μείωση του κόστους παραγωγής, τη βελτίωση της ποιότητας και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας των προϊόντων μας. Οι πολιτικοί πίστευαν και πιστεύουν ότι το πρόβλημα της αύξησης της καλλιεργήσιμης γης, θα γινόταν χάρη στην ιδιωτική πρωτοβουλία και το περίσσευμα από την καλλιέργεια και τις επιδοτήσεις, θα επενδυόταν στην αγορά γης!
Και έτσι συνεχίστηκε η πολιτική, της ενίσχυσης του εισοδήματος των γεωργικών και κτηνοτροφικών νοικοκυριών, χωρίς καμιά ενημέρωση, για τον σκοπό των επιδοτήσεων της Ε.Ε., που σκόπευε κύρια, στη μείωση ταυ κόστους παραγωγής και της βελτίωσης της ποιότητας, για τους Ευρωπαίους καταναλωτές.
Η αύξηση του εισοδήματος και κυρίως το περίσσευμα, αντί να επενδυθεί στον πρωτογενή τομέα, βοήθησε την αστικοποίηση των κατοίκων της υπαίθρου, να αγοράσουν, Ι.Χ. αυτοκίνητα - μεγάλα τρακτέρ που δεν χρειαζόταν στη μικρή οικογενειακή επιχείρηση, ακίνητα στην πόλη και γενικά σπάταλη ζωή η οποία έφερε και τα ναρκωτικά στην ύπαιθρο!
Έτσι το ζητούμενο δημιουργίας γεωργικών και κτηνοτροφικών επιχειρήσεων, γινόταν με τον χρόνο, πιο δύσκολη.
Γιατί η επιχείρηση, μετά την εκμηχάνιση του πρωτογενή τομέα χρειάζεται, πολλά κεφάλαια, αλλά μικρό κέρδος.
Αποτέλεσμα της παραπάνω πολιτικής είναι: α) εγκατάλειψη, πρώτα της ορεινής ζώνης και στη συνέχεια της ημιορεινής, από τους νέους και την αραίωση, από την πεδινή ζώνη, β) την αύξηση του κόστους παραγωγής των προϊόντων, γ) τη μείωση της παραγωγής σιτηρών και της ποιότητας, γιατί η επιδότηση ήταν στρεμματική και όχι ανάλογα με την ποσότητα και ποιότητα των σιτηρών, δ) την αύξηση των εισαγωγών γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων παράδειγμα τα 2009 είχαμε παραγωγή χοιρινού κρέατος που κάλυπτε το 70% των αναγκών μας και σήμερα ισχύει, το αντίστροφο, δηλ. 70% εισαγωγή και 30% παραγωγή! Το ίδιο έγινε με την παραγωγή σισαμιού όπου εισάγουμε το 60%- των αναγκών μας! Ενώ μπορούσαμε να κάνουμε εξαγωγή σιτηρών μέσω της βιομηχανίας ζυμαρικών, ε) διάλυση των - συνεταιρικών οργανώσεων και μάλιστα, με μεγάλη σπατάλη επιδοτήσεων. Αντί το συνεταιριστικό κίνημα ν' αυξήσει το ποσοστό διακίνησης των γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, μειώθηκε λόγω των πολλών φορέων, μη σωστά οργανωμένων, ο πρωτογενής τομέας για να πάει εμπρός χρειάζεται ένα μερίδιο αγοράς, τουλάχιστον 25%.
Έτσι φθάσαμε στο σημερινό τραγικό αποτέλεσμα, ενώ υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις, για τη δημιουργία γεωργικών και κτηνοτροφικών επιχειρήσεων. Ήτοι: α) οι αναγκαίες εκτάσεις αφού 1) στην πεδινή ζώνη, αναλογεί έκταση για κάθε νέο γεωργό 700-900 στρ., 2) στην ημιορεινή ζώνη 1.000-1.600 στρ. και 3) στην ορεινή, ζώνη 2.000-3.000 στρ. ανά κτηνοτρόφο, β) ο μηχανολογικός εξοπλισμός είναι σε επάρκεια και γ) υπάρχει ανθρώπινο δυναμικό και μάλιστα με πανεπιστημιακές γνώσεις, οι οποίοι όμως απασχολούνται σ' άλλα επαγγέλματα! Και τούτο. Γιατί δεν υπάρχει πολιτική βούληση - πρόγραμμα αξιοποίησης του πρωτογενή τομέα, παρά τις εξαγγελίες όλων των κομμάτων.
Η ιδιωτική πρωτοβουλία, που περιμένουν όλοι οι πολιτικοί δεν μπορεί να βοηθήσει για τους εξής λόγους: 1) Δεν υπάρχουν τα αναγκαία κεφάλαια α) λόγω του ότι λείπει ο φορέας που θα διέθετε το χρήμα π.χ. Α.Τ.Ε., β) οι συνθήκες παραγωγής, άλλαξαν και οι επενδύσεις, στον πρωτογενή τομέα, απαιτούν πολλά κεφάλαια αλλά με μικρό ποσοστό κέρδους και γ) πολύ χρόνο για να αποδώσουν, τουλάχιστον 5 χρόνια ενώ στους άλλους τομείς, χρειάζεται ένα το πολύ δύο χρόνια π.χ. εμπόριο φαρμάκων - γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων.
Η γεωργική επιχείρηση π.χ. στην αμπελουργία, χρειάζεται τουλάχιστον 150 στρ. αμπελότοπο, συνεχόμενης έκτασης, λόγω όμως του γεγονότος ότι στην Ελλάδα, ο αμπελότοπος καλλιεργείται συνέχεια, εδώ και 3.000 χρόνια, για να καλύψει οικογενειακές ανάγκες και το περίσσευμα των παραγόμενων προϊόντων να πάει στο εμπόριο, η έκταση ήταν μικρή, με εναλλαγή της τοποθεσίας, για ανανέωση και αύξηση της παραγωγής.
Σήμερα όμως με την εκμηχάνιση, όλων των σταδίων, παραγωγής και εμπορίας και κυρίως, μεγάλου ανταγωνισμού, μέσα στην Ε.Ε. χρειάζεται προσαρμογή σύμφωνα με τον ανταγωνισμό,- ήτοι: 1) Ενιαία έκταση, προκειμένου να δημιουργηθούν συνθήκες α) ομοιόμορφης σύνθεσης και γονιμότητας του εδάφους, β) αξιοποίηση της εκμηχάνισης με μείωση του κόστους φαρμάκων, λιπασμάτων κ.ά, γ) ομοιόμορφη παραγωγή προϊόντος, με πολύ καλά ποιοτικά χαρακτηριστικά. 2) Η ενιαία έκταση δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε συνθήκες κατάλληλες ώστε να δώσουν το μέγιστο σε ποιότητα και ποσότητα, του αμπελότοπου, αφού ο χώρος θα μπορεί να δεχθεί την αυξημένη φροντίδα, του παραγωγού.
Σήμερα όμως λόγω του πολυτεμαχισμού, του αμπελότοπου, με κληρονομικά μερίδια, που φθάνει ακόμη και το μισό στρ. είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρώσει ένας νέος σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα των 3-5 χρόνων και να δημιουργήσει τις παραπάνω σύγχρονες συνθήκες, εκμετάλλευσης, που απαιτεί ο ανταγωνισμός, χωρίς πρόγραμμα και κεφάλαια!
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και άλλα παραδείγματα σε όλους τους κλάδους παραγωγής, αλλά αυτό πιστεύουμε ότι θα 'ρθει με τη συζήτηση του αγροτικού ζητήματος και την ανάγκη δημιουργίας επιχειρήσεων στον πρωτογενή τομέα, γιατί η μικρή οικογενειακή γεωργική και κτηνοτροφική μορφή έχει χαθεί πλέον! Και η ανεύρεσή της είναι μάταιος κόπος και μεγάλη ζημιά για την κοινωνία.
Από τον Δημήτρη Λιάο, γεωπόνο
