Οφείλει το όνομά της στον πολιτικό και νομικό Δημήτριο Γούναρη. Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1867 και διετέλεσε τρεις φορές πρωθυπουργός της χώρας, ενώ χαρακτηρίστηκε ως «ο πατέρας της Ελληνικής δεξιάς». Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και από νωρίς έλαβε μέρος στην πολιτική ζωή. Εξελέγη βουλευτής και εντάχθηκε αρχικά σε μια ομάδα προοδευτικών βουλευτών, γνωστή ως «Ομάδα Ιαπώνων». Μετά το κίνημα στο Γουδί το 1909, ίδρυσε το κόμμα Εθνικοφρόνων που αργότερα μετονομάστηκε σε Λαϊκό κόμμα. Την ταραγμένη περίοδο του Εθνικού Διχασμού διετέλεσε υπηρεσιακός πρωθυπουργός και υπουργός στις κυβερνήσεις που δημιουργήθηκαν. Βαθιά αντιβενιζελικός, μετά την κυριαρχία του κινήματος της Εθνικής Άμυνας και την επάνοδο του Βενιζέλου στην κυβέρνηση το 1917, εξορίστηκε μαζί με άλλες αντιβενιζελικές προσωπικότητες στην Κορσική. Δεκέμβριο του 1918 καταφέρνει να δραπετεύσει και ζει στην Ιταλία. Οκτώβριο του 1920 επιστρέφει στην Ελλάδα και λαμβάνει μέρος στις εκλογές στις 1 Νοεμβρίου ως αρχηγός του Λαϊκού κόμματος. Νικητής στις εκλογές ήταν η Ενωμένη Αντιπολίτευση (όλα τα αντιβενιζελικά κόμματα) και ο Γούναρης στην κυβέρνηση του Δημητρίου Ράλλη που σχηματίζεται αναλαμβάνει το Υπουργείο Στρατιωτικών, πόστο που κράτησε και στην επόμενη βραχείας διάρκειας κυβέρνηση του Νικολάου Καλογερόπουλου. Το 1921 γίνεται πρωθυπουργός, έχοντας να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα οικονομικά, αλλά κυρίως τη δυσαρέσκεια του λαού γιατί δεν είχαν αποσυρθεί τα ελληνικά στρατεύματα από τη Μ. Ασία. Το 1922 και ενώ στην κυβέρνηση είναι πια ο Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, γίνεται η Μικρασιατική Καταστροφή. Σεπτέμβριο του 1922 ο Γούναρης δικάστηκε και εκτελέστηκε τον Νοέμβριο του ίδιου έτους μαζί με άλλους πέντε πολιτικούς και στρατιωτικούς ως υπαίτιοι της καταστροφής. Αρκετοί ιστορικοί μιλούν για μια εξαιρετική προσωπικότητα, που όμως ήταν άτυχος.
Επιμέλεια: Νίκος Τάχατος