της. Και όχι μόνον σε πολεμικές συρράξεις, αλλά και γενικότερα στην Τέχνη, τη φιλοσοφία, στο θέατρο, στις Επιστήμες, στον Πολιτισμό. Ως δε υπερασπιστής της πατρώας γης, είναι αξεπέραστη. Αυτό οφείλεται στη μακραίωνα παρουσία της πάνω στη γη, στις κλιματικές συνθήκες, στον διαλεχτό τόπο, που βρίσκεται. Φαίνεται όμως αυτό το ριζικό της, η μοίρα της, το DNA της, με τα κατορθώματά της, λες και είναι προϊδεασμένο και καλά στημένο ένα τραγικό φινάλε να αμαυρώνει και να απαξιώνει την αίγλη του μόλις τελευτήσαντος μεγαλείου μας. Ο θυμόσοφος λαός μας, με απλά λόγια αφηγείται το πάθημα της αγελάδας. Αφού αρμεχτεί και γεμίσει την καρδάρα με άφθονο φρέσκο γάλα, δίνει μια κλωτσιά στην καρδάρα και το γάλα χάνεται.
Σ’ ένα έθνος σαν το δικό μας, με συνεχή διάκριση σε ευκλεή και ευοίωνα έργα να επιδείξει σε πολλές περιπτώσεις από την Αρχαιότητα ως σήμερα αυτήν την ιδιόμορφη και αντιθετική θέση, που παίρνει -έργοις και λόγοις μετά από μεγάλα έργα, που προσπαθεί να τα αναιρέσει. Παραδείγματα πολλά. Ακόμα και στη 10ετία είχαμε αντεγκλήσεις για την ηγεσία του Ομηρικού Έπους. Ο Αγαμέμνων κατηγορείται πως πήρε από κάποιον στρατεύσιμο ένα ωραίο άλογο, με την υπόσχεση να τον απαλλάξει, από τη στράτευσή του στον πόλεμο της Τροίας. Η Άρτεμη θυμώνει και διατάσσει να μη κινηθεί ο στρατός. Η «Οδύσσεια» δίνει τον καθρέπτη της αμαύρωσης του επικείμενου Έπους. Η θυσία των Θερμοπυλών, στέφεται από την ιταμή προδοσία του Εφιάλτη. «Ουκ εά με καθεύδει το του Μιλτιάδου τρόπαιον». Για τον Μαραθώνα. Και παρά λίγο να χάσει το μεγαλείο της Σαλαμίνας, εξ αιτίας αντιζηλίας και της μικροψυχίας της Σπάρτης και άλλων κρατιδίων. Η επανάσταση του '21. Το μέγιστον θαύμα της Νεώτερης Ελλάδας. Ανυπόδητοι και πεινασμένοι ανατίναξαν τον Τουρκικό ζυγό. Και όμως το αδύνατον οι Έλληνες το έκαναν εφικτό και όνειρο πραγματικότητα. Να και το σκουλήκι της αποσύνθεσής του. Προύχοντες και Κοτσαμπάσηδες, τα Αρχηγιλίκια, με τους Αρματολούς και Κλέφτες, η γραβάτα των αστών και ο ρύπος της φουστανέλας, αλλά και το πόπολο, που μυρίστηκε ψητό για μοιρασιά, όλα τούτα, δημιούργησαν, γκρίνιες, αντεγκλήσεις και παράλογες απαιτήσεις. Θυμικοί αναβρασμοί «Γιατί και πώς», «Ποιός είσαι συ, ποιός είμαι εγώ;» «Εμείς δώσαμε, το αίμα μας»... Θ’ αργήσουν πολύ να δώσουν χέρι για τον τίμιο αγώνα. Καθένας για το κεμέρι του. Το τιμαριό του, για το τομάρι του. Η Επανάσταση προ του αβυσσαλέου μίσους. Και γιατί όχι; Και εγκλημάτων. Κάποτε το Κράτος σώζεται και ορθοποδεί. Η τραγική ώρα και πάλι. Κάποια στιγμή ο λαός καταριέται για τον Μεταξά «Ιδού ο Δικτάτορας». Και την επόμενη αινεί. «Ιδού ο Μεταξάς. Μέχρι χθες ήταν ο Δικτάτορας, Σήμερα τον αναγορεύσαμε ο Μπαρμπαγιάννης. Ο Σωτήρας μας. Μετέτρεψε το όνειρό μας, για την Ελλάδα των τριών Ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Καταλήγει σ’ ένα φιάσκο που μας στοίχισε το χάσιμο του καλύτερου Ελληνικού πολιτισμού της Ιωνίας και της Αιολίας. Ένα εκατομμύριο αδελφών της Μικρασίας πρόσφυγες σε μια ήδη κατεστραμμένη Ελλάδα.
Ποιος λαός έχει να επιδείξει, ένα Έπος του 40; Αναλογιστείτε, Παγκόσμιο παράδειγμα ήθους και θυσίας, θάρρους και γενναιότητας! Και τούτο το κατόρθωμα κατάφερε να το απαξιώσει, η Ζαχαριαδική αρλούμπα με τη σημαία του Κομμουνισμού, του τρόμου και του φόβου, ορμά να υφαρπάσει την εξουσία, μη συμμετέχουσα στις καθιερωμένες Εθνικές εκλογές (είναι αυτό Δημοκρατία) υποπίπτοντας στη χρήση ένοπλης αντίδρασης. (Και είναι αυτό στάθμιση των πολιτικών και στρατιωτικών παραγόντων της εποχής εκείνης). Μας έβαλε στον δρόμο της δυστυχίας. Πέντε χρόνια ακόμα σε σκληρό πόλεμο. Χιλιάδες αδέλφια μας σκοτώνονται μεταξύ τους, αδελφός σκοτώνει αδελφό και γιος πατέρα. Μηδενική η Εθνική παραγωγή. Δρόμοι, γέφυρες, χωριά ξεριζωμένα. Μίσος, διχόνοια και αίμα. Να λοιπόν το άλλο πρόσωπο του Έλληνα ήρωα. Ένας ήρωας καθημαγμένος.
Αλλά ας έλθουμε στο σήμερα. Ο Έλληνας πιστός στην εξουσία. Πιστός στους Νόμους. Υπάκουος, ενσυνείδητος. Τρεις μήνες περιορίζεται αυστηρά μέσα στο σπίτι του, για τις ανάγκες περιορισμού και καταπολέμησης του Ιού. Κλείνει μαγαζιά, γραφεία, εμπόριο. Νεκρώνει συνάμα το έργο του θριάμβου. Πρώτοι σ’ όλον τον κόσμο. Μα μόλις ξεσφίξουν λίγο τα λουριά... νάτος πάλι. Ο κακός μας ο τύπος. Το κακό σκουλήκι. Με αδήλωτη επιμονή (μα δεν είναι τούτο παράξενο). Ο χθεσινός ήρωας. Ο σημερινός ηττημένος. Με αδήλωτη επιμονή σηκώνει με μανία την ανυπακοή του. Γλέντι σε δρόμους, πλατείες σε αδήλωτα σπίτια με πακτωλό παράνομου χρήματος. Πότε; Τώρα με την αύξηση του ιού. «Έλα καημένε. Μην ακούτε τι σας λένε. Όλα γίνονται για να πλουτίσουν 3-4 εργοστάσια με τις μάσκες, τα μαντηλάκια και τον Τσιόδρα. Μην ακούτε κανέναν. Μην ακούτε για νεκρούς. Ποιος τους είδε; Πόσοι πράγματι είναι; Εμπρός λοιπόν. Ξεγυμνωθείτε. Αγκαλιασθείτε, φιληθείτε. Αφήστε τον Ιό να εξαπλωθεί παντού «και ο σώζων εαυτόν σωθείτω». Αίσχος! Είναι άνθρωποι, αντικοινωνικοί, πουλημένα λαμόγια σε κομματικούς σχηματισμούς. Ελπίζω να μην συνέλθουν μόνον, όταν νοιώσουν πάνω τους τα χνώτα της θείας Νέμεσης.
Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
