Μετά να πιεις τον καφέ. Να φας το τοστ. Και να σου γίνουν τα νεύρα κρόσια από τις πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές που έχουν για εργολαβία τους να σου μαυρίζουν τη μέρα με περικοπές συντάξεων, φόρους, φόρους, φόρους και υπενθυμίσεις προθεσμιών για την πληρωμή τους. Μετά να ντυθείς, χαμός γίνεται πάλι στην ντουλάπα, να ψαχτείς – πού διάολο έχεις βάλει τα κλειδιά, το κινητό, τα τσιγάρα. Α, «και τα σκουπίδια να πάρεις, γεμίσαμε πια εδώ μέσα».
Α, όχι ! Τα Σάββατα δεν έχει. Δεν έχει ξύρισμα, δεν έχει ντους, ούτε πρωινάδικα στην TV, ούτε σκουπίδια. Κυρίως, δεν έχει τύψεις. Α, όχι ! Δώκαμε και δεν χρωστάμε πια άλλες εντάσεις. Περάσαμε Σάββατα και Σάββατα τρέχοντας σαν παλαβοί να πάμε τα παιδιά, ως οφείλαμε, εμείς, οι «καλοί γονείς», πότε στο γυμναστήριο, πότε στον χορό, πότε στις πολεμικές τέχνες, ή σε αποκριάτικα «μπαλ ντ’ ανφάν». Και μετά στις ξένες γλώσσες, και τα Φροντιστήρια σαν μεγαλώσανε… Και ποια τα καζάντια; Τώρα, φοιτητές πια, δεν σου απαντούν καλά – καλά στο κινητό. «Έλα κλείσε», σου λένε, «έχω δουλειά». Δουλειά… Εμένα μου λες; Κι έπειτα; Ο γονέας δεν είναι μέρος της περιβόητης... «δουλειάς»; Μάλλον όχι, ε;
Λοιπόν, τα Σάββατα δεν έχει τίποτε… Έχει μόνο καφέ με τα φιλαράκια στην «Ταχυδρομείου» για κουβέντα, εύκολη κριτική στην εκάστοτε Κυβέρνηση και εθνομηδενισμό που, όμως, ισοδυναμεί με ομαδική ψυχοθεραπεία. Τα Σάββατα έχει ξύπνημα ώρα... όποτε. Και μετά –επειδή η διαστροφή δεν παλεύεται- έχει ψαχούλεμα μέσα στο ημίφως της κρεβατοκάμαρας. Σαν υπνωτισμένος πιάνεις το κινητό, εδώ είμαστε. Λοιπόν : «Ενεργοποίηση δεδομένων», μετά Google Chrome και το πρώτο σερφάρισμα να δούμε τι παίζει και πώς τέλος πάντων ξημέρωσε η ανθρωπότης. Το δεύτερον, μια πρώτη βόλτα στο F/b, αυτό ντε, για το οποίο όλοι δηλώνουν πως δεν ασχολούνται και... όλοι μέσα είναι. Ειδικά κάτι τρελαμένοι. Είναι ικανοί να δημοσιεύσουν ειδήσεις (’ντάξει, να «ποστάρουν», το εμπεδώσαμε) ότι έχει ήδη ξεκινήσει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, πως το ελληνικό ΥΕΘΑ ξεκίνησε επιστράτευση και ότι ο Πούτιν εισέβαλε στην Τουρκία δικαιώνοντας τον εναργή γέροντα Συνέσιο που το είχε προφητέψει. Αλλά τα συνηθίζεις όλα αυτά και δεν δίνεις σημασία. Μένεις μόνο σ’ άλλες δημοσιεύσεις, «κοινωνικού χαρακτήρα», ποιος ήταν πού με ποιον, ποιος τα έπινε πού, ποιος έχει γενέθλια και ποιος ταξίδεψε πού, τα γνωστά, τι θέλει να μας πει το ψώνιο, πάλι το κομμάτι του κάνει;
Το προχτεσινό Σάββατο, καλά μου μύριζε εμένα καμένο, αλλά δεν το συνερίστηκα. Η ένοικος του 4ου θα μαγειρεύει πάλι και της άρπαξε το φαγητό. Άνθρωποι που ζουν σε μικρομεσαίες και αδιάφορες ελληνικές πόλεις όπως η Λάρισα δεν βάζουν ποτέ στο μυαλό τους ότι κάτι κακό θα συμβεί σ’ αυτήν την πόλη. Σαν τι να συμβεί ας πούμε στη Λάρισα; Το πολύ- πολύ να κάνει καμιά δήλωση ο Κούγιας για τους «ανύπαρκτους», τους «ανεπάγγελτους» της Ερασιτεχνικής ΑΕΛ και να ανάψουν λιγουλάκι τα αίματα, ή να βγάλουν καμιά βαριεστημένη ανακοίνωση οι δημοτικές παρατάξεις κατά του δημάρχου Καλογιάννη γιατί τα πεζοδρόμια που κατασκευάζει εμφανίζουν κακοτεχνίες. Η ευτυχία της ανυπαρξίας στον χάρτη της δυστυχίας... Μεγάλη υπόθεση να είσαι εκτός των μεγάλων γεγονότων και να ζεις στο περιθώριο της επικαιρότητας και της ιστορίας.
Οι Λαρισαίοι -και μαζί με μας οι Τρικαλινοί, οι Καβαλιώτες, οι Πρεβεζάνοι για να αναφέρω τυχαία μερικούς ακόμη ανύπαρκτους- είδαμε στην τηλεόραση τα αεροπλάνα των τρομοκρατών να γκρεμίζουν τους Δίδυμους Πύργους. Στην τηλεόραση είδαμε τους τρομοκράτες να χτυπούν τα τελευταία δυο – τρία χρόνια Παρίσι, Βερολίνο, Λονδίνο, Νίκαια, Στοκχόλμη, Βαρκελώνη. Εκ του ασφαλούς δηλώσαμε πως είμαστε όλοι Βερολινέζοι, Νεοϋορκέζοι, ή Παριζιάνοι – je suis Paris. Από τηλεοράσεως γνωρίζουμε ότι υπάρχουν στην Αθήνα κουκουλοφόροι που σπάζουν και καίνε, και μόνο στους τηλεοπτικούς μας δέκτες υπάρχουν ληστείες, φόνοι, πυρκαγιές και τόσα άλλα. Όλα από απόσταση ασφαλείας. Σαν σε σινεμά. Σαν να μην έχουν συμβεί στην πραγματικότητα.
Κάπως έτσι, δεν πίστεψα αρχικά τις φωτογραφίες που άρχισαν να δημοσιεύονται στο F/b με τη Β’ ΔΟΥ Λάρισας στις φλόγες. Χαμογέλασα, κοίτα ρε τους άτιμους, κάνουν πλάκες πρωί – πρωί με μοντάζ, άσε ρε δεν τσιμπάμε… Βέβαια, έχει πολύ καπνό στο κέντρο της πόλης, αλλά, πάλι… Έλα μωρέ πρωινή ομίχλη είναι… Δεν ήταν. Και έσπευσα να δω.
Λίγη ώρα μετά, αντικρίζοντας μαζί με πολλούς άλλους περίεργους το καιόμενο κτίριο της Β’ ΔΟΥ -ένα από τα πιο χαρακτηριστικά της πόλης, από τότε που κτίστηκε ακόμη και νοικιάστηκε από τους πάλαι ποτέ «Αδερφούς Λαμπρόπουλους» με τα πλήθη να συρρέουν- μου δημιουργήθηκε ένα αίσθημα αμηχανίας. Α, ώστε μπορεί να γίνει κάτι και μπροστά στα μάτια μας;
Το πώς αντέδρασαν μετά περίεργοι και θαμώνες των άπειρων τραπεζοκαθισμάτων, - μπήκε αιφνιδιαστικά και η Άνοιξη και βγήκαν όλοι έξω - μπορείς να το καταλάβεις. Σενάρια να τα έβλεπε ο Φώσκολος και να ’σκαγε απ’ το κακό του. Αναμενόμενο. Στο κάτω-κάτω η μεγαλύτερη Εφορία της πόλης κάηκε, δεν κάηκε ψιλικατζίδικο στον Πέρα Μαχαλά ή σουβλατζίδικο στο Λιβαδάκι, ε; Γνήσιος ρεπόρτερ εκ φύσεως, καταγράφω: Την Εφορία την έκαψαν οι εφοριακοί γιατί βαριούνταν να κουβαλήσουν τους φάκελους τώρα με τη μετακόμιση. Την Εφορία την έκαψε γνωστός Λαρισαίος μεγαλολεφτάς και φοροφυγάς για να εξαφανίσει τα πειστήρια. Την Εφορία την έψησε επίτηδες στα… κάρβουνα ο παραμάγειρας του «Μαλιώρα» μετά από καβγά με τον μάγειρα και αφού πρώτα έφαγε τηγάνι στο κεφάλι. Την Εφορία έκαψαν τα συνεργεία μεταφοράς διότι, σου λένε, τι τη θέλουν όλη αυτήν την παλιατζούρα; Την Εφορία την έκαψαν τα συντρόφια του Γιατζόγλου, με γκαζάκι που πέταξαν απ’ έξω – άντε να τον πάρουν από δω γιατί δεν θα μας μείνει βιτρίνα για βιτρίνα όρθια.
Με δυο λόγια αδέρφια, μάλλον κανείς δεν χολόσκασε που η Εφορία... τέλος πάντων... «στάχτη και μπούλμπερη». Και μόνο ο κυρ-Νίκος – παλιός Λαρισαίος νοικοκύρης, συνεπέστατος ιδιοκτήτης πολλών ακινήτων και μόνιμος… τροφοδότης του ελληνικού δημοσίου με χιλιάδες ευρώ ΕΦΚΑ, άφησε έναν αναστεναγμό:
- Τελικά βρε παιδιά, άμα χρωστάς, όλο και κάτι γλιτώνεις στο τέλος…
Ψέματα; Όχι, αλήθεια είναι… Αλλά βλέπεις ο άνθρωπος γεννήθηκε... συνεπής. Τρελαίνεται να χρωστάει, υποφέρει.
Και η ζωή συνεχιζόταν στους πεζοδρόμους. Μετά από τόση χειμωνιάτικη μαυρίλα η άνοιξη έγνευσε ντροπαλή στους ανθρώπους. Όλοι ένιωσαν πιο αισιόδοξοι.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessiss@yahoo.gr
