Οι πρωταγωνιστές της οικονομίας αυτής (τράπεζες και άλλες κερδοσκοπικές επιχειρήσεις) με την απληστία, την ανευθυνότητα και την αρπακτικότητα, που τους διακρίνει, επιδιώκουν, με εργαλεία τις μετοχές, τις τιτλοποιήσεις, τα ομόλογα, τα αμοιβαία κεφάλαια, τις ασφάλειες κινδύνου κ.λ.π., την απόλυτη κερδοσκοπία.
Έχουν επιβάλει στην αγορά το δόγμα ότι ο καπιταλισμός, που αυτοί προβάλλουν, αποτελεί το αιμοφόρο σύστημα της οικονομίας, και αντί να οδηγήσουν την οικονομία στην υγιή παραγωγή, την οδηγούν στην παράλογη κερδοσκοπία.
Τι βλέπουμε από αυτή τη νέα εξέλιξη της καπιταλιστικής οικονομίας; Βλέπουμε ότι ο καπιταλισμός με την καταστροφική πολιτική του μας έκανε να πληρώνουμε ακριβά κάποιες σύντομες δεκαετίες ευημερίας.
Με τις κρίσεις, που κατά διαστήματα ο καπιταλισμός παρουσίαζε, εξαφανίζονταν ποσά αστρονομικής αξίας. Με τις επιθετικές τακτικές της ευνοούσε ή τιμωρούσε χώρες, που ο καπιταλισμός θεωρούσε στρατηγικές ή απειλητικές γι' αυτόν.
Τελικά κατέληγε και σε παγκόσμιους πολέμους για να μπορέσει μέσω αυτών να ανακτήσει την υγεία του.
Οι εκτελεστές του καπιταλισμού τολμούν να μας εκθειάζουν ένα σύστημα, που δυστυχώς μέχρι σήμερα σε αυτό στηρίζεται η οργάνωση της συλλογικής μας ζωής, το οποίο έχει ώς θεμέλια τις πιο ευτελείς ορμές, τον ενστικτώδη εγωισμό, τον ανταγωνισμό και την απληστία του κέρδους.
Θέλουν να στηρίζουν και να εγκωμιάζουν μια δημοκρατία στην οποία να κυριαρχούν οι υπηρέτες του ιδιωτικού οικονομικού σφετερισμού και κατά τον Μαρξ «οι πληρεξούσιοι της εξουσίας του Κεφαλαίου».
Μας έχουν επιβάλει τη συλλογιστική ότι είναι δύσκολο να κλείσει η τρύπα της κοινωνικής ασφάλισης, αλλά θα πρέπει ωστόσο, δίχως να σκεφτόμαστε τα δισεκατομμύρια, να κλείσει οπωσδήποτε η τρύπα των τραπεζών.
Μας έχουν επιβάλει τη συλλογιστική ότι δεν πρέπει κανείς να σκέφτεται να εθνικοποιήσει ένα εργοστάσιο, που αντιμετωπίζει δυσκολίες λόγω του ανταγωνισμού και στο οποίο εργάζονται χιλιάδες εργάτες. Όμως αυτό θα πρέπει οπωσδήποτε να γίνει για μια τράπεζα, την οποία η κερδοσκοπία οδηγεί σε πτώχευση.
Έτσι με τη γενίκευση του σύγχρονου καπιταλισμού και με την προϊούσα αποδοχή ότι φτάσαμε στο «τέλος των ιδεολογιών», που όλα τα χρόνια φώτιζαν και καθοδηγούσαν τα όνειρα του ανθρώπου για μια καλύτερη ζωή, για ένα καλύτερο κόσμο, καταλήξαμε να αγωνιούμε πώς «Να σώσουμε τις τράπεζες».
Μήπως πρέπει να ξαναβρούμε τις ιδεολογίες μας, το πάθος για τις ιδέες μας και να τις αντιπαραθέσουμε στον κόσμο;
Από τον Αστέριο Καζλάρη
