Η Ελευθερία, το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου

Από τον Δημήτρη Τσικούρα, λογοτέχνη

Το πολυτιμότερο αγαθό, σε κάθε άνθρωπο, στον πλανήτη μας (με προϋπάρχουσα και προεξάρχουσα φυσικά την υγεία) είναι η πραγματική και η αντικειμενική ελευθερία. Γιατί η ελευθερία είναι μέρος του πνεύματος, είναι ατομικό κομμάτι του συνόλου, είναι φυσικό δώρο της ολότητας και είναι συνυφασμένη με την ίδια την ύπαρξή μας, με την ίδια τη ζωή μας, από τη γέννησή μας. Τι συμβαίνει στην πράξη; Στις αμοιβαίες αντικειμενικές συνθήκες των πραγμάτων, που διέπουν τις ανθρώπινες λειτουργικές κοινωνικές και καθεστωτικές εξουσιαστικές σχέσεις, στις κοινωνίες των λαών, και στην προκειμένη περίπτωση στον τόπο μας, στη χώρα μας;
Καταρχήν, σήμερα παντού έχουμε να κάνουμε με δύο κόσμους και δύο κοσμοθεωρίες, με δύο μέτρα και δύο σταθμά, θα λέγαμε αλλιώς. Έχουμε δηλαδή από τη μια μεριά τις φιλοσοφικές κατηγορίες, που δείχνουν τις αμοιβαίες σχέσεις που υφίστανται μεταξύ των αντικειμενικών νόμων της φύσης και της κοινωνίας, από το ένα μέρος και της ανθρώπινης δραστηριότητας από το άλλο. Οι μεταφυσικοί αντιπαραθέτουν την ελευθερία στην ανάγκη, σαν έννοιες που αλληλοαποκλείονται. Μια μερίδα ισχυρίζεται ότι η ανθρώπινη βούληση είναι απόλυτα ελεύθερη, ότι δεν έχει κανέναν περιορισμό. Άλλοι απορρίπτουν την ελευθερία της βουλήσεως. Για τους τελευταίους υπάρχει μόνο η απόλυτη ανάγκη. Η ελεύθερη βούληση ή ανάγκη ισχυρίζονται οι μεταφυσικοί. Αυτοί που θεωρούν την ανθρώπινη βούληση, σαν απόλυτα ελεύθερη και ανεξάρτητη από κάθε δεσμό, αρνούνται την αντικειμενική ύπαρξη των φυσικών και κοινωνικών νόμων. Επίσης, η θεωρία που αναγνωρίζει μόνο την απόλυτη ανάγκη και που αρνείται τελείως την ελευθερία της ανθρώπινης δράσης, είναι το ίδιο αντιεπιστημονική. Είναι ό,τι ακριβώς ονομάζουμε μοιρολατρία.
Η ελευθερία δεν είναι συμπαντική μοιρολατρία ή τύχη, σε κανέναν σκεπτόμενο γνωσιολογικό άνθρωπο. Η ελευθερία είναι αναφαίρετο και αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα των έλλογων και σκεπτόμενων όντων. Γιατί αν αποδεχτούμε πως είναι πεπρωμένο της μοίρας μας, γινόμαστε μίζεροι και μοιρολάτρες, της όποιας επιβαλλόμενης κατάστασης και αρνιόμαστε το φυσικό δικαίωμα του φυσικού κόσμου, της νομοτελειακής λειτουργίας του σύμπαντος.
Ο άνθρωπος στον πλανήτη μας, έχει μια μεγάλη ιστορική διαδρομή, μια ιστορική εξελικτική πορεία μέσα στους αιώνες, των εκατομμυρίων χρόνων, που από μονοκύτταρος οργανισμός που εμφανίστηκε, ως τις μέρες μας, όπως μας διδάσκει η ανθρωπολογία: Άρης Πουλιανός. Άλλα, και άλλες αναγνωρισμένες επιστήμες στον κόσμο. Από αυτήν τη βάση θα πρέπει να ξεκινήσουμε για να βρούμε την άκρη του νήματος. Αν δεν το κάνουμε αυτό πελαγοδρομούμε και χανόμαστε στις όποιες δογματικές φιλοσοφίες και στις δοξασίες τους, που είναι πάρα πολλές, όπως μας πληροφορεί μέσα από τα μαθήματα που δίνει ελεύθερα τα τελευταία χρόνια, άλλα, και μέσα από τα βιβλία της, η σπουδαία και διακεκριμένη ιστορικός, η Μαρία Ευθυμίου.
Το θέμα που καταπιαστήκαμε να παρουσιάσουμε –όπως αντιλαμβάνεται κανείς– είναι τεράστιο, γιατί η υπόθεση της ελευθερίας δεν αφορά μονάχα το άτομο, δεν είναι υπόθεση προσωπική του καθενός, είναι υπόθεση, είναι ζήτημα που σχετίζεται σχεδόν με όλα τα ζητήματα, είναι η αρχή και το τέλος των πάντων. Διότι, η προσωπική ελευθερία είναι και η ελευθερία της κάθε χώρας, είναι η ανεξαρτησία του κάθε κράτους, είναι η ελευθερία του λόγου, είναι η ελευθερία του Τύπου και κάθε μορφή ελευθερίας στο κάθε κοινωνικό, πολιτικό, εξουσιαστικό διακυβερνητικό σύστημα, που υπάρχει σε όλο τον αναπτυσσόμενο και ανεπτυγμένο κόσμο στη γη.
Για την ελευθερία και στο όνομα της ελευθερίας, χάθηκαν εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, ξεριζώθηκαν και καταστράφηκαν πολιτείες και κράτη σε ολόκληρο τον πλανήτη, κοκκίνισαν στεριές και θάλασσες από το πορφυρό ανθρώπινο αίμα που χύθηκε, με τους πολέμους που έγιναν στους αιώνες των αιώνων, και θα γίνονται όσο το ανεκτίμητο αυτό αγαθό, θα εξακολουθεί να είναι εκμεταλλεύσιμο και εμπορεύσιμο είδος στις κοινωνίες των λαών και στερητικό δικαίωμα στις ανθρώπινες σχέσεις για τους πολλούς, που είναι οι φτωχοί και οι αδύναμοι στην υδρόγειο σφαίρα.
«Ο κύκλος της ζωικής ζωής είναι πολύ στενός. Τα ένστιχτα κυβερνιούνται από φυσικές ανάγκες… Αυτό που ζούμε δεν είναι ελεύθερη αληθινή ζωή. Η φύση είναι το κράτος της αναγκαιότητας. Οι ψυχικές ενέργειες μέσα στη φύση είναι εκθεμένες στο τυχαίο. Έτσι η ανάγκη της ελευθερίας πηγάζει από την ατέλεια του πραγματικού κόσμου. Το πνεύμα της ελευθερίας είναι αναγκασμένο να ζητήσει ικανοποίηση σε μια χώρα ανώτερη. Κι αυτή η χώρα είναι η ελευθερία και η πραγματικότητά της το ιδανικό».
«Η ψυχή των φυσικών όντων είναι ανελεύθερη και περιορισμένη. Μονάχα στην ανάπτυξη και στη ζωή του πνεύματος πρέπει να ζητηθεί η άπειρη ελευθερία, που είναι η πραγματική ύπαρξη του πνεύματος, η αρχή της ύπαρξής του, - και η επιστροφή στον εαυτό του, μας λέει μέσα από τον μεταφρασμένο «Ύμνο Της Γης», που έγραψε ο μεγαλύτερος κωμικός της αρχαιότητας και του κόσμου, ο Αριστοφάνης», σε πραγματεία Κ. Βάρναλη.