Στην ίδια γραμμή και τα πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματος, με πρώτο και καλύτερο τον συμπαθή Αλέκο. Τη γεροντοκρατία του κόμματος. Νιώθω οικειότητα και άνεση καθώς προσεγγίζω το θέμα. Ομολογώ ότι γοητεύομαι και προσχωρώ προσωρινά στις απόψεις και θέσεις που εκφράζει ο πρωθυπουργός και η παρέα του. Ερευνώντας, όμως, την όλη κατάσταση, κάποια πράγματα τα αναλύω και τα εξηγώ μόνος μου, με τις πενιχρές μου οικονομικές γνώσεις. Για κάποια άλλα, περίπλοκα και απροσπέλαστα, προσφεύγω στα τηλεοπτικά κανάλια και προσπαθώ να αντλήσω γνώσεις και συμπεράσματα από τις συζητήσεις που γίνονται εκεί, από τους ερευνητές επιστήμονες, τους εξειδικευμένους ανθρώπους που έχουν γνώση και πείρα πάνω στα θέματα και που με επιχειρήματα αναλύουν τα γεγονότα. Πλην όμως, οι διαφορετικές απόψεις που κάθε φορά εκφράζονται και διατυπώνονται, συσκοτίζουν περισσότερο το νου και την καρδιά μου, ώστε να βρίσκομαι σε θέση να μην μπορώ να εκφέρω γνώμη, ποιο είναι το σωστό και ποιο το απορριπτέο. Ειλικρινά προβληματίζομαι. Έρχονται στιγμές που με φορτίζουν τόσο πολύ, ώστε να μην μπορώ να διακρίνω την αλήθεια από το ψέμα.
Με την κυβέρνηση να διαλαλεί ότι έρχονται καλύτερες ημέρες για τον λαό. Και την αντιπολίτευση να ομιλεί για ένα τέταρτο μνημόνιο και πιο σκληρές και επίπονες ημέρες, αφού έρχονται νέες περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, περισσότεροι φόροι και μεγαλύτερη εξάρτηση και επιτήρηση από τους θεσμούς. Εδώ σταματώ. Και δυσκολεύομαι να αποφανθώ στο ερώτημα που εξαρχής έχω διατυπώσει στην επικεφαλίδα του κειμένου μου. Υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο ή βαδίζουμε ολοταχώς στο χάος; Στην καταστροφή; Δεν γεννάται καμία αμφιβολία ότι ζούμε σε μία εποχή, όπου η οικονομική κρίση εγγίζει τα όρια της απελπισίας. Είμαστε σε δύσκολες ώρες και στιγμές, μέσα σε αδιέξοδα που εμείς οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει και διαμορφώσει και σήμερα καλούμαστε να τα καταπολεμήσουμε. Η κατάρρευση αυτή είναι γενική. Δεν περιορίζεται μόνο στον πολιτικό κόσμο, αλλά εξαπλώνεται παντού. Στη διοίκηση, στη δικαιοσύνη, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στους θεσμούς, στους οργανισμούς. Σκάνδαλα που πνίγουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου έρχοντα καθημερινά στην επικαιρότητα και συγκλονίζουν τον λαό. Φαινόμενα κοινωνικής παρακμής. Η παρανομία σε πραγματική έξαρση. Μάχεται παθιασμένα την έννομο τάξη και όλους εκείνους που πιστεύουν στην ελευθερία, στην κοινωνική δικαιοσύνη, στα ανθρώπινα δικαιώματα. Μέσα σ’ αυτά τα συμπτώματα διερωτώμαι και πάλι: Υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο; Είμαστε σήμερα περισσότερο ώριμοι από κάθε άλλη φορά για να αντιμετωπίσουμε αυτά τα καυτά προβλήματα που έχουμε μπροστά μας, ώστε να εξέλθουμε από το τέλμα όπου βρισκόμαστε; Γίναμε περισσότερο άνθρωποι; Αντιληφθήκαμε τα λάθη μας; Έχουμε σήμερα τα ψυχικά αποθέματα, την πίστη και την ελπίδα, τη θέληση και την αποφασιστικότητα να αντισταθούμε μπροστά στην καταιγίδα που εδώ και οκτώ ολόκληρα χρόνια μάς τσακίζει τα κόκαλα και καθιστά δύσκολες τις ημέρες της ζωής μας; Μπορούμε να λησμονήσουμε το «χθες» και το «προχθές» και να αντιμετωπίσουμε με πίστη και αισιοδοξία, με ελπίδα και θέληση το «σήμερα» το «αύριο» και το «μεθαύριο» και να πορευθούμε έτσι δυνατοί και αποφασιστικοί, βλέποντας πάντα μπροστά και μόνο μπροστά; Ερωτήματα που δεν μπορούν να απαντηθούν με ένα «ναι» ή ένα «όχι». Όποιος θελήσει να εντρυφήσει στις συμπεριφορές και στα γεγονότα της ιδιότυπης αυτής περιόδου των μνημονίων θα συναντήσει εύκολα τα πειστήρια της πολιτικής εκτροπής των πρωτεργατών και πρωταγωνιστών που δημιούργησαν αυτήν την κατάσταση και οδήγησαν τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Θα χρειασθεί να προσφύγει με σεμνότητα, αθόρυβα, χωρίς μίσος και πάθος στη ροή των γεγονότων για να ανακαλύψει τους ένοχους της κρατικής κατάρρευσης. Αυτοί που καπηλεύτηκαν τη φιλοτιμία μας, την εντιμότητά μας και την ευπιστία μας, αυτοί που μας στέρησαν το γέλιο και τη χαρά και μας φόρτωσαν ένα σωρό ευθύνες, βάρη και βάσανα, δεν νομιμοποιούνται να μιλούν σήμερα για την πληρότητα της μελλοντικής μας ευτυχίας και ευημερίας. Μας άναψαν φωτιές που δεν μπορούν να τις σβήσουν με τίποτα. Τώρα δεν μπορούν να ομιλούν για μας και το μέλλον μας. Έπαιξαν μαζί μας και έχασαν. Είναι οι υπαίτιοι της σημερινής μας κατάστασης, δεν μπορούμε πια να τους εμπιστευθούμε την αφοσίωσή μας, τις τύχες μας και την περαιτέρω πορεία της ζωής μας. Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι αυτοί, που μας υποσχέθηκαν ένα καλύτερο αύριο, παραιτήθηκαν άκριτα από το χρέος της τιμής και της εντιμότητας που είχαν απέναντί μας. Απ’ αυτούς καλύτερο αύριο δεν μπορούμε να περιμένουμε. Μπορούμε, όμως, μόνοι μας να αισιοδοξούμε γι’ αυτό. Πότε όμως; Όταν αποφασίσουμε να αφήσουμε τις καφετέριες, τα νυχτοπερπατήματα, τα μπουζούκια, τις άσκοπες διασκεδάσεις και τα πανηγύρια. Όταν πάρουμε στα στιβαρά χέρια μας το τσαπί και το φτυάρι. Τον κασμά και το πριόνι. Το υνί και το άροτρο. Τον αργαλειό και το στημόνι. Τη ραπτομηχανή και το ύφασμα, τον τόρνο και τη στάνη. Τη θάλασσα. Τη δημιουργία και την παραγωγή. Την ποσότητα και την ποιότητα των προϊόντων κ.ο.κ. Τότε μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Για μια καλύτερη ζωή. Για ευτυχία και ευημερία. Για χαρά και ευφροσύνη.
Από τον Αθανάσιο Φώτο
