στις τηλεοπτικές οθόνες, στον Τύπο, στους δρόμους, στις λαϊκές αγορές, στις πολιτικές συγκεντρώσεις, ακόμα και στις θρησκευτικές συναθροίσεις. Καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Καθηλώνουν τον στοχασμό μας, τον προβληματισμό μας και μας δημιουργούν πολλά ερωτηματικά. Η λαϊκή μάζα, αντιμέτωπη με την κεντρική εξουσία. Οι συνοδοιπόροι των πολιτικών ιδεολογιών και των βιοθεωριών του «χθες», σφοδροί πολέμιοι σήμερα μεταξύ τους, στα οράματα και της ελπίδες μιάς καλύτερης κοινωνικής ζωής, που οι ίδιοι ονειρεύτηκαν, χωρίς να την υλοποιήσουν.
Οι λόγοι γνωστοί. Χιλιοειπωμένοι. Δεν νομίζω, ότι η δική μου γραφίδα τούτη τη στιγμή μπορεί να προσθέσει κάτι το νέο, το καινούργιο. Τα πάντα έχουν λεχθεί και γραφεί κατ' επανάληψη, εδώ στις φιλόξενες στήλες της αγαπημένης «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» αλλά και σε άλλα έντυπα μέσα από ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων και πολιτικών αποχρώσεων. Κοινή η διαπίστωση. Το ψέμα και ο λαϊκισμός που μεθόδευσαν, καλλιέργησαν και πέρασαν στο λαό οι κυβερνώντες, ως σύνθημα προόδου και ανακούφισής του, ήταν τα στοιχεία που τους έφεραν στην εξουσία. Δεν υπάρχει πολιτικό σχήμα στον τόπο που να μην έχει χρησιμοποιήσει λίγο ή πολύ τη μέθοδο αυτή. Το παράδοξο εδώ είναι, ότι αυτή τη συνταγή της ψευτιάς και της πολιτικής απάτης, την οποία οι άλλοι εφάρμοζαν και έπαιρναν την ψήφο του λαού, τώρα την αντέγραψε αυτούσια και η αριστερά, χωρίς παραλλαγές και την εφάρμοσε, ενώ πριν την πολεμούσε λυσσαλέα, ως μέθοδο εξαπάτησης του λαού.
Δεν πρόκειται να δαπανήσω χρόνο πολύ. Θα αναφερθώ μόνο σ΄εκείνο το περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που σαγήνευσε το λαό για αλλαγή πορείας του, προς μία καλύτερη ζωή και αναβάθμισή του και απετέλεσε την απαρχή της αναζήτησης της ευτυχίας του κοντά στο κυβερνών κόμμα. Κουρασμένος και αηδιασμένος από τη διαφθορά των προηγούμενων κυβερνήσεων που μόλυναν με το πέρασμά τους τον τόπο, ο λαός εύκολα παραδόθηκε στις εξαγγελίες της Θεσσαλονίκης. Τις αξιολόγησε, ως ορθές, έντιμες, βατές και πραγματοποιήσιμες. Και τις αποδέχθηκε. Προσχώρησε σ΄αυτές δίχως δισταγμό και επιφυλάξεις. Ακόμα και όταν τα τύμπανα και οι σειρήνες των αντιπάλων τον προειδοποιούσαν, ότι το πρόγραμμα αυτό δεν μπορεί εφαρμοσθεί, είναι απραγματοποίητο, ο λαός έκλεισε τα αυτιά του και έμεινε πιστός στις διακηρύξεις και τους στόχους του. Πίστεψε στο δόγμα της αριστεράς: «Ότι η τελευταία λέγει πάντα την αλήθεια και δεν ψεύδεται». Μόνο που τούτη τη φορά αποδείχθηκε, ότι η αριστερά είναι μόνο στα λόγια και στα χαρτιά αριστερά, στην πράξη και τα έργα, είναι χειρότερη από τη δεξιά.
Τις προσδοκίες του αυτές ο λαός δεν τις αναζήτησε από την επομένη ημέρα της ανάληψης της εξουσίας. Με τη γνώση και τη σοφία που τον διακρίνει παρέσχε τον απαιτούμενο χρόνο στην κυβέρνηση. Και όταν αυτή σε κάποια στιγμή άρχισε να κλυδωνίζεται από τις εσωτερικές της διαμάχες, στάθηκε και πάλι στο πλευρό της και την ψήφισε για δεύτερη και τρίτη φορά. Γρήγορα όμως απογειώθηκε και έβαλε παύση στις προσδοκίες και τα όνειρά του. Σε πρώτο πλάνο είδε τον ΕΝΦΙΑ να μην καταργείται. Τα μνημόνια να μη σχίζονται. Ο ελάχιστος μισθός των 750 ευρώ να μην πραγματοποιείται. Στο δεύτερο πλάνο, οι μισθοί και οι συντάξεις να μειώνονται, τα επιδόματα να κόβονται, οι φόροι και οι εισφορές να αυξάνονται και πολλές άλλες επιβαρύνσεις να επιβάλλονται.
Το όραμα που τον μάγεψε και τον ηλέκτρισε ραγδαία εξελίχθηκε σε δυσαρέσκεια, οργή και μίσος, αφού η ποιότητα ζωής που η αριστερά ευαγγελίζονταν δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Απογοήτευση και μελαγχολία έκδηλη στα σκοτεινιασμένα πρόσωπά του. Η στιγμή της ρήξης. Ο χωρισμός των δρόμων. Το διαζύγιο.
Θα ανέμεινε κανείς ότι οι δυσαρεστημένοι και αγανακτισμένοι ψηφοφόροι θα προσχωρούσαν στο κόμμα που φλερτάρει με την εξουσία. Τη Νέα Δημοκρατία. Τα δημοσκοπικά όμως ευρήματα δεν το επιβεβαιώνουν, ούτε κάποια άλλη πηγή. Φαίνεται, η Νέα Δημοκρατία να εισπράττει ένα ελάχιστο ποσοστό που προηγουμένως έφυγε από εκείνη και τώρα ξαναεπιστρέφει. Και το ζοφώδες ερώτημα που σταλάζει στην ψυχή μου. Γιατί; Η επισήμανση των βαθύτερων αιτιών και αφορμών αυτής της διαπίστωσης έγκειται στο γεγονός, ότι η Νέα Δημοκρατία δεν έχει πειστικό λόγο στις διακηρύξεις και τις τοποθετήσεις της, στα μεγάλα προβλήματα που βασανίζουν τον τόπο και το λαό. Ο λόγος της είναι διφορούμενος. Η διαλεκτική της ίδια με το παρελθόν. Είναι στάσιμη. Διακινείται εγκλωβισμένη στα γρανάζια του παρελθόντος χωρίς να μπορεί να απελευθερωθεί και να κάνει την επανάσταση της αλλαγής φρουράς στις καθέδρες των διαφθαρμένων εραστών της εξουσίας και του πλούτου. Δεν προτείνει λύσεις ρεαλιστικές, στα μεγάλα προβλήματα του τόπου. Την Οικονομία, την Παιδεία, την Υγεία, τη Διοίκηση. Παραμένει προσηλωμένη στην συντήρηση. Δεν προσάγει τι το νέο, το καινούριο, το επαναστατικό που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του κόσμου, να το ασπασθεί και να το υιοθετήσει. Αν δεν πραγματοποιήσει αυτά τα ανοίγματα, μοιραία θα περιοριστεί στο δικό της κόσμο, με συνέπεια να απολέσει μια μεγάλη ευκαιρία να εντάξει στους κόλπους της τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους των άλλων πολιτικών δυνάμεων. Η θολή της συνθηματολογία και η εμμονή της στις παραδοσιακές αξίες της συντήρησης εμποδίζουν τις προοδευτικές δυνάμεις να ασπαστούν τη δική της φιλοσοφία. Καιρός να το αντιληφθεί αυτό, να κάνει μεγαλύτερα ανοίγματα στην κοινωνία και να αλλάξει πορεία, να απαγκιστρωθεί από την άγονη προσκόλληση της στο παλιό και στο σαθρωμένο πολιτικό μοτίβο και να δει κατάφορα την ωμή πραγματικότητα, αν θέλει να κυβερνήσει τη χώρα και να γίνει η μεγάλη παράταξη της αλλαγής, όπως ευαγγελίζεται..
Στην πορεία αυτού του δρόμου. Στο σημείο που συναντώνται οι προβληματισμοί και οι ανησυχίες, οι διαγνώσεις για την κατεύθυνση των δυσαρεστημένων ψηφοφόρων, θα μπορούσα να αναφερθώ στο νέο πολιτικό σχηματισμό. «Το κίνημα Αλλαγής» ως τον φορέα, που θα μπορούσε να καρπωθεί και να στεγάσει στους κόλπους του αυτή τη μεγάλη μάζα των διαμαρτυρομένων ψηφοφόρων της κυβέρνησης. Δεν το πράττω. Δεν γνωρίζω εάν αυτή η εκτίμηση μου είναι ορθή. Εκείνο όμως που μπορώ να πω είναι, ότι ο φορέας αυτός δεν συνέλαβε το μήνυμα των καιρών, ούτε αφουγκράσθηκε τις επιθυμίες και τη θέληση των νέων ανθρώπων της κοινωνίας. Δεν άπλωσε χειραψία αγάπης, ούτε άνοιξε μαζί τους σοβαρό, έντιμο, ερευνητικό και αναλυτικό πολιτικό διάλογο, για την κακοδαιμονία που συνέθλιψε το χώρο αυτό και τον κατήντησε να βρίσκεται στο σημερινό σημείο. Αντί να προωθήσει στην ηγεσία του νέα πρόσωπα, άφθαρτα, ικανά, εμπνευσμένα από νέες ιδέες και οράματα που θα δονούσαν κα θα ηλέκτριζαν τον κόσμο να προσχωρήσει στο άρμα τους, προτίμησε τη «γεροντοκρατία» του ΠΑΣΟΚ. Άλλαξε το όνομα. Όχι όμως και τα πρόσωπα. που ο λαός αποδοκίμασε. Με τις συνιστώσες να διατηρούν την αυτοτέλεια τους και τον αυτόνομο λόγο, να εκφράζουν από την πρώτη στιγμή τις διαφωνίες τους, όλα αυτά με προβληματίζουν και με ανησυχούν για την ομαλή ανοδική πορεία του φορέα. Ο χρόνος θα το δείξει.
Μέσα σ΄αυτό το κλίμα της αβεβαιότητας και της ασάφειας, δύσκολα θα μπορούσα να τολμήσω να προβλέψω και να εμπιστευθώ στους φίλους μου αναγνώστες τον ανήσυχο προβληματισμό μου, προς ποια πολιτική παράταξη θα στραφούν οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι.
* Από τον Αθανάσιο Φώτο
Ο Αθανάσιος Φώτος είναι επί τιμή δικηγόρος
