγια των ευρωπαίων φίλων μας – πρώην επικριτών μας – πολλά ευχολόγια για την χώρα που ανοίγει ορθάνοιχτα τις πύλες της για τους κάθε λογής μεγαλοεπενδυτές. Αυτή όμως ήταν πάντα η Ελλάδα, η χώρα που προσκυνούσε το κάθε τι και ένας λαός που στην πλειοψηφία του έψαχνε πάντα για δικαιολογίες όταν επέλεγε στο τέλος αυτούς που προηγουμένως κατηγορούσε.
Του ταιριάζουν αυτοί οι πολιτικοί; Ασφαλώς. Του ανήκει το κοινωνικο-οικονομικό χάος; Σίγουρα. Αν δεν ήταν έτσι, πολλά πράγματα θα είχαν ήδη αλλάξει από καιρό. Αν οι πολίτες δεν αναπαύονταν στις δάφνες τους, θα είχαν επιλέξει άλλον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας, καταδικάζοντας από δεκαετίες τον δικομματισμό αλλά και την επιτηδευμένη σερβιρόμενη πλουραλιστική πολυφωνία. Κοινώς δεν θα είχαν χάψει τα προσφερόμενα οφίτσια απαλλαγής των πολιτικών από τις σοβαρές ευθύνες τους. Θα είχαν αποδομήσει από καιρό την κρατική αναλγησία και παραπλάνηση. Όμως δυστυχώς τα πράγματα παραμένουν περίπου ως έχουν. Και η ελληνική οικογένεια δεν ξεφεύγει από τους τύπους και τις πατροπαράδοτες συνταγές συντηρητισμού, και ο κάθε πρωτοπόρος φαντάζει μάγος στην συνείδηση των πολιτών. Λίγο να ξεχωρίζει κάποιος και αμέσως βαφτίζεται καλλιτέχνης, «ιδιότροπος» και «σοφιστικέ» την στιγμή που σε άλλη χώρα θα πέρναγε απλά απαρατήρητος. Είναι όπως κάποτε ασήμαντοι στην Ευρώπη προσγειώνονταν φιλόσοφοι στο Ελληνικό, που έλεγε κάποιος φιλόσοφος. Είναι αυτή ακριβώς η οπισθοδρομική νοοτροπία που κατακλύζει τα ελληνικά νοικοκυριά όπου η μόδα του τατουάζ υποκρύπτει ένα ασύλληπτο συντηρητισμό όταν γίνεται λόγος για τον σεξουαλικό προσανατολισμό.
Για να γυρίσουμε όμως στα πολιτικά και την οικονομία, η κοροϊδία συνεχίζεται ασταμάτητα. Νέες αλλαγές στην φορολογία και όψιμες εξαγγελίες για φοροαπαλλαγές επιδιώκουν να αποπροσανατολίσουν τον Έλληνα πολίτη και να τον εναρμονίσουν με τα νέα δεδομένα. Δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από το να καμαρώσει κανείς την έπαρση των πολιτικών όταν αναφέρονται στην κρίση και τον κομπασμό τους για τις λύσεις που έχουν βρει. Μονόδρομος η δανειοδότηση και οι περικοπές, λένε οι κυβερνώντες, και όπως το λένε μάλλον φαίνεται πως δεν το πιστεύουν. Θες ο τρόπος έκφρασής τους, θες τα ποταπά επιχειρήματα, η ιστορία δείχνει νοσηρή. Και όμως, έχουν ακόμη το θάρρος (η θράσος αν θέλετε) να διαλαλούν τις μαγικές συνταγές τους. Μπορούν και υπόσχονται μετά από τέτοιες περικοπές επειδή ακριβώς οι πολίτες τους ανέχονται. Και βέβαια δεν υπονοώ ότι η αντιπολίτευση θα κάνει θαύματα – τουναντίον είναι και αυτή εγκλωβισμένη στα στερεότυπά της. Με λίγα λόγια μια από τα ίδια στο ελληνικό δράμα που επί τέσσερα τουλάχιστον συναπτά έτη κάνει πρωτοσέλιδα. Ίδιες υποσχέσεις και επί του πρακτέον ψίχουλα. Αυτά που ο λαός μάλλον τα θεωρεί υπεραρκετά για να τους ανέχεται. Λυπηρό.
