Ή πεζός είσαι ή στο αυτοκίνητο, η κυκλοφορία είναι μια ανυπόφορη καθημερινή περιπέτεια. Στα πεζοδρόμια, ακόμη και στους πεζόδρομους, κινδυνεύεις να βρεθείς, φαρδύς πλατύς, στο έδαφος με τις όποιες συνέπειες, αφού οι ποδηλάτες, οι μηχανόβιοι όπως και οι οδηγοί των αυτοκινήτων, δεν σέβονται τίποτα. Όσο για τους κεντρικούς δρόμους και τις εισόδους της πόλης, το πήξιμο είναι φοβερό, κυρίως τις ώρες αιχμής. Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και απ’ τις δύο πλευρές, αφήνουν ελεύθερη μια μόνο λωρίδα, στενή κι αυτή, με αποτέλεσμα το... σημειωτόν των τροχοφόρων, το καυσαέριο να σε πνίγει, ο θόρυβος να σε ξεκουφαίνει και ο εκνευρισμός στα ύψη...
Νιώθουμε έτσι όπως νιώθει ο ήρωας του Κ. Κρυστάλλη, σ’ ένα διήγημά του: «Ο Κωσταθόδωρος δεν το κουνούσε απ’ το κοπάδι. Καρτέρεε να ιδεί στα Γιάννενα στρούγγες κι μαντριά. Σαν μπήκε στα Γιάννενα και είδε τα ψηλά σπίτια με τα πολλά παράθυρα, τους δρόμους, τα μπεζεστένια, το παζάρι, τα μαγαζιά, τα κάστρα του κόσμου, την κίνηση... έχασκε αλαφιασμένος... Θε’ μ, φύλαξέ με κι έκανε τον σταυρό του... Μωρέ, πώς ζουν έτσι απανουτοί, πώς παίρνουν αέρα; Βνό και πάλε βνό. Στ’αν και πάλε στ’ αν!»... (Στα χαλάσματα).
Επανερχόμαστε στο θέμα. Μ’ αυτά τα μεγαλεπήβολα ΣΒΑΚ (Σχέδια Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας), νομίζω πως ο Δήμος έχει κάνει μια τρύπα στο νερό, αφού οι παρεμβάσεις αυτές σε συνοικιακούς δρόμους, έτσι όπως έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται, φέρνουν τα αυτοκίνητα στο κέντρο, προς ανεύρεση χώρων στάθμευσης.
Το ίδιο έκανε και η προηγούμενη Δημοτική Αρχή. Με τα κεντρικά υπόγεια πάρκινγκ, έφερε τα αυτοκίνητα στο κέντρο, τα οποία στριφογυρίζουν για να βρουν μια... θέση στον ήλιο. Μπορεί οι προθέσεις να είναι αγαθές, αφού έτσι «καλλωπίζονται» και «μπαίνει τάξη» στις γειτονιές, όμως, τόσα χρόνια δεν φρόντισαν να δεσμεύσουν χώρους για τη στάθμευση των αυτοκινήτων περιμετρικά της πόλης.
Αλήθεια, πόσα δέντρα κόπηκαν για να διαπλατυνθούν τα πεζοδρόμια στις γειτονιές; Όχι, γιατί κάποιοι διαμαρτύρονται και δικαίως. Θυμάμαι, τη δεκαετία του 1980, σε μια επίσκεψή μας με τη χορωδία του Μουσικού Συλλόγου της Λάρισας στη Φλωρεντία, τις περίφημες πέτρινες γέφυρες τις πληγμένες από σταθμευμένα αυτοκίνητα. Τι συνέβη στα επόμενα δέκα χρόνια και οι γέφυρες παραδόθηκαν στους πεζούς; Ένας και μοναδικός ήταν ο στόχος για τον Δήμο, η εξεύρεση χώρων στάθμευσης και το πέτυχε. Κάτι τέτοιο δεν το βλέπω, τουλάχιστον για την πόλη μας, αφού η ψήφος των δημοτών και η επανεκλογή μετράει περισσότερο απ’ όλα...
Θα τελειώσουμε με τις παιδικές μνήμες που δεν παύουν να μας... καταδυναστεύουν. Μιας κι αναφερθήκαμε στο ξεχειμώνιασμα στα πεδινά, δεν θα ξεχάσω, παιδάκι, τα αμέτρητα κοπάδια με τα χιλιάδες πρόβατα που περνούσαν, τέτοια εποχή, μπροστά από το πατρικό μας σπίτι της οδού Πολυτεχνείου, πολύ πριν γίνει δημόσιος δρόμος. Τότε ήταν ένας σχετικά φαρδύς, υπερυψωμένος χωματόδρομος, που ξεκινούσε από το ύψος της 1ης Στρατιάς και κατέληγε στο γεφυράκι της Ν. Σμύρνης. Η σκόνη και η ανυπόφορη μυρωδιά απ’ το πολύωρο πέρασμα των προβάτων, με κατεύθυνση προς τα χειμαδιά του κάμπου - όπως και των αλόγων που τα ίππευαν μόνο οι τσέλιγγες, ανάγκαζαν τις νοικοκυρές να κλείνουν τα πορτοπαράθυρα των σπιτιών τους και εμάς να φεύγουμε μακριά κρατώντας τη μύτη μας...
Από τον Τάσο Πουλτσάκη
