Κατά τον κ. Γκούμα τα υδατικά αποθέματα για περίπτωση λειψυδρίας στην Αττική δεν σχετίζονται με τα νερά του άνω Αχελώου και τα έργα ταμίευσης του, άλλα με τους ταμιευτήρες στην Αιτωλοακαρνανία και κυρίως τον μεγαλύτερο ταμιευτήρα της χώρας, αυτόν των Κρεμαστών, με όγκο περίπου 4,5 δις κυβ. μέτρων νερού.
Σε εκείνη την επιστολή μου, απέφυγα να αναφερθώ στη διόγκωση που θα επέλθει στο πρόβλημα αρδεύσεως του Θεσσαλικού Κάμπου, στην περίπτωση που για αυτήν χρησιμοποιηθούν τα νερά του Αχελώου, αφού δυστυχώς δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για την ύδρευση της Αθήνας από τα νερά του. Τούτο δε διότι, τη στιγμή κατά την οποία ο μόνος λόγος στον οποίο βασίζεται η μη περιβαλλοντική βλάβη της λεκάνης του Αχελώου είναι η μικρή ποσότητα του όγκου της εκτροπής, που θα ανέλθει στα 250 εκατομμύρια κυβικά μέτρα, έναντι της συνολικής απορροής του Αχελώου, θα καταρριφθεί όταν οι ανάγκες της Αθήνας, που σήμερα υπερβαίνουν και τα 400 εκατομμύρια κυβικά μέτρα και μαζί με τα 250 εκατ. της αρδεύσεως θα ανέλθουν στα 650 εκατομ. κυβικά μέτρα, και θα οδηγήσει στην διακοπή της αρδεύσεως του Θεσσαλικού κάμπου, με συνέπειες, που θα είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές που αντιμετωπίζει σήμερα.
Για αυτόν τον λόγο είναι λαθεμένος ο ισχυρισμός του κυρίου Γκούμα, κατά τον οποίο δεν σχετίζεται η ύδρευση της Αθήνας με τα νερά του άνω Αχελώου.
Εξάλλου η ανάγκη για την απόληψη 300 – 400 κυβικών μέτρων νερού από τον Αχελώο για την ύδρευση της Αθήνας δεν είναι ζήτημα «ευκαιριακής» εμφάνισης λειψυδρίας στους ταμιευτήρες υδρεύσεως της Αθήνα, όπως ισχυρίζεται ο κ. Γκούμας, αλλά συστηματικός άμεσος και ορατός. Γεγονός που το αποδεικνύουν τα γεγονότα του 1975, του 1977 και του 1993 για μία πόλη, την Αθήνα, που σήμερα, μετά από μιά 25ετια πέραν της φυσιολογικής πληθυσμιακής της ανόδου πρέπει να ληφθεί υπ΄ όψιν και η συσσώρευση των μεταναστών, η αλματώδης αύξηση των τουριστών, αλλά και η εξάπλωση του δικτύου υδρεύσεως της στο σύνολο της Αττικής και των νησιών της.
Σε ότι αφορά την αναφορά του κ. Γκούμα στο φράγμα της Συκιάς και την αντιμετώπιση του από τη δεκαετία του 1970, το αληθές είναι ότι τα έργα της ΔΕΗ για την κατασκευή του φράγματος στο ΑΥΛΑΚΙ ( το τρίτο και τελευταίο φράγμα επί της λεκάνης του ποταμού ), άρχισαν το 1985 με την κατασκευή του δρόμου Εμπεσου – Βουρβιανά-Αυλάκι. Δημοπρατήθηκε το τμήμα Βουρβιανά- Αυλάκι το οποίο κατασκευάστηκε μετά από καθυστέρηση δυο ετών, επειδή η προσωρινή τιμή απαλλοτριώσεως των αγόνων περιοχών, από τις οποίες θα διέρχονταν ο δρόμος, που καθορίστηκε πρωτοδίκως, ήταν τεράστια και πάρα το γεγονός που δεν ήταν απαγορευτική εμπρός στη δαπάνη του έργου για τον δρόμου, η ΔΕΗ δεν την αποδέχτηκε, διότι θα αποτελούσε αποδοχή αποζημιώσεως για τις εκτάσεις που θα κατελάμβανε η λίμνη του φράγματος, και προτίμησε να αποζημιώσει τον εργολάβο με πολλαπλάσιο ποσό για αυτή την καθυστέρηση.
Στην παρατήρηση του κ. Γκούμα επί της υποδείξεως μου ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι για την αξιοποίηση του κάμπου, επειδή έχει απαντηθεί από τους τοπικούς παράγοντες επί αναλόγων προτάσεων, πρέπει να επισημάνω ότι, το πρόβλημα αρδεύσεως του Θεσσαλικού κάμπου και ο τρόπος αξιοποιήσεως του είναι παλαιότερο της δεκαετίας του ΄70, τότε που ο διαγκωνισμός των μελετητικών γραφείων, για το ποιο θα ανελάμβανε την μελέτη για την άρδευση του Θεσσαλικού Κάμπου, αναδείκνυε διάφορες προτάσεις, με προεξάρχουσα τη μελέτη της διεθνούς εταιρείας μελετών ΗΛΕΚΤΡΟΒΑΤ, για τον τρόπο αρδεύσεως του κάμπου και για το είδος της γεωργικής του εκμεταλλεύσεως, χωρίς τη χρησιμοποίηση των νερών του Αχελώου, η οποία παρέχει και την απάντηση για τον τρόπο εκμετάλλευσης του Θεσσαλικού Κάμπου.
Σε ότι αφορά την προτροπή του κ. Γκούμα, για την λύση του ανυπάρκτου ζητήματος της «εποχιακής» λειψυδρίας επί του συνόλου των Ελληνικών πόλεων, είναι προφανές ότι, δι΄ αυτής επιχειρείται η μεγιστοποίηση του προβλήματος και η αποσιώπηση της του κινδύνου για τη λειψυδρία της Αθήνα, που είναι άμεσος και ορατός, υποδηλώνοντας και δι΄ αυτού ότι, η επίλυση του δεν είναι άλλη από τα νερά του Αχελώου και προβάλλεται ακριβώς διότι γνωρίζει ότι ο ισχυρισμός του περί των νερών του ΑΝΩ ΑΧΕΛΩΟΥ δεν ισχύει.
Κρύβοντας τα προβλήματα κάτω από το χαλί και μάλιστα προβλήματα τόσο σημαντικά, που επηρεάζουν σχεδόν τον μισό πληθυσμό της χώρας, δεν βοηθούμε στη επίλυση του ζητήματος για το οποίο ενδιαφερόμαστε.
* Με εκτίμηση, Δημήτριος Κοτσώνης, πολιτικός μηχανικός
