Η μεταφορά του παραπάνω παραδείγματος –τηρουμένων των αναλογιών- έχει δυστυχώς εφαρμογή σε πολλές από τις παρακάτω σύγχρονες περιπτώσεις:
-Πρώτον: Πρωθυπουργική δέσμευση «Καταργώ τα μνημόνια, με ένα νόμο, ένα άρθρο».
…και φούσκωναν τα στήθη πολλών από εθνική υπερηφάνεια! Όμως για να προβεί ένας αρχηγός κράτους σε μια τέτοια επαναστατική ενέργεια, έχει διασφαλίσει προηγουμένως άλλες εναλλακτικές χρηματοδότησης των αναγκών της χώρας του. Με ρεαλιστικά και μετρήσιμα δεδομένα. Τελικά, μετά από ένα περιπετειώδες πρώτο εξάμηνο του 2015, οι μόνοι μετρήσιμοι υπολογισμοί ήταν της μελέτης που παρουσίασαν οι πιστωτές στον Πρωθυπουργό για τις συνέπειες της χώρας σε περίπτωση εξόδου της από την Ευρωζώνη. Ήδη όμως, οι από τον ίδιο τον πρωθυπουργό ομολογημένες αυταπάτες είχαν κάνει τη ζημιά, την οποία καλούμαστε να πληρώνουμε μέχρι το 2060!
-Δεύτερον: Δημοψήφισμα με α(κατά)νόητο ερώτημα.
Προφανώς δεν είχε ληφθεί καμία πρόνοια σε περίπτωση που υπερίσχυε το «περήφανο» ΟΧΙ, σε ένα ερώτημα που άλλοι εξέλαβαν ως «ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο ΕΥΡΩ» και άλλοι ως «ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην εφαρμογή των προτεινόμενων μέτρων από τους πιστωτές προκειμένου να δανειοδοτήσουν τη χώρα». Έτσι το «περήφανο» ΟΧΙ μετέτρεψε ο Πρωθυπουργός σε ένα «μεγαλειώδες» ΝΑΙ για να ομολογήσει όψιμα με τη φράση «mea culpa» τα …άλλα σενάρια που είχε στο μυαλό του χωρίς σχέδιο, προγραμματισμό και πόρους!
-Τρίτον: Το κλείσιμο των τραπεζών.
Χωρίς κανένα υπολογισμό, μέσα σε κλίμα σύγχυσης και πανικού, αποφασίστηκαν τα «capital controls», η συνολική ζημιά των οποίων δεν αποτιμήθηκε ακόμη.
-Τέταρτον: Το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης
Επρόκειτο για ένα μανιφέστο του ΣΥΡΙΖΑ που παρουσιάστηκε από τον πρόεδρό του Αλέξη Τσίπρα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης στις 13 Σεπτεμβρίου 2014, το οποίο πρότεινε ένα σύνολο πολιτικών που αποσκοπούσαν στην αντιστροφή των μέτρων λιτότητας. Το πρόγραμμα δεν υλοποιήθηκε ποτέ για έναν βασικό λόγο. Τον βασικότερο. Δεν προέβλεπε και δεν διέθετε οικονομικούς πόρους.
-Πέμπτον: Το Σχέδιο Ανάπτυξης Νέας Οικονομίας (ΣΑΝΟ)
Και στην προκειμένη περίπτωση αποδείχτηκε ότι, πρόγραμμα χωρίς πόρους ισοδυναμεί με διακηρυκτικό κείμενο χωρίς ουσία. Τίποτε περισσότερο!
-Έκτον: Το "ολιστικό σχέδιο ανάπτυξης"
Το "ολιστικό σχέδιο ανάπτυξης" του υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου, χαρακτηρίστηκε από αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης… απλά ουτοπικό! Σύμφωνα μάλιστα με πηγές του γερμανικού περιοδικού «Wirtschaftswoche», στις Βρυξέλλες το κείμενο αξιολογήθηκε ως ένα αδιάφορο κείμενο. "Οι προτάσεις δεν αξίζουν ούτε το χαρτί πάνω στο οποίο γράφτηκαν" υπερέβαλλαν ίσως κάποια υψηλόβαθμα στελέχη της ΕΕ. Τόνισαν ότι πρόκειται για απλή διακήρυξη προθέσεων. Η Κομισιόν έστειλε πίσω το κείμενο με πολυάριθμες διορθώσεις. Η βασική του αδυναμία: Δεν διαθέτει οικονομικούς πόρους!
-Έβδομον: Tαμειακό απόθεμα ασφαλείας για την μετα-μνημονιακή περίοδο
Ως γνωστόν η κυβέρνηση αρνήθηκε την προληπτική πιστωτική γραμμή στήριξης, προτάσσοντας το δικό μας ταμειακό απόθεμα ασφαλείας, το λεγόμενο «μαξιλαράκι», χωρίς όμως να προσδιορίζει ύψος χρηματοδότησης, πόρους από τους οποίους θα προκύψει, διάρκεια που θα απαιτηθεί. Το ίδιο πρόβλημα παρατηρείται και εδώ: Έλλειψη πρόβλεψης οικονομικών πόρων!
- Όγδοο: «Σκοπιανό»… και κλείσιμο Προγράμματος.
Αν όπως φημολογείται, η κυβέρνηση «αντάλλαξε» το Μακεδονικό με το κλείσιμο του τρίτου προγράμματος, τότε πρόκειται για μια απαράδεκτη εξέλιξη! Όμως και αυτοτελώς να προσεγγίσει κανείς το κλείσιμο του προγράμματος, δεν μπορεί παρά να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η διαρκής κυβερνητική απρονοησία μας οδηγεί πίσω στο 2014! Η χώρα μας λαμβάνει ένα κομμάτι μόνο απ’ όσα είχε καταφέρει να πάρει το 2014. Με τη διαφορά μάλιστα, ενός αχρείαστου τρίτου μνημονίου, μιας παρατεταμένης σκληρής εποπτείας χωρίς χρηματοδότηση στη συνέχεια, με μέτρα ως το 2060 και παράδοση της δημόσιας περιουσίας στους δανειστές για εκατό χρόνια!
Ο κατάλογος των παραδειγμάτων θα μπορούσε να είναι μακρύς. Όλα έχουν έναν κοινό χαρακτηριστικό: Εύπεπτος, ευχάριστος λόγος, αβαθές κείμενο, με κοινό παρονομαστή την … έλλειψη πρόβλεψης οικονομικών πόρων! Όπως οι αρχαίοι Αβδηρίτες. Διέθεταν την κρήνη και ας έλειπε …το νερό!
Και βεβαίως αυτός ο σύγχρονος αβδηριτισμός του αφηρημένου, του λόγου που δεν στηρίζεται σε ρεαλιστικές παραδοχές, που παραγνωρίζει και υποτιμά μετρήσιμα δεδομένα, της αυταπάτης των αρχόντων που εξαπατούν τους αρχόμενους, της ανυπαρξίας πόρων ικανών να στηρίξουν ένα εγχείρημα, δεν μπορούν να οδηγήσουν τα δημόσια πράγματα σε θετική τροχιά, σε πρόοδο και ανοδική φορά, αλλά μόνο σε κατεύθυνση οπισθοδρομική και κατιούσα.
Ιστορικά πάντα έτσι συνέβαινε σε αυτές τις περιπτώσεις, το αυτό παρακολουθούμε –μη διδασκόμενοι- και τώρα!
Από τον Λάζαρο Μακρή
