περάσει η αποδοχή της οδυνηρής αλήθειας. Ότι όλα αυτά τα φέρετρα που κυκλοφορούν ανά τον κόσμο, οι σκληρές εικόνες μιας ερήμωσης έξω από το παράθυρό μας, με τους χιλιάδες νεκρούς σε αριθμούς, δεν είναι παρά η ωμή, η θλιβερή και τραγική πραγματικότητα. Δεν είναι δυστυχώς μια ταινία στην τηλεόραση, ή ένας εφιάλτης στον ύπνο μας. Είναι κάτι που συμβαίνει. Είναι αυτό που εξελίσσεται τώρα. Αυτές τις μέρες, στην πόλη μας, στη χώρα μας, στον πλανήτη ολόκληρο! ΥΠΑΡΧΕΙ άραγε κανείς που να μην έθεσε ως πρώτη προτεραιότητα στη ζωή του τη σκέψη και τον φόβο γύρω από τη μάστιγα του θανατηφόρου ιού; Αυτό που απειλεί πρωτίστως τη ζωή, αφήνει σε δεύτερη μοίρα οτιδήποτε άλλο μας απασχολεί. Ανησυχεί τώρα κανείς περισσότερο για τις προκλητικές και πολεμικές κινήσεις του σουλτάνου εναντίον της χώρας μας; Φυσικά όχι. Ακόμα και ένας πολεμοχαρής σαν τον Τούρκο, θα ασχολούνταν πρώτα με τους δικούς του νεκρούς από τον κορονοϊό και ύστερα με τις παρανοϊκές επεκτατικές του βλέψεις. Αυτό που συμβαίνει στην ανθρωπότητα με τον κορονοϊό, είναι χειρότερο και από πόλεμο. Τον έχει υπερνικήσει και αυτόν τον κίνδυνο, κανείς δεν μιλάει πλέον για μια πολεμική εμπλοκή, ενώ ξεχάστηκαν και οι σοβαρές και υπαρκτές ανησυχίες από το προσφυγικό και μεταναστευτικό. Ούτε στα δελτία ειδήσεων δεν υπάρχουν πια αυτά τα θέματα. ΕΙΝΑΙ αλήθεια ότι, όλα όσα ακόμα μας φοβίζουν, έμειναν για το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, έξω από το παράθυρό μας. Και δυστυχώς, εκεί έξω από την πόρτα του σπιτιού μας βρίσκονται καταστάσεις και πράγματα που δεν χωράει φυσιολογικός ανθρώπινος νους. Τούτη τη βδομάδα, στη δική μου μόνο εξώπορτα, έμειναν απ’ έξω τρεις θάνατοι γνωστών και φίλων, γειτόνων. Που ανταμώναμε κάθε μέρα και που δεν μπόρεσα να αποχαιρετήσω και που ποτέ πια δεν θα ξαναδώ. Βλέπω στο απέναντι πεζοδρόμιο γέροντες, με μάσκα γάντια και μπαστούνι, να στήνονται στο ΑΤΜ της τράπεζας, να βγάλουν χρήματα για το ψωμί και τα φάρμακα. Ας όψονται γι’ αυτούς οι τεχνολογίες της σύγχρονης εποχής που κατέστησαν και τις τράπεζες δυνάστες των αναγκών της προηγούμενης γενιάς. Και ανατριχιάζω στη σκέψη πως αυτοί οι άνθρωποι, ιδίως οι μοναχικοί, γνωρίζουν πως αν αρρωστήσουν, πιθανότατα θα πεθάνουν χωρίς να δουν τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, τους δικούς τους ανθρώπους, μόνοι και άφωνοι σε ένα παγερό από φόβο δωμάτιο νοσοκομείου... ΜΕ τέτοιες σκέψεις είναι να τρελαίνεται κανείς. Πώς όμως να μην τις κάνεις, όταν αποφασίζεις να δεις κατάφατσα την πραγματικότητα και να μην κρυφτείς πίσω από ψευδαισθήσεις; Πέρα από τα μέτρα που πολύ ορθά και γρήγορα πήρε η κυβέρνηση στη χώρα μας, καλό θα είναι να αντιμετωπίζει κανείς με ρεαλισμό και σοβαρότητα την κατάσταση που δημιουργήθηκε και που ποτέ άλλοτε η ανθρωπότητα και ο πλανήτης είχε ζήσει. Γιατί όχι, μέτρα αυστηρά τηρούμενα και ευχολόγια. Ναι, και ευχολόγια...
Από τον Xρήστο Τσαντήλα
