Κάρολος Παπούλιας: Εβαλε τον πήχη της πολιτικής ψηλά...

Από τον Βασίλη Πλατή, φιλόλογο-δρα Ιστορίας Α.Π.Θ.

Υπάρχει, άραγε, ήθος στην πολιτική ζωή; Ή απλώς παρακολουθεί αμήχανος ο πολίτης έναν συρφετό ανεπάγγελτων, ως επί το πλείστον, ανδρών που οι περισσότεροι είτε ανδρώθηκαν σε κομματικούς σωλήνες ή υπήρξαν γόνοι οικογενειών και στην πορεία «πασπαλίστηκαν» με τη χρυσόσκονη της δημοσιότητας μέσω της προβολής τους από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για να αποτελέσουν «ελκυστικό προϊόν» προς άγραν ψήφου;
Ο Κάρολος Παπούλιας, διατελέσας δις Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, ίσως αποτελεί τον τελευταίο των μοϊκανών, των πολιτικών δηλαδή «παλαιάς κοπής». Δεν εισήλθε στην πολιτική για να λύσει κανενός είδους βιοποριστικό πρόβλημα. Ούτε εξήλθε αυτής πλουσιότερος. Η επιστημονική του συγκρότηση ήταν άρτια, εδρασμένη στην κλασική παιδεία και τη βαθιά γνώση της ιστορίας. Προφανώς, στην περίπτωσή του, δεν υπήρξε ανάγκη «συμβουλατόρων» για να καλύψουν τυχόν πνευματική ένδεια και απουσία πραγματικής καλλιέργειας και επιστημονικής γνώσης ή να τον καταστήσουν δημοφιλή και λαϊκό προσγειώνοντάς τον στα προβλήματα των απλών ανθρώπων.
Ο Κάρολος Παπούλιας, με τη σεμνότητα και τη σοβαρότητα που τον διέκρινε, το τελευταίο μάλιστα σπανίζει πολύ στους καιρούς μας, σημάδευσε την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Πιστός στις ιδέες και τα οράματά του «εξ απαλών ονύχων» έδειξε τον δρόμο στις νεότερες γενιές πολιτικών: αυτόν της συναίνεσης σε μείζονα πολιτικά ζητήματα ανεξαρτήτως πολιτικών διαφορών και της ενότητας του ελληνικού λαού. Υπήρξε Πρόεδρος όλων των Ελλήνων.
Οι διπλωματικοί χειρισμοί του την περίοδο της κρίσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων στα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα κατέδειξαν τη βαθιά του γνώση των ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής, που έχρηζαν συνετής και ρεαλιστικής αντιμετώπισης. Στον ίδιο έτυχε, χωρίς καθόλου να το αξίζει, να αποτελέσει τον κυματοθραύστη της οργής του πλήθους το πολύπαθο 2011. Την αντιμετώπισε στωικά και με ηπιότητα. Με την ευγένεια και τον πολιτικό πολιτισμό που χαρακτήριζε όλη τη διαδρομή του.
Οι συνεργάτες του μιλούν για έναν άνθρωπο απλό, προσηνή, που αρεσκόταν να συναναστρέφεται με τους συμπατριώτες του στα καφενεία των Ιωαννίνων και να αφουγκράζεται τα προβλήματά τους. Αυθεντικός, συνδύαζε τις αρετές της ηπειρώτικης καταγωγής του με την καλλιέπεια και τη διπλωματική αβρότητα που επέβαλλε η παρουσία στα διεθνή fora.
Πάνω από όλα, ο Κάρολος Παπούλιας αγαπούσε την πατρίδα του στην οποία αφιέρωσε το καλύτερο κομμάτι του εαυτού του βιώνοντας τις αγωνίες του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, περιόδου ιδιαίτερα σκληρής για την πολιτική ιστορία της χώρας που έχει αφήσει έντονο αποτύπωμα έως σήμερα. Υπήρξε έμπρακτα «αθλητής» των δημοκρατικών θεσμών και της κοινωνικής αλληλεγγύης και δικαιοσύνης. Το παράδειγμά του ας καθοδηγεί τα βήματα των νεότερων πολιτικών ανδρών επ’ ωφελεία της πατρίδας.