Μέσα σ’ αυτό το κλίμα νιώθω πως δικαιούμαι να μετρήσω την επίδρασή του και το βάθος των πληγών που καθημερινά αφήνει στον κόσμο, που παλεύει απέναντί του, για να διατηρήσει το ανθρώπινο γένος, όσο περισσότερο μπορεί αλώβητο από την καταιγίδα αυτή. Υπερφορτωμένη η ψυχή μας, μπροστά στη λαίλαπα αυτή από το βάρος της αγωνίας. Γεμάτη η ακοή μας από τους καθημερινούς θανάτους. Πριν καλά φέξει η ημέρα τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, μας ανοίγουν το βιβλίο των θρήνων. Και μας μεταφέρουν τις χιλιάδες των νεκρών στην παγκόσμια κοινότητα. Τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες, περιοδικά, όλα τα σύγχρονα μέσα που διαθέτει η σύγχρονη παγκόσμια τεχνολογία, αφηγούνται με ύφος δραματικό την εξάπλωση του κορονοϊού και την επικυριαρχία του σ’ όλο τον κόσμο, που τούτη τη φορά καμία δύναμη δεν μπορεί να τον σταματήσει και να ανακόψει την κυριαρχία του. Τα θύματά του, ο μόνιμος βραχνάς των κοινωνιών μας. Η πιο φοβερή καταιγίδα της ανθρωπότητας τα τελευταία εκατό χρόνια. Πριν παραστρατήσουμε στον δρόμο της ανυπακοής των μέτρων, που η πολιτεία μας επέβαλε, πριν αποδεχθούμε, ως τρόπο ζωής τον άκρατο ατομισμό μας, πριν εγκληματίσουμε απέναντι στον συνάνθρωπό μας, πριν κάνουμε το μεγάλο και θανατηφόρο έγκλημα και σκοτώσουμε συνανθρώπους μας ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, ας ακούσουμε τη φωνή της πολιτείας, ας συμμορφωθούμε σύμφωνα με τις οδηγίες και τις υποδείξεις της, προκειμένου να μη θρηνήσουμε και άλλα θύματα. Ο εχθρός καραδοκεί. Η πολιτεία έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει. Τώρα σε μας ανήκει η ευθύνη να συμμορφωθούμε με τις επιταγές και τις παραγγελίες της. Να γίνουμε τοίχος απόρθητο απέναντι στον εχθρό. Γνωρίζουμε ότι ο εχθρός αρπάζει τους ανθρώπους, όπως ο λύκος τα πρόβατα. Είναι ύπουλος σαν την αλεπού, τους δαγκώνει όπως η οχιά, και είναι λαίμαργος σαν την αρκούδα, πονηρός δε σαν τον κροκόδειλο. Καιρός είναι και εμείς να χρησιμοποιήσουμε τα δικά μας όπλα να τον καταπολεμήσουμε. Όταν μία κοινωνία δεν επιτρέπει σε δύσκολες στιγμές εις τον ηγέτη της να πει «όχι», να υψωθεί ως μία συνείδηση σε βρασμό και να διεκδικήσει δικαιώματα απαράγραπτα, υπέρ του λαού, τότε η κοινωνία αυτή χάνει τον ανθρώπινο χαρακτήρα της και οδηγείται σε καταστροφή. Η χώρα πέρνα δύσκολες ώρες και στιγμές. Αντιμέτωπη με τον ύπουλο και αόρατο εχθρό, τον κορονοϊό, δίνει τον δικό της αγώνα. Σ’ ένα όμως πόλεμο για να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις τον εχθρό, δεν αρκεί η εντιμότητα, η ειλικρίνεια και ο ανδρισμός του ηγέτη. Ούτε η άρτια εκπαίδευση των στρατιωτών και το υψηλό τους αγωνιστικό φρόνημα. Χρειάζεται και ο ανάλογος πολεμικός εξοπλισμός. Χρειάζονται όπλα και πυρομαχικά, γιατί χωρίς αυτά δεν γίνεται τίποτε. Η ηγεσία του Υπουργείου Υγείας στον αγώνα αυτόν μαζί με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, έδειξαν ότι είναι έτοιμοι στην πρώτη γραμμή για την αντιμετώπιση κάθε περιστατικού.
Πριν λίγες ημέρες ο πυρετός της πολεμικής αναμέτρησης πήρε τον ανήφορο και απείλησε να αποδυναμώσει τις κοινωνικές αντιστάσεις. Είδαμε όμως την ελληνική ψυχή να αντιστέκεται και να πειθαρχεί στα κελεύσματα της πολιτείας, απέναντι του εχθρού και όχι μόνο αυτό. Όλοι με την καρδιά γεμάτη από ενδιαφέρον και διάθεση θυσίας και δη θυσίας απεριόριστης, για τους συνανθρώπους μας για όλα τα δύσκολα θέματα, έκαναν αυτό που η συνείδησή τους, τους επέβαλε. Εδώ δεν μπορώ να μην εξάρω το μεγαλείο του ιδιωτικού τομέα. Των απλοϊκών ανθρώπων του μόχθου και της πάλης της δουλειάς, που ο καθένας με τον δικό του τρόπο και τις δυνατότητες προσέφερε στο σύστημα υγείας ό,τι μπορούσε για να καλύψει τις τυχόν ανάγκες του. Δεν μπορώ να παραβλέψω τις εισφορές των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, και των μεγάλων ιδρυμάτων της χώρας για τις γενναίες τους προσφορές, απαραίτητες στα χέρια των γιατρών για να μας βγάλουν από την κρίση και να μας οδηγήσουν στην ανέφελη ευτυχία. Να μας περάσουν από το σκοτάδι στο φως, από τον θρήνο στο γέλιο. Με λυπεί το γεγονός. Δεν μπορώ όμως να πράξω διαφορετικά.
Περίμενα σ’ αυτόν τον δύσκολα αγώνα η εκκλησία μας να είναι πρωτοπόρος και όχι ουραγός. Με τη στάση αυτή έδωσε το δικαίωμα στο άθεο κατεστημένο της χώρας να την έχει στημένη στον τοίχο και να την πυροβολεί. Να τη μέμφεται και να τη λοιδορεί. Έπρεπε να κάνει την υπέρβαση και να βρεθεί αυτή πρώτη κοντά στον λαό, όπως το έπραξε άλλες φορές και όχι να αγωνίζεται, για το εάν θα ανοίξουν ή δεν θα ανοίξουν οι εκκλησίες μας. Αλγεινότατη εντύπωση προκάλεσε η απουσία των τραπεζιτών της χώρας. Απεδείχθησαν «αγνώμονες» προς τον ευεργέτη τους. Δηλαδή το κράτος.
Το τελευταίο, όσες φορές χρειάστηκε, τους έσωσε από το χείλος του γκρεμού. Αυτοί όμως, τούτη εδώ την κρίσιμη στιγμή, έμειναν έξω του νυμφώνος. Κρίμα. Κρίμα... Το ίδιο ισχύει και για τους μεγαλοκαναλάρχες της χώρας. Αφησα τελευταίους τους «αθάνατους» της Ακαδημίας Αθηνών. Όπως πάντοτε. Έτσι και τώρα. Κλεισμένοι, στο «καβούκι» τους, ούτε λαλούν, ούτε βλέπουν, ούτε ακούν. Διατηρούν όμως τον τίτλο «των σοφών και των αθανάτων». Ο ελληνικός λαός σε τέτοιες περιστάσεις δεν κάμπτεται και δεν γονατίζει. Αγωνίζεται και αυτός θα είναι ο νικητής του αγώνα, μέσα από το σημερινό χάος.
Από τον Αθανάσιο Φώτο, επί τιμή δικηγόρο
