Γιατί είναι απαραίτητη, πλέον, η σεξουαλική αγωγή των παιδιών;

Από τον Κώστα Γιαννούλα

Πριν μερικές δεκαετίες, η σεξουαλική αγωγή θεωρούνταν, ότι δε συνάδει με τα χρηστά ήθη της συντηρητικής, ως επί το πλείστον, ελληνικής κοινωνίας και αποφεύγονταν, συστηματικά, από γονείς και δασκάλους εκτός φωτεινών εξαιρέσεων. Ακόμη και στο

ερώτημα των παιδιών, πώς ήρθαν στον κόσμο, η πιο συνηθισμένη απάντηση ήταν, ότι τα έφερνε ο πελαργός. Γι’ αυτό, ό,τι είχε να κάνει με τον έρωτα και με το σεξ, τα παιδιά το ανακάλυπταν μόνα τους και, πολλές φορές, με επώδυνο τρόπο.
Αυτή η στάση απέναντι στη σεξουαλική ενημέρωση είχε, βέβαια, και τη δική της γοητεία, αφού χάριζε στους εξερευνητές της και στιγμές μαγικές και άκρως ενδιαφέρουσες. Τα ερωτικά ερεθίσματα ήταν σχεδόν, ανύπαρκτα, αφού το τηλέφωνο, η τηλεόραση, τα άσεμνα περιοδικά και, κυρίως, το διαδίκτυο δεν είχαν εισβάλλει, ακόμη, στην ελληνική κοινωνία. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η κατάσταση ήταν ελεγχόμενη, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι οι νέοι εκείνης της εποχής ήταν ανέραστοι. Και αθώα φλερτ υπήρχαν και ερωτικά ραβασάκια ανταλλάσσονταν με μυστικό, όμως, τρόπο ανάμεσα στους ερωτευμένους νέους και νέες, αλλά και καντάδες και συναντήσεις πραγματοποιούνταν, αλλά με πάρα πολλές προφυλάξεις.
Επίσημα, εν τούτοις, η σεξουαλική αγωγή των παιδιών θεωρούνταν ταμπού και ήταν ανύπαρκτη, ενώ οι προφυλάξεις των γονιών, προκειμένου να μην προκαλούν ερεθίσματα με τη δική τους ερωτική συμπεριφορά ήταν, συνήθως, τέτοιες, που δίνανε την εντύπωση στα παιδιά τους, πως ήταν ανέραστοι. Γι’ αυτό, και οι τραυματικές εμπειρίες, που κουβαλούσαν, αρκετοί νέοι και νέες της εποχής ήταν πολλές και αβάσταχτες, αφού δεν τολμούσαν να πάρουν πληροφορίες για θέματα, που τους απασχολούσαν, ούτε απ’ τους γονείς τους, ούτε απ’ τους δασκάλους τους, ενώ, παράλληλα, η Εκκλησία αντιμετώπιζε ως αμαρτία κάθε τι, που είχε σχέση με τον έρωτα.
Δεν είναι τυχαίο, μάλιστα, το γεγονός, ότι η φίμωση­ - στένωση του αντρικού μορίου, που τόσο εύκολα αντιμετωπίζεται σήμερα, ταλαιπωρούσε, επί χρόνια, πολλά αγόρια της εποχής δημιουργώντας τα χίλια δυο προβλήματα. Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι πολλές ασθένειες, όπως η σύφιλη, η βλεννόρροια και τα κονδυλώματα, αγνοούνταν και, γι’ αυτό, ταλαιπωρούσαν τον παιδόκοσμο, μια που δεν παίρνονταν τα ενδεικνυόμενα προφυλακτικά μέτρα, αλλά ούτε τολμούσε κανείς να ρωτήσει και να μάθει. Οι οίκοι ανοχής, άλλωστε, που ανεξέλεγκτοι, σχεδόν, λειτουργούσαν και βρίσκονταν, τότε, σε άνθηση, δεν ήταν ο κατάλληλος χώρος για πλήρη και σωστή ενημέρωση των αγοριών.
Με την πάροδο του χρόνου, όμως, και παράλληλα με την άνοδο του βιοτικού, του μορφωτικού επιπέδου και της τεχνολογίας η ενημέρωση γύρω από τέτοια θέματα, έστω και με ανεπίσημο τρόπο, άρχισε να απασχολεί και να ενδιαφέρει αρκετούς γονείς και δασκάλους, μεμονωμένα έστω. Όσες, όμως, φορές, ακούγονταν προτάσεις για επίσημη καθιέρωση της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία, προκειμένου αυτή να παρέχεται από υπεύθυνα χείλη, οι αντιδράσεις τις εξουδετέρωναν. Έτσι, όμως, η αγωγή αυτή συνεχίζει, δυστυχώς, να παρέχεται, ανεύθυνα, κάποια πιτσιρίκια να γνωρίζουν για το συγκεκριμένο θέμα περισσότερα απ’ τους γονείς τους, αλλά με στραβό τρόπο, ενώ κάποια άλλα να είναι, εντελώς, απονήρευτα, οπότε το κακό συνεχίζεται.
Δεν αντιλαμβανόμαστε πολλοί, ότι το απαγορευμένο ασκεί τη δική του γοητεία και έλκει. Δεν αντιλαμβανόμαστε, ακόμη, ότι την άγνοια αυτήν των παιδιών την εκμεταλλεύονται διάφοροι επιτήδειοι και τα θέτουν, έτσι, σε κίνδυνο, την ώρα, μάλιστα, που η κοινωνία έχει πάρει τον κατήφορο και δε λειτουργεί προστατευτικά, αλλά αδιάφορα. Και επειδή δεν πρέπει να στρουθοκαμηλίζουμε και να αφήνουμε το πρόβλημα να διογκώνεται ακόμη περισσότερο, ωρίμασαν, πιστεύω, οι συνθήκες και ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, για να μπει η σεξουαλική αγωγή στα σπίτια και, κυρίως, στα σχολεία απ’ την πόρτα και όχι απ’ το παράθυρο.
Βέβαια, υπάρχουν, ακόμη, αρκετοί, που φοβούνται, ότι, κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα πονηρέψουμε και θα ξυπνήσουμε τα κατώτερα ένστικτα απονήρευτων παιδιών. Υπάρχουν, ωστόσο, διδακτικοί τρόποι, τους οποίους γνωρίζουν οι ειδικοί, προκειμένου να αποφευχθεί κάτι τέτοιο. Επιπλέον, πολλά παιδιά μας είναι, ήδη, πονηρεμένα και πιο μπροστά απ’ τους μεγάλους.
Ας μην υποτιμούμε, λοιπόν, την ωριμότητά τους και ας μην ξεχνούμε, ότι αυτός, που γνωρίζει, δε νιώθει την ανάγκη να πάθει, για να μάθει. Και επειδή οι αποκαλύψεις για σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση των τελευταίων ημερών έχουν δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα, πρέπει, πιστεύω, να το εκμεταλλευτούμε και να καθιερώσουμε, επίσημα, τη σεξουαλική αγωγή στα σχολεία χωρίς άλλη χρονοτριβή.