Πόσες δεκαετίες χρειάζονται οι ανίκανοι κρατιστές για να φτιάξουν μία γεφυρούλα;

Από τον Άγγελο Γ. Αγοραστό, διδάκτορα Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Άλλο ένα καλοκαίρι λοιπόν. Άλλο ένα από τα πολλά των τελευταίων δεκαετιών που οι ανίκανοι κρατιστές που εκπροσωπούν τη μεγαλύτερη κρατική σφαγιδοκρατορία της Οικουμένης δεν μπορούν να φτιάξουν μία γεφυρούλα για να ενώσει δύο παραλιακούς οικισμούς της ίδιας χώρας!
Καστρί Λουτρό – Ν. Πόροι. Τι χωρίζουν τους οικισμούς αυτούς; Δύο λέξεις: Οικολογία / Κρατισμός. Οι δύο παραπάνω λέξεις εδώ και σαράντα χρόνια εμποδίζουν να γίνει μία γέφυρα μήκους δέκα μόλις μέτρων για να συνδεθούν παραλιακά με δρόμο οι δύο οικισμοί. Επί σαράντα χρόνια οι πολιτικοί δεν στάθηκαν ικανοί να συνδέσουν τα παράλια του Ν. Λάρισας με εκείνα της Πιερίας.
Αποτέλεσμα; Κάθε καλοκαίρι χιλιάδες νέοι διακινδυνεύουν τις ζωές τους στην άσφαλτο για ένα ποτό ή ένα μπάνιο οδηγώντας 9 χλμ. είτε από την εθνική οδό, είτε από έναν στενό και επικίνδυνο δρόμο πίσω από τα χωράφια για να πηγαινοέρχονται από το ένα μέρος στο άλλο. Και αρκετοί από αυτούς πολλές φορές την ίδια ημέρα. Αντί να διασχίσουν μία γέφυρα μήκους δέκα μέτρων!
Καθημερινά, δεκάδες φορτηγά τροφοδοσίας των καταστημάτων εστίασης, των σούπερ – μάρκετ κ.λπ. επιβαρύνουν με τον τεράστιο όγκο τους αυτό το δρομάκι κάνοντας 9 ολόκληρα χλμ. αντί να διασχίσουν μία γέφυρα μήκους δέκα μόλις μέτρων.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή σύμφωνα με τους «οικολόγους» θα... ενοχληθούν τα καβούρια του βάλτου και θα... παρεξηγηθούν οι δεκαοχτούρες. Θα έχουν ψυχολογικά προβλήματα τα καβούρια και δεν θα έχουν όρεξη να ζευγαρώσουν. Ε και; Οι άνθρωποι μπορούν να «ζευγαρώσουν» με όλα όσα αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους; Είναι προφανές ότι για τους ζηλωτές της νέας «πράσινης θρησκείας» η αξία ενός παιδιού είναι μικρότερη από την ενόχληση -ποια ενόχληση; παραμύθια είναι- των καβουριών.
Εν τω μεταξύ, τα καλοκαίρια ο βάλτος είναι γεμάτος από παιδάκια που βασανίζουν άσκοπα τα καβουράκια: τα τραβάνε από το νερό με απόχες, τα αφήνουν να ασφυκτιούν για να παίξουν, τα ξεριζώνουν τα πόδια κ.λπ. Ποτέ τα δικά μου παιδιά δεν έκαναν τέτοια βασανιστήρια. Αλλά κι αν ήθελαν να τα κάνουν -που δεν θέλουν διότι τα λυπούνται- δεν θα τους το επέτρεπα. Οι οικο-τζιχαντιστές οι οποίοι δήθεν νοιάζονται, πού βρίσκονται όλο το καλοκαίρι; Πώς επιτρέπουν αυτά τα βασανιστήρια από τα παιδιά τους;
Αυτή η ιστορία με τα οικονομικά συμφέροντα των Ν. Πόρων -υπαρκτή ή όχι- που δεν επιθυμούν τη σύνδεση των παραλίων δεν έχει καμία σημασία. Ποιά δικαιολογία βρίσκουν για να εμποδίσουν τη σύνδεση; Τους άπειρους ηλίθιους οικολογικούς νόμους, τις δαιδαλώδεις γραφειοκρατικές απαιτήσεις και τους ατελείωτους περιορισμούς και απαγορεύσεις, που ο κάθε σαχλαμάρας που γίνεται υπουργός, δήμαρχος ή περιφερειάρχης του «Κρατιστάν» θεωρεί καθήκον του να προσθέσει χωρίς καν να μπει στον κόπο να καταργήσει κάποιες από τις σαχλαμάρες των προκατόχων του. Έτσι η ηλίθια και αλληλοσυγκρουόμενη νομοθεσία συνεχώς διογκώνεται.
Πώς θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί αυτό; Με έναν νόμο και ένα άρθρο που θα λέει: οποιοσδήποτε σαχλαμάρας πολιτικός θέλει να προσθέσει γραφειοκρατία π.χ. μία άδεια, βεβαίωση, πιστοποιητικό, έγκριση κ.λπ., είναι υποχρεωμένος να καταργήσει δύο από τα παλιόχαρτα των προκατόχων του. Όχι ένα, δύο. Ώστε η τεράστια γραφειοκρατία που έχτιζαν επί δεκαετίες να αρχίσει να μειώνεται.
Οι κρατιστές ηδονίζονται να προσθέτουν νομοθεσίες διαφημίζοντας ότι έτσι παράγουν «έργο». Ασάφεια και ταλαιπωρία για τους πολίτες παράγουν. Απόδειξη της ασάφειας και της μπουρδολογίας που παράγουν με τα νομοσχέδιά τους είναι ότι αμέσως μετά την ψήφιση ενός νόμου αναγκάζονται να εκδώσουν δεκάδες εγκυκλίους για να «διευκρινίσουν» τις ακατανόητες σαχλαμάρες που γράφουν οι νόμοι τους. Σε καμία χώρα της Δύσης δεν εκδίδονται εγκύκλιοι. Ο πολιτικός που εκδίδει εγκύκλιο πρέπει να απολύεται αμέσως.
Ακούγεται τουλάχιστον γελοίο να μιλάνε κάποιοι για ανάπτυξη και πρόοδο, και στον 21ο αιώνα να έχουν χτίσει «σύνορα» μεταξύ δύο παραλιακών οικισμών της ίδιας χώρας. Και φυσικά, μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν και οι φανατικοί της νέας «πράσινης θρησκείας», οι οποίοι εκμεταλλεύονται την κατάσταση για να εμποδίζουν κάθε έργο. Στην εποχή του έμμισθου «ανθρωπισμού» είναι αφελές να πιστεύουμε ότι υπάρχουν αλτρουιστές οικολόγοι. Ακόμη κι αν υπάρχουν όμως, ας μας πούνε: πόσα καβούρια κοστολογούν οι οικο-τζιχαντιστές τη ζωή ενός παιδιού;