Δεν θα γελούσε μόνο η παρδαλή αιξ, αλλά και η μονόχρωμη και η ... ριγέ, αν βέβαια υπήρχε τέτοια. Εδώ ο Μητσοτάκης απλώς γουρλώνει καμιά φορά τα μάτια και τον έχουν «ξεσκίσει» τον άνθρωπο στο ειρωνικό σχόλιο οι κακόγλωσσοι. Μπούλινγκ κανονικό!
Κι όμως, η κωμική αυτή φατσούλα, ο Μπόρις ο τρομερός, αυτό το καρτούν της βρετανικής πολιτικής σκηνής, όχι μόνο πρωθυπουργεύει στην Αγγλία και έχει κάνει άνω – κάτω την Ευρώπη, αλλά, προηγείται με μεγάλη διαφορά στις δημοσκοπήσεις, σε περίπτωση που γίνουν εκλογές. Που θα πει πως τα εγγλεζάκια γουστάρουν Μπόρις Τζόνσον, πάει και τελείωσε, τι ζόρι τραβάς τώρα εσύ;
Το οποίον παιδάκι ο Μπόρις (Αλεξάντερ Μπόρις Ντε Φέφελ Τζόνσον ολόκληρο το ονοματάκι του) είναι με διαφορά μια από τις πλέον αλλοπρόσαλλες περσόνες εδώ και αρκετά χρόνια στη Βρετανία. Κυριολεκτικά ένας ... Σαρδανάπαλος. Βίος άσωτος, έκφυλος και έκλυτος. Μια ματιά αν ρίξεις ας πούμε στη «Βικιπαίδεια», σου λέει ότι έχει ... πέντε ή έξι παιδιά! Πώς γίνεται αυτό; Γίνεται! Πέντε νόμιμα με διάφορες, και ένα παράνομο στο πλαίσιο μιας εξωσυζυγικής σχέσης. Είναι βλέπεις και ... απρόσεκτος. Στην τωρινή δεύτερη γυναίκα του έχει πει τουλάχιστον τρεις φορές το κλασικό «αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις», πλην όμως ... ήταν αυτό που νόμιζε, και τον διαολόστειλε τρις – την τρίτη φορά οριστικά, πόση υπομονή πια, έχουν και οι πόρτες ένα συγκεκριμένο ... ύψος!
Για φιλαράκι σου, να πίνεις τσίπουρα αν είσαι στην Ελλάδα ή σκατς αν μιλάμε για Αγγλία, μια χαρά είναι ο τύπος. Λογάς, καλαμπουρτζής, παραμυθατζής, όξω καρδιά και πιάσε μάστορα και μια τυροκαυτερή να συνοδεύσουμε το fishsticks. Μόνο που η πολλή «παραμύθα» του έγινε δεύτερη φύση, άρχισε να γράφει και ψεύτικα ρεπορτάζ στην εφημερίδα που δούλευε, μέχρι που τον πήραν είδηση τον λεβέντη και τον έκαναν πέρα. Out ρε!
Σιγά μην πτοήθηκε το παιδάκι το ατίθασο! Πήγε και βγήκε δήμαρχος Λονδίνου! Δουλειά ασφαλώς καλύτερη από του δημοσιογράφου, με πιο πολλά φράγκα, γκλαμουριά, να σε υπολήπτονται οι υπήκοοι, «περάστε κύριε δήμαρχε», τέτοια. Χώρια που είναι και βατήρας για παραπάνω αξιώματα (κάτι σαν τον Μπακογιάννη σα να λέμε). Μα θα μου πεις, έβγαλαν για δήμαρχο έναν ψεύτη; Εμ, ποιον θα έβγαζαν; Οι λαοί και οι γυναίκες είναι έτοιμες να πέσουν στην αγκαλιά του πρώτου ψεύτη και γαλίφη που θα τους τάξει «ανώγεια και κατώγεια» και θα τους βάλει μέσα σε ροζ συννεφάκι. Είπες την αλήθεια; Την έβαψες. Ούτε ο λαός, ούτε η γυναίκα θα το εκτιμήσουν κορόιδο. Και από ψέματα στην πολιτική, όσο να πεις, κάτι ξέρει κι ο Έλληνας... Οι πολιτικοί του, ντόκτορες στις επιστήμες της ψευδολογίας και μπουρδολογίας. Κι όμως! Οι Εγγλέζοι είχαν άλλη φήμη. Πατρίδα του Κοινοβουλευτισμού η Γηραιά Αλβιόνα. Κράτος με παραδοσιακά ισχυρές δομές. Ο λαός της εκπαιδευμένος στην πολιτική, απέδειξε σε πλείστες περιπτώσεις στο διάβα της Ιστορίας ότι είναι «πολίτης» με την κυριολεκτική σημασία του όρου. Λαός πειθαρχημένος, συντηρητικός, με ισχυρή αίσθηση εθνικού συμφέροντος. Και κυρίως λαός που απεχθάνεται το ψέμα. Όσοι έζησαν στην Αγγλία θα σου πουν πως οι Άγγλοι, σου δίνουν την εμπιστοσύνη τους. Άμα διαπιστώσουν όμως πως τους κορόιδεψες, απλά ... τελείωσες. Τέλος, the end, πες το όπως θες. Πώς έφτασαν τώρα να εκφράζονται μέσα από τον τρελο-Μπόρις τον δημαγωγό; Πώς είναι έτοιμοι να περάσουν την πόρτα του Φρενοκομείου που τους άνοιξε; Πώς έφτασε ένας «τσαρλατάνος» όπως τον αποκαλούν πολλοί στη λοιπή Ευρώπη να ορίζει τις τύχες ενός τόσο σπουδαίου λαού και μιας χώρας που εξακολουθεί να είναι παγκόσμια δύναμη;
Δύσκολο ερώτημα και θα ήταν απλοϊκό να το απαντήσεις με δύο κουβέντες. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως τα εγγλεζάκια βαρέθηκαν πια. Κουράστηκαν. Αφού ρε κύριοι Λόρδοι ψηφίσαμε Brexit (καλώς ή κακώς θα δείξει) τι το παιδεύουμε λοιπόν; Τι μας πρήζετε και το συζητάτε ξανά και ξανά κει στη Βουλή; Άιντε να τελειώνουμε, να προχωρήσουμε μονάχοι, να δούμε πώς θα την βγάλουμε καθαρή ως το τέλος (αν την βγάλουμε...). Και ψηφίζουν Μπόρις, για να το ... τελειώσει.
Μήπως δεν πράξαμε αναλόγως οι Έλληνες; Δεν φέραμε στα πράγματα Τσίπρα και Βαρουφάκη από απελπισία και οργή; Και αν μεν ο Τσίπρας κατάλαβε νωρίς και το ’στριψε, ο άλλος τον χαβά του. Ποιος δεν θυμάται ότι εμφανίστηκε στο Λονδίνο με κείνη την περίφημη δερμάτινη καμπαρτίνα, με αποτέλεσμα να τον χαρακτηρίζουν τα βρετανικά ταμπλόιντ ως «σεκιουριτά σε παμπ;». Σειρά μας τώρα να μιλήσουμε για τα δικά τους χάλια.
Αλλά δεν είναι μόνο η κούραση. Η σχετικά μεγάλη αποδοχή που γνωρίζει ο Τζόνσον σε ένα δύσκολο κοινό, μας δείχνει πως έχουμε μια ποιοτική μεταβολή στην εγγλέζικη κοινωνία. Λίγο η παγκοσμιοποίηση, λίγο η πολυπολιτισμικότητα – που λεν κι οι μορφωμένοι- και η αθρόα είσοδος ξένων μεταναστών, όλα αυτά άλλαξαν τον Βρετανό. Πάνε οι παραδοσιακές αξίες και συνήθειες. Ένας χυλός κι αυτοί, όπως λίγο – πολύ όλοι μας, έτοιμοι να δεχθούν τον κάθε Μπόρις, που σε άλλες περιπτώσεις δεν θα περνούσε ούτε έξω από το 10 της Ντάουνινγκ Στριτ.
Καθόμουν χτες και προχτές – από επαγγελματική διαστροφή- και έβλεπα τον Μητσοτάκη στη ΔΕΘ. Δεν είχε ούτε τη λαμπερή γοητεία ενός Ανδρέα Παπανδρέου, ούτε την τσαχπινιά του Τσίπρα, ούτε το καθηγητικό στυλ ενός Σημίτη. Ήταν ένας απλός πολιτικός, που μιλούσε λογικά, χωρίς εξαλλοσύνες. Ένας απλός διαχειριστής που δεν θα σε γοητέψει ποτέ ιδιαίτερα. Δεν ξέρουμε αν θα πετύχει και τι θα πετύχει. Πάντως είναι ένας ... κανονικός πολιτικός που έχει στόχους και φιλοδοξίες. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι ... Μπόρις. Ο απρόβλεπτος, ο παραμυθατζής, ο «όσα πάνε κι όσα ‘ρθουνε». Νομίζω πως η Ιστορία χρωστούσε και σε μας λίγη ηρεμία... Το χαμηλό βαρομετρικό, για την ώρα, έχει κάνει στάση στον Βορρά...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
