Αυτό το μικρό γαλατικό χωριό δεν πολεμάει τους Ρωμαίους, πολεμάει τη λογική. Σ’ αναγκάζει να ντύνεσαι γκρινιάρης μπάρμπα-Σκρουτζ όχι μόνο τα Χριστούγεννα, μα 24/7 και 365 μέρες τον χρόνο. Δε ξεστολίζεις το δέντρο ούτε το καλοκαίρι για να μη καταστρέψεις τον ρόλο του μισάνθρωπου παππού, που τρώγεται με τα ρούχα του. Κι αυτό την ώρα που οι άλλοι, έστω και με πισωγυρίσματα, προχωρούν, βελτιώνονται, αφήνουν οριστικά πίσω τους ιδεολογικές αγκυλώσεις και μουχλιασμένες αντιλήψεις.
Αποτέλεσμα να περπατάς, να σκέφτεσαι πάντα με το δίλημμα καπέλο μεξικάνικο στο κεφάλι σου. Προχωράς πνίγοντας την κριτική και τη μουρμούρα μέσα στο κυρίαρχο ρεύμα και αφήνεσαι χαλαρά στη χαυνωτική ροή της μάζας των πολλών κάνοντας τα ίδια ή σα νέος Δον Κιχώτης παλεύεις σ’ έναν αγώνα χαμένο με τα φαντάσματα; Κι αν διάλεξες το τελευταίο, πόσο θα αντέξεις; Το σκέφτηκες; Πόσο θα κρατήσεις ακόμη στην προσπάθειά σου, όχι ν’ αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου, αλλά να διατηρήσεις μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια, έναν υποτυπώδη έστω σεβασμό στον άλλο, ένα ελλειμματικό, ας είναι, ενδιαφέρον για το περιβάλλον, χωρίς να χαρακτηριστείς περίεργος, εμμονικός ή γραφικός; Ή από την άλλη μεριά αν διάλεξες το πρώτο, τον δρόμο των πολλών, πόσο θ’ αντέξεις ακόμη να μιλάς, να κάνεις κήρυγμα παρά να πράττεις απλώς ενσυνείδητα με μια υπόληψη που θα υπηρετεί σύγχρονες αρχές και αξίες;
Παρακολουθείς ειδήσεις, ενημερωτικές εκπομπές ή τηλεοπτικά περιοδικά και βουλιάζεις στο σταριλίκι, στη φιλαυτία, στον σεξισμό και στη φαλλοκρατία των δημοσιογράφων. Βλέπεις να χειροκροτούν οι περισσότεροι το κρύο και άνοστο αστείο, το μισογυνικό υπονοούμενο μόνο και μόνο επειδή το εκφέρουν χείλη της εξουσίας. Αλλάζεις κανάλι και μαθαίνεις γεωγραφία μέσω της διαφήμισης εταιρείας που έχει ενεχυροδανειστήρια χρυσού σ’ όλη την Ελλάδα κάνοντας ακόμη και τη γνώση μακάβρια. Η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως, μας λέγανε, αλλά όχι και να μαθαίνουμε από τη δυστυχία. Πλύση στον εγκέφαλο, βρομιά στα χέρια. To γυρίζεις στα κρατικά κανάλια, ελπίζοντας σε κάποια ποιότητα, μα δε πιάνουν σήμα κι ας τα πληρώνεις με τον μήνα.
Απογοητευμένος κατεβάζεις τον γενικό και χτυπάς την πόρτα πίσω σου. Το βλέμμα σου βουλιάζει στιγμιαία στα σκουπίδια της γειτόνισσας που τ’ αφήνει ανάμεσα στην πόρτα σου και το ασανσέρ. Της αρέσει να μοιράζεται τα πάντα μαζί σου (ακόμη και τα κοσμητικά επίθετα με τα οποία μεγαλώνει τα παιδιά της) γι' αυτό δε τ’ αφήνει στο μπαλκόνι. Η μέρα είναι ηλιόλουστη, αλλά στα ΑΤΜ της Εθνικής έχει χιονίσει. Το έχει στρώσει για τα καλά με νιφάδες τα άχαρα χάρτινα τετράγωνα των συναλλαγών, που δηλώνουν το υπόλοιπο των λογαριασμών. Τα παντελόνια των Ελλήνων δεν έχουν τσέπες και τα πλακάκια στο πεζοδρόμιο αποκτούν παράταιρους φίλους. Στις διαβάσεις των πεζών λιγοστεύουν οι πεζοί της χώρας, στις παιδικές χαρές χαίρονται τα σκυλιά μας. Όπου ουρά προτεραιότητας εκεί και το αγύριστο κεφάλι, που επιμένει να την παρακάμπτει. Στα ξενυχτάδικα η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, αλλά εξακολουθούν να πεθαίνουν οι παθητικοί καπνιστές και οι εργαζόμενοι της νύχτας. Όνειρο ήταν η απαγόρευση και ξυπνήσαμε με κρότο. Βυζαίνουμε πολυκαιρισμένο γάλα από το αριστερό στήθος κοτζάμ γαϊδούρια άνθρωποι, αλλά τρώμε με το δεξί χέρι, τα ίδια άτομα, χρόνια τώρα από την καπιταλιστική μαρμίτα, ελπίζοντας οι ακόλουθοί μας απλώς να μας ακούνε κι όχι να μας βλέπουνε. Φοράμε το κάλυμμα του μονόφθαλμου στο δεξί μάτι και κρίνουμε τις δικαιωματικές διεκδικήσεις για περισσότερη δημοκρατία, πολυφωνία, διαφάνεια με βάση το αριστερόμετρο. Ακατάσχετο παραλήρημα για τα κίτρινα γιλέκα στη Γαλλία, απόλυτη μούγκα για τους δύσμοιρους φοιτητές στο Χονγκ Κονγκ. Και ο δεξιός Ντε Λα Ρούα στην Αργεντινή κι ο αριστερός Μοράλες στη Βολιβία κατηγορήθηκαν για διαφθορά και δραπέτευσαν με δραματικό τρόπο απ’ τις χώρες τους (ο τελευταίος μάλιστα ήθελε πραξικοπηματικά και παραβιάζοντας το Σύνταγμα να παραμείνει στην εξουσία για 3η προεδρική θητεία), μόνο ο πρώτος όμως έγινε ανέκδοτο στη χώρα μας. Τα κριτήρια για την κατάχρηση, την παραβίαση, τη διαφθορά, αλλά και τον σεξισμό, όπως και για τη σεξουαλική παρενόχληση, παραμένουν βουτηγμένα στην κατσαρόλα της κομματικής σούπας. Σεξιστής ο Τραμπ (που είναι), αλλά όχι σεξιστής ο πρώην πρεσβευτής της Βενεζουέλας (που επίσης ήταν). Ποιος όμως θα το πει στις γραμματείς του που υπέφεραν;
Ο σύντροφος Πούτιν καταφεύγει σε συνταγματικές αλχημείες για να παραμείνει στην εξουσία καταλύοντας τη βασική αρχή της Δημοκρατίας, που είναι η εναλλαγή στην εξουσία κι ο Ναβάλνι της αντιπολίτευσης εάν αναπνέει συλλαμβάνεται, αλλά το αίμα νερό δεν γίνεται. Μια φορά μονόφθαλμος, για πάντα μονόφθαλμος. Άκρα του τάφου σιωπή.
Χαμένοι σε φαιοκόκκινους φασισμούς και στηριζόμενοι στα βαθυστόχαστα τσιτάτα των τοίχων (πραγματικών και του facebook), που είναι και τα μόνα διαβάσματά μας, οι ανάδελφοι Έλληνες προχωράμε ακρωτηριασμένοι παιδιόθεν σε έναν χρόνο που τον ονομάζουμε 2020 (είκοσι στα είκοσι), αλλά μέσα μας δεν το πιστεύουμε ούτε εμείς οι ίδιοι ότι είναι. Και, δυστυχώς, καλά κάνουμε.
Από τον Δημήτρη Παπαχατζόπουλο
