Το «ταμείο»...

Από τον Γιώργο Λαμπρούλη, βουλευτή Λάρισας του ΚΚΕ

Η νέα οικονομική κρίση, η φονική πανδημία και σ' αυτό το φόντο η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική για τη διαχείρισή τους, μετά από μια δεκαετία σχεδόν περικοπών και μνημονίων, προσθέτουν νέα πείρα για να κάνει ο λαός «ταμείο», με αφορμή τα δύο χρόνια της Κυβέρνησης ΝΔ.
Οι δεκάδες αντεργατικοί νόμοι που ψηφίστηκαν το τελευταίο δίχρονο, ιδιαίτερα αυτοί για τα Εργασιακά και την Εκπαίδευση, οι χιλιάδες νεκροί από τον κορονοϊό και οι πολλαπλάσιοι αποκλεισμένοι από το Σύστημα Υγείας της μίας νόσου, η ένταση της καταστολής, είναι αντιπροσωπευτικά της κυβερνητικής πολιτικής τη διετία που πέρασε.
Τι αποδείχθηκε για άλλη μια φορά; Ότι το χτύπημα στα εργατικά δικαιώματα, η ένταση της εκμετάλλευσης, δεν αποτελεί «έκτακτο» φαινόμενο λόγω μνημονίων, αλλά μόνιμη στρατηγική και ανάγκη του κεφαλαίου για να θωρακίσει τα κέρδη του. Γι' αυτό κάθε κυβέρνηση πατάει στα αντιλαϊκά έργα της προηγούμενης, για να πάει ένα βήμα παραπέρα την επίθεση στους εργαζόμενους και στον λαό.
Ότι οι περιβόητες «μεταρρυθμίσεις» στο κράτος, στην αγορά εργασίας, στη φορολογία, στο θεσμικό πλαίσιο για το περιβάλλον, στη χρήση γης, στη διαχείριση των απορριμμάτων, έχουν κερδισμένους τους λίγους, τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, και μόνιμα στο στόχαστρο τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, της νεολαίας. Ότι με φτηνότερο ή ακριβότερο δανεισμό για τους ομίλους, με «σφιχτή» δημοσιονομική πολιτική ή «ανοιχτοχέρα», τον λογαριασμό πληρώνει μέχρι δεκάρας ο λαός, με φοροληστεία, ακρίβεια, ανεργία, ανασφάλεια, χρέη που φουσκώνουν. Ότι η αντιλαϊκή πολιτική έχει για απαραίτητο συμπλήρωμα την ένταση της κρατικής καταστολής, με τη θωράκιση του νομοθετικού πλαισίου για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, το χτύπημα στην απεργία και στα συνδικαλιστικά δικαιώματα, την επέκταση των διατάξεων του τρομονόμου. Ότι ο στόχος της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» της αστικής τάξης, που περνάει μέσα από τα ιμπεριαλιστικά παζάρια και την εμπλοκή στα επικίνδυνα αμερικανοΝΑΤΟϊκά σχέδια, σημαίνει μόνο νέους μεγάλους κινδύνους για τον λαό και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, όπως έδειξαν οι εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά, η μετατροπή της χώρας σε ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Το δίχρονο που μας πέρασε επιβεβαιώθηκε επίσης τι εννοούσαν ο ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα όταν κατά τις πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης μιλούσαν για «εποικοδομητική αντιπολίτευση».
Τα δεκάδες νομοσχέδια που πέρασε η Κυβέρνηση με την υπογραφή του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, από την ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού και την προμήθεια των «Ραφάλ» μέχρι την υπερψήφιση του μισού ν. Χατζηδάκη, εξηγούν γιατί ο ΣΕΒ διαπίστωνε την προηγούμενη εβδομάδα τη «συναντίληψη» όλων των αστικών κομμάτων σε ό,τι αφορά τις βασικές προτεραιότητες του κεφαλαίου. Η «συναντίληψη» αυτή αποτυπώνεται πάνω απ' όλα στο «κοινό σχέδιο» για το «νέο πράσινο new deal», στην ομοφωνία για τα «οφέλη» από το Ταμείο Ανάκαμψης της Ε.Ε., που θα μοιράζονται τάχα σε όλους, κρύβοντας τον βαρύ λογαριασμό που πληρώνει ήδη ο λαός με τα «προαπαιτούμενα» των εκταμιεύσεων για το κεφάλαιο, αφού το Ταμείο ισοδυναμεί με νέο «υπερμνημόνιο».
Επιβεβαιώθηκε επίσης ότι πραγματική αντιπολίτευση από τη σκοπιά των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, δύναμη σύγκρουσης, αλλά και διεξόδου από τη σημερινή ζοφερή κατάσταση, είναι μόνο το ΚΚΕ. Με τις θέσεις του, τη συμβολή του στην ανάπτυξη της πάλης του εργατικού - λαϊκού κινήματος, συνέβαλε όχι μόνο να μην κυριαρχήσουν ο φόβος και η απογοήτευση, αλλά και να καθυστερήσουν μέτρα, να εμποδιστούν στην πράξη άδικοι νόμοι, όπως αυτός για τις διαδηλώσεις. Πρωτοστάτησε για να δοθούν μάχες, να αναδειχθεί ότι σήμερα το σύγχρονο και το προοδευτικό βρίσκονται στον καθημερινό αγώνα για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, που θα βάζει στο επίκεντρο τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Αποδείχθηκε τέλος πιο καθαρά ότι επεκτατική και περιοριστική πολιτική είναι όψεις της ίδιας αντιλαϊκής διαχείρισης, που δεν χωρίζονται με τείχη, ούτε και τα κόμματα που την υλοποιούν. Γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δίστασε να ψηφίσει μνημόνια, ενώ η ΝΔ διεκδικεί σήμερα την πατρότητα της δημοσιονομικής χαλάρωσης και της εκτεταμένης κρατικής παρέμβασης για να ανακάμψει το κεφάλαιο από την κρίση. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, όμως, χαμένος είναι ο λαός, που δεν έχει τίποτα να περιμένει από την κυβερνητική εναλλαγή, την αντιλαϊκή σκυταλοδρομία των κομμάτων του κεφαλαίου.
Η δίκαιη αγανάκτηση και οι διεκδικήσεις του θα σκορπούν στον αέρα και θα τις «καταπίνει» η κάλπη, αν με την οργάνωση, τους αγώνες και τη συμμαχία του δεν σημαδέψει τον πραγματικό αντίπαλο, ανεξάρτητα από το ποιος βρίσκεται στο τιμόνι της διακυβέρνησης: Τους επιχειρηματικούς ομίλους, την πολιτική που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία τους.