Από τον Δεκέμβρη και μετά απασχόλησαν την επικαιρότητα θέματα και συνθήματα όπως το εξοχικό του Τσίπρα στο Σούνιο, το κορονοπάρτι του Πολάκη, το βυζί του Μητσοτάκη, το "Μενδώνη παραιτήσου για τον Λιγνάδη", το "Χρυσοχοΐδη σκουπίδι" κ.λπ., το άλλο κορονοπάρτι στην Ικαρία, η υπέρκομψη Μαρέβα, η μηχανή στην Πάρνηθα και αλλά αντίστοιχα, έως το τροχαίο του οδηγού της Μπακογιάννη. Θέματα τα οποία έχουν πολιτική χροιά άλλα είναι σαφώς προσωπικές επιθέσεις.
Σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει παράδοξο αυτό που γίνεται γιατί δεν είμαστε εκεί στο 2011-2015 όπου η κοινωνία ήταν εξοργισμένη και ήθελε να τιμωρήσει πολιτικά κάποιον ή κάποιους πολιτικούς για τα Μνημόνια.
Ίσως δεν είναι κατανοητό ότι εκείνη η περίοδος τέλειωσε και η οργή έχει καταλαγιάσει. Ίσως δεν είναι κατανοητό ότι σήμερα χρειάζεται πρόταση για να υπάρξει πολιτική αλλαγή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι από το 2015 και ένθεν δεν έχει άλλη πρόταση αλλά ακριβώς την ίδια με της Νέας Δημοκρατίας.
Τα δύο κόμματα -και το ΚΙΝΑΛ- συμφωνούν στα βασικά και όχι τυχαία ψήφισαν μαζί το Μνημόνιο του 2015 και το εφάρμοσαν, ψήφισαν και την τελευταία αναθεώρηση του συντάγματος και τη νέα ΠτΔ από κοινού!
Περαιτέρω έχουν ταυτόσημες θέσεις στα ευρωπαϊκά θέματα, στο χρέος, στη λιτότητα, στο Μακεδονικό, στην εξωτερική πολιτική, στην οικονομία, στα φορολογικά, στα εργασιακά, στις τράπεζες, στους πλειστηριασμούς στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, στις διεθνείς σχέσεις στα ελληνοτουρκικά! Είναι σαφές ότι θα κάνουν ακριβώς τα ίδια με τη Νέα Δημοκρατία αν πάρουν την εξουσία.
Πολύ δύσκολα ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξει εκ νέου τα σύνορα του Έβρου στους μετανάστες ή θα βγάλει από τη φυλακή τον Κουφοντίνα, αλλά τίποτα δεν αποκλείεται. Όμως οι διαφορές των δύο κομμάτων κάπου εδώ σταματούν.
Γίνεται φανερό όμως ότι άπαντες θέλουν να κρύψουν αυτήν την απουσία πρότασης και γι' αυτό κυριαρχεί ένας διαρκής θόρυβος και τα "πυρά" πέφτουν επί προσωπικού.
Από τον Γιάννη Παπαϊωάννου
