θα είμαστε απλοί συνεπιβάτες. Θα ανταλλάξουμε μία-δύο κουβέντες ή κάποιες εξόδους, αλλά θα τους αφήσουμε να κατέβουν στον πρώτο σταθμό του ταξιδιού μας.
Από τους υπόλοιπους που θα πορευτούν μαζί μας, ελάχιστοι θα μείνουν ως το τέλος. Κάποιοι θα χαθούν στην πορεία και δε θα τους ξαναδούμε ποτέ, άλλους πάλι θα τους πετύχουμε ξανά και θα ανταλλάξουμε τις φράσεις «χαθήκαμε», «να κανονίσουμε να τα πούμε».
Οι πραγματικοί φίλοι όμως δε χάνονται ποτέ. Δε μας αφήνουν να χαθούμε και το αντίστροφο. Ο πραγματικός φίλος ακούει την κραυγή που αφήνει η σιωπή σου, αρχίζει να ανησυχεί και θα σε αναζητήσει. Πάντα θα βρει έστω 5 λεπτά μέσα στο φορτωμένο πρόγραμμά του για να σου πει μία «καλημέρα» ή μία «καληνύχτα», ένα «τι κάνεις». Αυτός που σε εκτιμάει πραγματικά, δε θα σε αφήσει να φύγεις.
Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και ο Σάββας μας... και λέω «μας», γιατί ποτέ δε διεκδικήσαμε ως οικογένειά του την αποκλειστικότητα. Ο Σάββας μας ήταν για όλους τους ανθρώπους που καθημερινά συναναστρέφονταν μαζί του, ο χαμογελαστός και εξυπηρετικός Σάββας. Ο αυθεντικός και ανυπόκριτος Σάββας. Ο προσηνής και ταπεινός Σάββας. Ποτέ μα ποτέ δεν αρνήθηκε σε κάποιον να του παρέχει τη βοήθεια, τη συμβουλή, την αγάπη. Από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ ήταν πρόθυμος για να προσφέρει χείρα βοηθείας στον καθένα μας. Από τα μέλη της δικής του οικογένειας μέχρι και της ευρύτερης οικογένειας-κοινωνίας αυτής της πόλεως.
Δε θέλω να γράψω περισσότερα για να μη σας κουράσω. Μάρτυρες εξάλλου όλων αυτών που καταθέτω, είστε όλοι εσείς, που μας δείχνετε κάθε λεπτό που περνάει τι σήμαινε για όλους εσάς ο Σάββας. Το τι σήμαινε για μας, προτιμώ να μην το καταθέσω σ’ αυτές τις γραμμές, αλλά να μείνει για πάντα μέσα στην καρδιά μας, όπως ακριβώς κι εκείνος θα ήθελε.
Επιτρέψατε μου μόνο, να απευθύνω ευχαριστίες σε όλους σας, εκ μέρους της συζύγου του Μαρίας και των παιδιών του Ιωάννου-Χρήστου, Δήμητρας-Παναγιώτας, Αντωνίου-Ραφαήλ και Ευαγγελίας. Στον Μητροπολίτη μας κ. Ιερώνυμο και σε όλους τους αδελφούς Κληρικούς, Μοναχούς, Μοναχές, αλλά και λαϊκούς σε όλη την Ελληνική Επικράτεια και όχι μόνο, για την προσευχή τους όλο αυτό το χρονικό διάστημα της δοκιμασίας, παρακαλώντας τους να συνεχίσουν να προσεύχονται πλέον, για την ανάπαυση της ψυχής του. Στους άρχοντες της πόλεως. Στους συναδέλφους του, τόσο στην τράπεζα EUROBANK, όσο και στην εταιρεία «doValue Greece». Στους συγγενείς και φίλους του. Σε όλους όσοι τον γνώριζαν και τον αγάπησαν. Μα κυρίως, στον διευθυντή της ΜΕΘ του Γ.Ν.Λ. κ. Απόστολο Κομνό, καθώς και στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του νοσοκομείου, όπως και στην κ. Ρένα μας, που καθημερινά, ως άλλοι Καλοί Σαμαρείτες αγωνίζονται για να σώσουν όλους τους πάσχοντες αδελφούς μας, μη φειδόμενοι χρόνου και κόπου.
Ο Σάββας μας έφυγε από τη ζωή την καλύτερη στιγμή. Την ώρα που όλος ο κόσμος προσεύχονταν για εκείνον. Ήταν η καλύτερη ώρα για την ψυχή του. Τον κάλεσε ο Κύριός μας κοντά Του γιατί τον αγαπούσε πολύ και θέλησε να τον ανταμείψει για όλα όσα εκείνος προσέφερε στην οικογένειά του και στους ανθρώπους αυτής της ευλογημένης πόλεως.
Συγγνώμη ζητώ για τη μακρηγορία μου. Κλείνω με κάτι τελευταίο. Μην αφήνουμε τους ανθρώπους της ζωής μας να χάνονται! Ας ακούμε το μήνυμα που μας δίνει η σιωπή τους! Ας βάζουμε τον εγωισμό μας στην άκρη! Είναι τόσο σύντομο το επίγειο ταξίδι μας! Αξίζει να αγωνιζόμαστε, ώστε να απολαύσουμε τα επουράνια αγαθά και η μνήμη μας να είναι αιώνια από τον Θεό και Πατέρα μας.
π. Ιγνάτιος
