Οι βεράντες, τα μπαλκόνια των σπιτιών, οι πλατείες, οι δρόμοι λούστηκαν στο φως. Στο ανοιξιάτικο ελληνικό φως. Οι Παρασκευές ζεστάθηκαν από τις καμπάνες των Χαιρετισμών και η Σαρακοστή, παρέα με την ελληνική άνοιξη, πλημμύρισε τις καρδιές μας με μια γλυκιά νοσταλγία και ελπίδα.
Ελεύθεροι Πολιορκημένοι για άλλη μια χρονιά, μετά τα 200 χρόνια από τότε που σηκώσαμε κεφάλι απέναντι σε έναν ορατό εχθρό, αντιμέτωποι αυτήν τη φορά με έναν αόρατο εχθρό που δεν λέει να νικηθεί. Θα έρθουν εποχές, αναφέρει η Αποκάλυψη του Ιωάννη, που δεν θα μπορείτε να πιείτε χωρίς φόβο από το νερό που ρέει δίπλα σας, δεν θα μπορείτε να αγγίξετε χωρίς φόβο τα αντικείμενα που φτάνετε με το χέρι σας και οι εποχές φαίνεται ότι ήρθαν. Ή τουλάχιστον ένα προοίμιό τους, αν στο μέλλον δεν πρόκειται να δούμε και χειρότερα.
Τα παιδιά κλεισμένα στα σπίτια μακριά από τις σχολικές αίθουσες, τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα κλειστά, το εμπόριο κλειστό, η οικονομία σε καταστολή, η ζωή σε απόσταση, η ζωή σε ανάμνηση. Τι μπορούμε να κάνουμε. Όχι πολλά, υπομονή και ελπίδα για ένα μέλλον που κανείς δεν το ξέρει πια. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν στα χρόνια που έρχονται θα κλεινόμαστε υπομονετικά τον χειμώνα στα σπίτια μας για να ζούμε λίγο από τα καλοκαίρια. Όταν μιλάω για ζωή δεν μιλώ για τη ζωή συνυφασμένη με την εύρωστη οικονομική ανάπτυξη, αυτή δεν ξέρω αν και πότε θα ξαναέρθει πια, μιλώ για το δικαίωμα να συναντηθείς με έναν φίλο σου για να πιείτε έναν καφέ μαζί, το δικαίωμα να ακολουθήσεις την πορεία του Επιταφίου, το δικαίωμα να κάνεις Ανάσταση στο προαύλιο της Εκκλησίας της ενορίας σου, το δικαίωμα να γιορτάσεις το μαγιάτικο ελληνικό Πάσχα, το δικαίωμα να ξυπνήσεις το πρωί και να αφήσεις τα πνευμόνια σου να γεμίσουν από αέρα λέγοντας στον εαυτό σου είμαι ζωντανός και όχι διατηρούμαι ζωντανός.
Δεν ξέρω πόσο μακριά στο μέλλον μας θα γίνουν ξανά κτήμα μας αυτά τα δικαιώματα, οι επιστήμονες σε όλο τον κόσμο παλεύουν για να γίνουν. Όταν με το καλό έρθει αυτή η ώρα, και εύχομαι να είναι κοντά, ας γίνει βίωμα σε όλους μας τι ήταν αυτό που στερηθήκαμε και ας δομήσουμε τη ζωή μας με τρόπο που να ταιριάζει στη χαμένη ελευθερία που ξανααποκτήσαμε. Ζωή με πίστη στον άνθρωπο, με σεβασμό στην πίστη ζωή γεμάτη από τις αξίες και ιδανικά που θελημένα ή άθελα απεμπολέσαμε. Ζωή που να ταιριάζει στον πολιτισμό, στην ιστορία μας, ζωή προσανατολισμένη στον άνθρωπο και στην καταξίωσή του, ζωή που δεν θυσιάζει προσωπικότητες σε βωμούς οικονομίας και δεικτών.
Κλείνω με τους στίχους του ανώνυμου ποιητή μας, «ακόμα τούτη η άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι...» και εύχομαι να είναι κοντά ή ώρα της λύτρωσης, που οι πλατείες και τα πάρκα θα γεμίσουν από παιδιά χωρίς μάσκες και γονείς που θα συναναστρέφονται ελεύθερα, από ανθρώπους που θα είναι κοντά μη διατηρώντας τις φυσικές αλλά και τις ψυχικές αποστάσεις.
Μέχρι τότε εύχομαι, καλή δύναμη, πολλή προσοχή και ελπίδα σε όλους μας. Είθε το μέλλον να μας ξαναφέρει σύντομα πίσω το παρελθόν μας.
Από τον Διαμαντή Κωτούλα
