Έφυγαν πριν τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922 και μόλις λίγα χρόνια μετά από την άνοδο των Νεότουρκων στην εξουσία. Έτσι κατόρθωσαν και διέσωσαν σχεδόν όλη την περιουσία τους. Σε μια εποχή που πολλοί πήγαιναν να εγκατασταθούν στη Σμύρνη, η οικογένεια Καραχάλιου έκανε ακριβώς το αντίθετο, αποφεύγοντας έτσι όλες τις συνέπειες της καταστροφής. Ο Νάσος Καραχάλιος ήταν ήδη παντρεμένος όταν εγκαταστάθηκαν μόνιμα στη Ρόδο. Η πολύ νεαρή σύζυγός του ήταν κι αυτή αρκετά πλούσια, είχε θείο τον σπουδαίο φαρμακοποιό Γεώργιο Μωραΐτη με τον μεγαλύτερο φαρμακευτικό κολοσσό στη Σμύρνη. Ο Καραχάλιος έντονα δραστήριος, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα από την εγκατάστασή του, κατάφερε και έκανε ισχυρούς φίλους: Όπως τον πρόξενο της Ελλάδας «Σπαθάρη» και άλλα ακόμα επίλεκτα μέλη της Ροδιακής Κοινότητας που του έλυναν τα χεριά σε ό,τι πρόβλημα και αν αντιμετώπιζε. Ο έξυπνος Σμυρνιός, όπως ήταν το παρατσούκλι του στο νησί, γρήγορα κατάφερε και αναρριχήθηκε επαγγελματικά. Ο Ιωάννης Μεταξάς στην Ελλάδα με τη βοήθεια του βασιλιά «Γεωργίου του Β΄» διέλυσε τη Βουλή. Η ζωή όμως στη Ρόδο που ήταν υπό Ιταλική κατοχή, δεν επηρεαζόταν ακόμη τόσα άμεσα από τις πολιτικές καταστάσεις στην Ελλάδα. Τα προβλήματα και οι δυσκολίες για τον Νάσο Καραχάλιο ήταν άλλης φύσεως, ήταν στην ιδιωτική του ζωή, γιατί στη δουλειά του πήγαιναν όλα καλά. Και άρχισαν παραδόξως όταν έμεινε έγκυος η γυναίκα του. Τους τάραξε αυτή η εγκυμοσύνη που καθόλου δεν περίμεναν, μιας και ήταν για πολλά χρόνια άτεκνοι. Αν ήταν να έρθει στην ώρα της, όλα θα ήταν διαφορετικά, αλλά τώρα; Περισσότερο όμως τους τάραξαν κάποια σχόλια που διαδίδονταν στη μικρή καλή κοινωνία της Ρόδου, πως το παιδί τάχα που περίμεναν ήταν του νεότερου απ’ αυτόν και οικογενειακού τους φίλου, διπλωμάτη Χαλκιόπουλου που μπαινόβγαινε ό,τι ώρα ήθελε στο σπίτι τους. Έτσι κάπως άρχισαν τα κακόβουλα σχόλια, τα οποία δεν είχαν καμιά βάση, μιας και ο εξαίρετος έλληνας διπλωμάτης δεν ήταν ούτε πλάνητας, αλλά ούτε και πλάνος. Η αλήθεια ήταν ότι δεν την καλοδέχτηκε την ψηλομύτα και πολύ όμορφη Θεανώ Καραχάλιου, η γυναικεία κοινωνία της Ρόδου και ας πέρασαν τα χρόνια. Γι’ αυτούς πάντα ήταν μια Σμυρνιά, μια πρόσφυγας.
–Τα μάθατε; Λένε πως το παιδί του Σμυρνιού, δεν είναι δικό του (!)
Έκανε τα παράπονά του ο Καραχάλιος, πολύ πικραμένος σε κάποιον εμπιστοσύνης συνεργάτη του. Ο οποίος του απάντησε: «Αν δεν είσαι ριζιμιός του τόπου, δύσκολα αγαπιέσαι». Το νέο μέλος της οικογένειας όμως ήρθε στη ζωή τους, έστω και απρόσμενα, ένα ζωηρό αγοράκι που τους τάραξε από την αρχή με τα κλάματά του. Όλα έδειχναν να έχουν πάρει και πάλι τον ευτυχισμένο δρόμο τους. Δεν ήταν γραφτό όμως να κρατήσει αυτή η ευτυχία ούτε η μοίρα του παιδιού να μεγαλώσει. Στα τρία του μόλις χρόνια, ένας ξαφνικός πυρετός το πήρε μέσα από τα χέρια τους, γι’ άλλον ουρανό. Δάγκειος πυρετός αποφάνθηκαν οι γιατροί. Η Θεανώ ένιωθε απόλυτα υπεύθυνη για τον θάνατο του παιδιού της, μιας και τη μοιραία νύχτα αποκαμωμένη κοιμήθηκε βαθιά για ώρες. Την έπνιγαν οι ενοχές γι’ αυτόν τον λόγο, αλλά και γιατί κυρίως δεν ήθελε το παιδί στις αρχές. Δεν το είχε αγαπήσει όταν ήταν μέσα της. Πώς ήταν δυνατό να απαρνηθεί το παιδί της; Μόνο και μόνο για κάποια κακεντρεχή σχόλια… Μέσα της γινόταν μια συνεχής πάλη, ναι στις αρχές δεν το ήθελε, δεν το αγάπησε, αλλά όσο μεγάλωνε, το κλάμα του, το γέλιο του, τα σκέπαζαν όλα και τα σχόλια και τον κόσμο ολόκληρο. Και τώρα; Πώς να του πει πόσο το αγάπησε; Ένιωθε ένοχη κοιτώντας το αγγελούδι της. Νάτο ξαπλωμένο, κοιμάται. Ανέβαζε ρίγη κι αυτό το βράδυ, το δρόσιζε με κομπρέσες συνέχεια να μην υποφέρει. Έχασε τον χρόνο, δεν το κατάλαβε, ξύπνησε απότομα. Μεγάλη αμαρτία ένιωσε που έκλεισε τα μάτια της, για λίγο, για πολύ, δεν ήξερε. Απλώνει το χέρι της επάνω στο κεφαλάκι του, είναι τόσο κρύο, «έπεσε ο πυρετός; Σκύβει πάλι από πάνω του να νιώσει τη ζεστή του ανάσα, μένει εκεί για ώρα πολύ και περιμένει την πνοή του. Μένει εκεί για ώρες και περιμένει αυτήν την πνοή που δεν έρχεται… Έξαφνα κάποιοι μοιρολογούν δίπλα της, δεν ξέρει το γιατί, δεν το καταλαβαίνει αυτό το μοιρολόι. Τα μάτια της, τους κοιτάζουν αλλιώτικα, αλλά πάντα αβούρκωτα. Νιώθει κάτι να αρχίζει να σταλάζει μέσα της, κάτι που την πονάει όλο και περισσότερο. Κοιτάζει πάλι το παιδί της, περιμένει ακόμα την ανάσα του. Πρέπει να του αλλάξει την κομπρέσα, την έχει ώρα επάνω του να του βάλει μια πιο δροσερή. Πέτρωσε η Θωμαή Καραχάλιου, ούτε κλάμα ούτε τίποτα, έμεινε σιωπηλή. Η λύπη της αφανέρωτη, μόνο να τη φανταστεί θα μπορούσε κανείς. Κλάψε, της έλεγαν όλοι να ξεσπάσεις, μα τα ανακουφιστικά δάκρυα δεν ήρθαν ποτέ γι’ αυτήν. Πολλοί τότε την είπαν σκληρή, πως η ασυγκινησία που είχε πάνω της δεν ταίριαζε σε μάνα. Δεν ήξεραν, δεν καταλάβαιναν τους ποταμούς των δακρίων που χύνονταν αθόρυβα μέσα της. Δεν ξέρανε για τον πόνο της που έσταζε και την έκαιγε συνέχεια, δεν ξέρανε για το κρυφό της ατελείωτο μοιρολόι.
Από τον Ευστάθιο Δ. Γαϊτανίδη
