Δεν είναι η στιγμή που με οδηγεί σ’ αυτές, παρά το χιόνι που πέφτει έξω από το παράθυρο της Αθήνας. Μάρτη μήνα που με γυρνά πίσω στα παιδικά μου χρόνια, τότε που ακόμη ονειρευόμουν τον κόσμο που ήθελα να ζήσω, όπως μου το δίδαξαν οι καθηγητές μου στο σχολείο. Ένα σύνολο από αρνήσεις έχει γεμίσει το μυαλό μου.Αρνούμαι να ζήσω για πάντα.
Αρνούμαι να πεθάνω χωρίς να ζήσω.
Αρνούμαι να πεθάνω δουλεύοντας.
Αρνούμαι να δεχθώ ότι η επόμενη μέρα είναι επανάληψη της προηγούμενης.
Αρνούμαι να κυνηγώ το χρήμα μέχρι να τελειώσει η ζωή μου.
Αρνούμαι να αγνοήσω τον κόσμο δίπλα μου.
Αρνούμαι να προδιαγράψω από τώρα τη μηχανή στης οποίας το γρανάζι θα μπει ο γιος μου.
Αρνούμαι μια ζωή χωρίς ποίηση.
Αρνούμαι μια ζωή χωρίς όνειρο.
Αρνούμαι μια ζωή χωρίς προσδοκία.
Αρνούμαι τον ασαφή διαχωρισμό του σωστού από το λάθος.
Αρνούμαι τον μηδενισμό.
Αρνούμαι το όλα απαγορεύονται, όπως αρνούμαι και το όλα επιτρέπονται.
Αρνούμαι το διαρκές δεν πειράζει.
Αρνούμαι να συνθλιβώ.
Αρνούμαι να πολτοποιηθώ στη μάζα.
Αρνούμαι να υποταχθώ.
Αρνούμαι να χάσω την πνοή που φύσηξε ο Θεός μέσα μου όταν γεννήθηκα.
Αρνούμαι να πάψω να είμαι άνθρωπος.
Αρνούμαι να ζήσω μια ζωή χωρίς σκοπό.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΥΠΟΚYΨΩ.
Διαμαντής Κωτούλας
