Με όλο τον σεβασμό στην καλλιτεχνική και πολιτική διαδρομή της κυρίας Βαγενά, υπάρχει πλέον ανάγκη αυτές οι απόψεις να τυγχάνουν απάντησης, καθώς δυστυχώς για όλους μας, αυτός ο πολιτικός λόγος και πράξη, τείνουν από εξαίρεση να μεταβληθούν σε κανόνα. Κατ' αρχήν, Πατρίδα, δεν είναι ούτε η γειτονιά στη Λάρισα, ούτε οι παιδικοί φίλοι, ούτε οι γλάστρες στην αυλή. Αυτά είναι μόνο ένα μικρό μέρος της. Πατρίδα είναι κάτι πολύ πιο βαθύ, ιερό, μακραίωνο και ζωντανό, που ξεκινάει πολύ πριν από μας και που κάθε φορά ξαναγιενιέται στα χέρια των παιδιών μας. Εμείς, απλώς για λίγο, έχουμε την ευθύνη της διαχείρισης, κάτω από το ανελέητο βλέμμα προγόνων κι απογόνων.
Χρησιμοποιεί η κ. Βαγενά το παράδειγμα του Ομπάμα στην αρχή του κειμένου της. Δεν είναι η μόνη. Αριστοτέχνες στην προπαγάνδα, φέρνουν παραδείγματα χωρών που καμία σχέση δεν έχουν με τη δική μας σε οποιοδήποτε επίπεδο. Μια χώρα σε απόλυτη πολιτισμική, κοινωνική, οικονομική, ηθική και δημογραφική παρακμή, συγκρίνεται με ευκολία με χώρες όπως η ΗΠΑ, η Αυστραλία, η Γαλλία, η Μ. Βρετανία... Χώρες που παρεμπιπτόντως, εκτός από το ό,τι δυστυχώς για μας, είναι δεκαετίες μπροστά μας σε όλα τα προαναφερθέντα επίπεδα, κάνουν ό,τι μπορούν για να σταματήσουν τη λαθρομετανάστευση μέσα από συνθήκες τύπου Δουβλίνου 1,2, τείχη στα σύνορα με το Μεξικό, καμπάνιες εκφοβισμού, μαζικές επιστροφές λαθρομεταναστών στα ανοιχτά της Αυστραλίας κι ένα σωρό άλλα.
Αριστοτέχνες στην προπαγάνδα, φέρνουν δακρύβρεχτα παραδείγματα, προσπαθώντας να δημιουργήσουν ενοχές σε όσους προβληματίζονται με την παροχή Ιθαγένειας και κατά συνέπεια ψήφου, σε πληθυσμούς οι οποίοι καμία σχέση δεν έχουν με αυτό που αποκαλούμε ελληνικό έθνος, για όσους φυσικά πιστεύουν πως υπάρχει και δεν φυτρώσαμε το 1821...
Κανένας κίνδυνος δεν υπάρχει κυρία Βαγενά για τον Ιμπραήμ. Βλέπετε, το ελληνικό Σύνταγμα που για πρώτη φορά έγραψαν κάποιοι γίγαντες πριν από διακόσια χρόνια, εγγυάται τη ζωή, την αξιοπρέπεια και την περιουσία κάθε νόμιμου κατοίκου αυτής της χώρας, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, φυλής και εθνικότητας. Και τα όποια επιπλέον προβλήματα θα μπορούσαν πολύ εύκολα να λυθούν χωρίς την παροχή ψήφου. Γιατί ακριβώς αυτό κάνει το νομοσχέδιο-έκτρωμα που φέρατε, δίνει δικαίωμα ψήφου σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους (ναι, σε βάθος πενταετίας μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες) οι οποίοι, αν υπάρχει κάτι που σίγουρα δεν νιώθουν, είναι αυτά που εσείς λέτε πως νιώθετε, δηλαδή συγκίνηση στο άκουσμα του εθνικού ύμνου, ρίγος στη θέα της ελληνικής σημαίας στα ξωκλήσια. Κι αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει και κάτι άλλο που επίσης αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν: Ελληνική εθνική συνείδηση.
Βλέπετε κυρία Βαγενά, η εθνική συνείδηση, όχι μόνο του ελληνικού, αλλά κάθε έθνους, βασίζεται σε τρεις πυλώνες, οι οποίοι ενώ υπήρχαν ακέραιοι στην περίπτωση της προγιαγιάς σας και συνέβαλαν στην ενσωμάτωσή της, εδώ είναι εντελώς ανύπαρκτοι: Οικογενειακή Διαπαιδαγώγηση, Σχολική Παιδεία, Κοινωνικός Περίγυρος. Τι μαθαίνει ένα παιδάκι μεταναστών από τη μαμά του; Ποιες ιστορίες του λέει όταν τη ρωτάει από πού είναι; Με ποιες αρχές μεγαλώνει; Ποια Σχολική Παιδεία; Στ' αλήθεια χρειάζεστε ανάλυση γι' αυτόν τον γκρεμισμένο πυλώνα; Ποιος κοινωνικός περίγυρος; Για όνομα του Θεού, γιατί τόση τύφλωση; Δεν μπορείτε να δείτε ότι ακόμα κι αυτές οι χώρες, το παράδειγμα των οποίων επικαλείστε, έχουν αποτύχει πλήρως στην ενσωμάτωση ξένων προς τα πιστεύω τους πληθυσμών;
Αναφέρετε ως απόδειξη ελληνικότητας τη γνώση της ελληνικής γλώσσας. Ναι, καλά, πηγαίντε και πείτε σε έναν Άγγλο πως επειδή μιλάτε τη γλώσσα του έχετε δικαίωμα στην Ιθαγένειά του...
Ως ένας από τους οργανωτές της μεγαλύτερης ανθρωπιστικής βοήθειας που έστειλε η Ελλάδα στην Καμπούλ, αρνούμενος φανατικά να συνταυτιστώ με ανθρώπους που λερώνουν την ιστορία μου υψώνοντας το χέρι σε ναζιστικό χαιρετισμό, επιστρέφω, ή μάλλον πετάω στα μούτρα, τον χαρακτηρισμό του ρατσιστή σε όποιον ανόητο μου τον προσάπτει και δεν δέχομαι μαθήματα ανθρωπισμού από κανέναν. Απέναντι δε στον μεγαλειώδη λόγο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, εκφωνημένου σε μια εποχή δόξας, ισχύος και απόλυτης κυριαρχίας του ελληνισμού, σας αντιπαραθέτω ρήση από την ασκητική του Καζατζάκη, μια ρήση που ενώ αποτελεί υποσυνείδητο βίωμα και του τελευταίου Έλληνα, ελάχιστοι από τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που θέλετε να κάνετε συνδιαχειριστές της πατρίδος μας, μπορούν να καταλάβουν και να νιώσουν:
«Το πρώτο σου χρέος, εκτελώντας τη θητεία σου προς τη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει».
Το να βλέπεις τη χώρα σου να χάνεται στεκόμενος ανήμπορος, πιστεύοντας πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γιατί είσαι μικρός, γιατί εκείνοι είναι δυνατοί, κι εσύ είσαι μόνος και θα σε χλευάσουν, ένας και θα σε αγνοήσουν, ελάχιστος και θα σε τσακίσουν, δεν είναι πίκρα. Είναι προδοσία. Είμαστε πολλοί, κι είναι πολύς ο καιρός που σταθήκαμε σκόρπιοι. Οι καιροί ου μενετοί. Ας μαζευτούμε.
Νάρης Αλέξανδρος, αξιωματικός ε.α. -συγγραφέας
