Γράφει ο Γιώργος Δάρτζαλης
Έχω τη συνήθεια ν’ αρχίζω την ημέρα μου διαβάζοντας την τοπική μας εφημερίδα. Κάθε μέρα, χειμώνα - καλοκαίρι, στις 6 το πρωί, βγαίνω με τις παντόφλες και «κλέβω» μία απ’ το πακέτο των 25 σφιχτοδεμένων σταυρωτά με πράσινο γερό σπάγκο που βιαστικά πετάει ο διανομέας Τύπου στο μανάβικο της Αγνής και του Γιώργου, στη Ρούσβελτ... Η διαδικασία της «κλοπής» αυτή γίνεται με μαεστρία ταχυδακτυλουργού: διπλώνω το πάνω - πάνω «φύλλο», τραβάω μετά σιγά - σιγά την «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» και βγαίνει άθικτη, ατσαλάκωτη, πεντακάθαρη. Με το πόδι μου σπρώχνω ένα πενηνταράκι κάτω απ’ την πόρτα του μανάβικου που όταν, κατά τις 6.30 - 7 ανοίγει, ο μανάβης το παίρνει και η «κλεψιά» μου παύει να ‘ναι «κλεψιά» έστω και σε εισαγωγικά και γίνεται ένας πρωτότυπος «αυτόματος πωλητής εντύπων»! Εννοείται ότι όλη αυτή η διαδικασία που απαιτεί κάποια εξάσκηση για να ‘ναι πετυχημένη, γίνεται χωρίς να κόψεις το σπάγκο με μαχαίρι ή να το κάψεις με την κάφτρα του τσιγάρου, όπως - δυστυχώς - κάνει κάποιος, κάποιες φορές, που περνάει από κει πριν από μένα, χωρίς ν’ αφήσει το μισό ευρώ...
Λοιπόν, όλη αυτή η πρωϊνή ταχυδακτυλουργία γίνεται καθημερινά πλην Κυριακής ή αργίας - το μανάβικο της Αγνής δεν λειτουργεί - οπότε την «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της Κυριακής την αγοράζω απ’ τις 11 το βράδυ απ’ τον φίλο μου τον Γιάννη στο περίπτερο της Τρίγωνης Πλατείας που διανυκτερεύει πάντα όπως και τα τρία περίπτερα του Σιδηροδρομικού Σταθμού. Έτσι έχω διαβάσει από το βράδυ του Σαββάτου την... αυριανή εφημερίδα της Κυριακής. Την Κυριακή θα πάρω και μία τουλάχιστον αθηναϊκή. Προ κρίσης αγόραζα...4!
Ως γνωστόν, τα κυριακάτικα φύλλα, βγαίνουν «ΜΕ ΓΕΜΙΣΗ!» και «ΧΩΡΙΣ ΓΕΜΙΣΗ!» κατά τον ωραιότατο χαρακτηρισμό που άκουσα από το καλόκαρδο, εξυπηρετικώτατο BILL Σαμαρά από το Συκούριο, που το καλοκαίρι μεταφέρει την επιχείρηση του στο Καστρί Λουτρό - Μεσάγγαλα. Οι κυριακάτικες «ΜΕ... ΓΕΜΙΣΗ!» καμμιά φορά ξεπερνούν, η κάθε μία το 1 κιλό σε βάρος! Αρκετές φορές έχουν στο φορτίο τους αξιόλογα βιβλία σε πολύ χαμηλές τιμές ή cd μουσικής ή dvd με σπουδαίες ταινίες. Πέραν αυτών οι «κυριακάτικες» είναι κατά βάση, εφημερίδες ΓΝΩΜΗΣ, δηλαδή σημαντικοί πνευματικοί άνθρωποι, ως τακτικοί συνεργάτες, γράφουν άρθρα και σχολιάζουν την κοινωνική, πολιτική, πνευματική ζωή του Τόπου, πολύ χρήσιμα για τον αναγνώστη. Να σημειωθεί ότι το περιεχόμενο των κυριακάτικων φύλλων δεν χάνει ποτέ σχεδόν την επικαιρότητά του! Είναι όπως ένα βιβλίο που μπορείς να το διαβάσεις όταν βρεις καιρό! δεν τις πετάς, δηλαδή, τις κρατάς! αρκεί να ‘χεις χώρο...
Εν αρχή, λοιπόν, για μένα είν’ η τοπική μας εφημερίδα! Πριν τον καφέ, το γάλα, το ψωμοτύρι ή ό,τι άλλο! Προηγείται... η πνευματική τροφή... Τι εφημεριδο-φάγος θα ήμουν αν δεν ήταν έτσι!
- Ξέρεις, μπρε γιόκα μου, τι δουλειά έκανε ο παππούς σου που έχεις τ’ όνομά του; με ρώτησε η αγαπημένη μου θεία Κλειώ, αδελφή του πατέρα μου, όταν πήγα στο σπίτι της στη Νέα Σμύρνη - Αθήνα. Μια βδομάδα πριν είχε έρθει, ξεσπιτωμένη απ’ την Κωνσταντινούπολη καθώς οι Τούρκοι είχαν απελάσει τον Έλληνα σύζυγό της, τον θείο Μήτσο Στούκα απ’ το Κεράσοβο της Ηπείρου και κείνη τον ακολούθησε κι ήρθε μαζί του στην Ελλάδα, πώς να ‘κανε αλλιώς... Είναι ακριβώς η ιστορία της υπέροχης ελληνικής ταινίας «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ» του σπουδαίου σκηνοθέτη Σμαραγδή, ταινία που έκοψε τα περισσότερα εισιτήρια απ’ οποιαδήποτε άλλη, ξένη ή ντόπια, και που συγκίνησε τα εκατομμύρια θεατών που την είδαν.. Τρεις φορές πήγα στο σινεμά Victoria που την έπαιζε... Τις δύο φορές την «είδα» χωρίς να βλέπω απ’ το κλάμα... Την τρίτη φορά, αφού συνήλθα, την απόλαυσα σ’ όλες τις σκηνές, σ’ όλους της τους διαλόγους: ένα πραγματικό ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!
- Όχι, θειά, δεν ξέρω, της απάντησα. Εδώ ούτε τον πατέρα μου καλά - καλά δεν γνώρισα, αφού τον έχασα πριν γίνω 4 χρονών!
- Λοιπόν, ο παππούς σου ήταν Αρχιεργάτης Τυπογραφείου στη μεγάλη εφημερίδα της Κωνσταντινούπολης «ΝΕΟΛΟΓΟΣ»!, μου είπε η συγχωρημένη θεία Κλειώ...
Έμεινα αποσβολωμένος για λίγα λεπτά η αμέσως την άφησα σύξυλη μη μπορώντας να της εξηγήσω γιατί φεύγω, που πάω... Βγήκα, πήρα ταξί. Στην εθνική βιβλιοθήκη ζήτησα να δω τον «ΝΕΟΛΟΓΟ».
- Πατρών ή Κων/πολης; με ρώτησε ο βιβλιοθηκάριος, του είπα, και μου κατέβασε τους δεμένους τόμους. Με ευλάβεια φυλλομέτρησα μερικά φύλλα.... Έτσι, λοιπόν, εξηγείται η «αρρώστια» μου με τα έντυπα: Το DNA... Από μικρός δεν μπορούσα να πετάξω τυπωμένο χαρτί, ούτε καν ένα φέιγ - βολάν που το διαφημιστικό του κείμενο δεν μ’ ενδιέφερε... Πάνω στο χαρτί αυτό έβλεπα αποτυπωμένο τον κόπο του τυπογράφου που τότε ένα - ένα «μάζευε» τα γράμματα για να στοιχειοθετήσει τις αράδες για να τις διαβάσουμε εμείς... Τι ήταν τώρα ο Αρχιεργάτης Τυπογραφείου; Ήταν ο άρχοντας που χωρίς αυτόν έντυπο δεν έβγαινε. Αυτός διάβαζε τα - συνήθως - κακογραμμένα χειρόγραφα, έκανε διορθώσεις παντός είδους σ’ αυτά, τάδινε στους τυπογράφους κι εκείνοι αφού στοιχειοθετούσαν το κείμενο το τυπώναν πρόχειρα στο «δοκίμιο» και το επέστρεφαν στον Αρχιεργάτη. Αυτός έκανε τις διορθώσεις και μια και δύο και τρεις φορές κι αν δεν έγραφε «ΤΥΠΩΘΗΤΩ!» με την υπογραφή του, τίποτα δεν πήγαινε στην πρέσα για τύπωμα!
Τώρα, σήμερα, η τεχνολογία προχώρησε τόσο πολύ και στην Τυπογραφία που όσα γράφω εδώ θα φαίνονται στους σημερινούς η αρχαιολογία του Γουτεμβέργιου, καθώς πια - αφού και η ίδια η «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» εκδίδεται και ηλεκτρονικά (ONLINE με 3 ντάμπλγιου, τελεία, παπάκια και τζι άρ) προτιμούν να την διαβάζουν στον υπολογιστή χωρίς να μεσολαβεί η ΑΦΗ με το τυπωμένο φύλλο... Εγώ πάντως, ακόμα, δεν τα ξέρω αυτά τα ONLINE, είμαι «εκτός γραμμής» και το μόνο που έχω από αυτά της νέας τεχνολογίας είναι ένα κινητό (69.79.27.1145) που κι αυτό ακόμα το μαθαίνω, αλλά το συμπαθώ πολύ καθώς έτυχε να ‘χει μέσα το ακροτελεύτιον άρθρο του Συντάγματος του 1952, το ΕΝΑ, ΕΝΑ, ΤΕΣΣΕΡΑ: Σύνθημα κι αίτημα δημοκρατικής εφαρμογής του θεμέλιου νόμου που ενστερνίστηκαν με πάθος γενιές αγωνιστών...
Εννοείται ότι συμπαθώ και τιμώ ιδιαίτερα απλούς ανθρώπους, «καθημερινούς» τους λένε, που είναι... ομοιοπαθείς, έχουν δηλ. την ίδια συνήθεια με μένα και αγοράζουν κάθε μέρα την τοπική εφημερίδα μας. Θα αναφερθώ σε δύο παλιούς γνωστούς μου - ο ένας συμμαθητής στο Γυμνάσιο, ο Γιάννης Γεωργ. Τσιακμάκης που μένει στην Οσσα Συκουρίου, ο άλλος ο Μπάμπης Μαουσίδης, Λαρισαίος. Ανανεώσαμε τη γνωριμία μας καθώς νοσηλευόμασταν στο Πανεπιστημιακό σχεδόν ταυτόχρονα: ο Μπάμπης ο Μαουσίδης, τότε, έπρεπε να μένει ακίνητος εντελώς στο κρεβάτι του νοσοκομείου ή στο αναπηρικό καροτσάκι λόγω σοβαρότατης χειρουργικής επέμβασης, με την αγαπημένη του σύντροφο Σουζάνα ακοίμητο φρουρό του καλού της πάντα δίπλα του. Εγώ που μπορούσα κάπως να βαδίζω, κάθε μέρα, στις 6 το πρωί, σιγά - σιγά διέσχιζα τον τεράστιο σε μήκος διάδρομο από τη Νεφρολογική κλινική ως το κυλικείο, στο ισόγειο, 186 βήματα, αγόραζα πρώτος την «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» για μένα και για τον Μπάμπη και, κούτσα - κούτσα, του την πήγαινα μαζί με καφέ για τη σύντροφό του: η χαρά τους δεν περιγράφεται. Τον Μπάμπη τον ξέρετε, τον έχετε δει στο τοπικό κανάλι «ΘΕΣΣΑΛΙΑ» στην εκπομπή «Αστροπελέκια» όπου, κάθε μέρα στις 5 μ.μ., προβάλλονται σεναριοποιημένα επιλεγμένα ανέκδοτα από ερασιτέχνες λαρισαίους ηθοποιούς. Τώρα, όταν μπορώ, ανταμώνουμε τις Κυριακές στα Μεσάγγαλα και με δάκρυα χαράς διαπιστώνω και χαίρομαι που σιγά - σιγά αλλά σταθερά το παλικάρι ο Μαουσίδης στέκεται στα πόδια του, σηκώνεται μόνος του απ’ το καρότσι και με ένα Π, βηματίζει κανονικά! Μπράβο λεβεντόπαιδο Μπάμπη, εύγε και στην ακούραστη Σουζάνα σου! Αυτό το «Π» μάλλον απ’ τ’ όνομα της ΠΑΝΑΓΙΑΣ το πήρατε, που τόσο και οι δύο την εμπιστεύεσθε και την προσκυνάτε με ευλάβεια. Σας αγαπώ. Παρακαλέστε την και για μένα.
Ο Γιάννης, ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, απόμαχος τώρα, με μια καρδιά περβόλι και μα πνευματικά ενδιαφέροντα σπάνια για κάποιον που μένει σ’ ένα μικρό χωριουδάκι, κατάγεται όμως απ’ τη Σπηλιά και περήφανα το λέει και καλά κάνει αφού είναι το ψηλότερο χωριό του Κισσάβου κι από κι ατενίζει όλο τον θεσσαλικό κάμπο που έχει στα πόδια του. Ο Γιάννης Γ. Τσιακμάκης γράφει και γράφει αυθόρμητα και πηγαία. Παράγει ωραίο κόκκινο κρασί που μας το ‘φερε όταν οι πολλοί συμμαθητές του Α’ Γυμνασίου ανταμώσαμε με πρωτοβουλία του Στέφανου Μιστάρα. Φίλε Γιάννη, σου χρωστάω για το κουράγιο που μού ‘ δωσες όταν ήρθες στο νοσοκομείο να μας δεις. Να φυλάγεσαι. Να ‘σαι πάντα καλά.
* * *
Βέβαια, υπάρχουν και συμπολίτες που καθώς στο χωριό απ’ όπου ήρθαν, δεν υπήρχε εφημερίδα, δεν υπέπεσε στην αντίληψή τους ότι στην πόλη κυκλοφορούν έντυπα με ειδήσεις, σχόλια, γνώμες πολιτών... Και είναι άλλος φιλόλογος, άλλος γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός! Είναι «επιστήμονες» βλέπεις οι άνθρωποι, δεν τους ενδιαφέρει ο Τύπος... Ε, λοιπόν, τη συνομοταξία των «τύπων» αυτών, που όχι μόνο να διαβάζουν αλλά και να γράφουν οφείλουν, δεν την «πάω» καθόλου...
Θα μου πεις, δικαίωμά τους είναι. Εν τάξει, αλίμονο! Και δικαίωμά μου να τους κρίνω και να τους χαρακτηρίσω αμόρφωτους κοινωνικά. Κι αν κανένας τέτοιος νοιώθει το ίδιο για μένα τον «γραφικό» δηλ. με οικτίρει, θα θυμηθώ το εύρημα του αείμνηστου Δημ. Ψαθά και θα απαντήσω: «Ας οικτίρει!».
