Γι’ αυτά τα εγκλήματα μαθαίνουμε κάτι;

Ακόμη και ένα νεκρός στη Βενεζουέλα αποτελεί διεθνές θέμα και –φυσικά- αποδίδεται στην κυβέρνηση του Μαδούρο. Ποιος όμως θα μας ενημερώσει για τους χιλιάδες νεκρούς της Μοσούλης στην επιχείρηση απελευθέρωσής της, τους σφαγιασμούς στη Σ. Αραβία ή την πολιτική κατάσταση σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως η Αργεντινή και η Βραζιλία;

Γνωρίζετε ασφαλώς για τους νεκρούς στη Βενεζουέλα, έστω και αν δεν είναι πάντα σαφές από αυτά που ακούτε, αν ανήκουν στην αντιπολίτευση ή στην κυβέρνηση.

Είναι αδύνατο να μην το γνωρίζετε, αν παρακολουθήσατε δύο-τρία δελτία ειδήσεων τους τελευταίους μήνες. Σας πληροφόρησαν ότι ένας, δύο ή πέντε άνθρωποι σκοτώθηκαν σε αυτή τη χώρα της Λατινικής Αμερικής.
Φυσικά δεν ξέρετε και είναι αδύνατο να μάθετε, όσα δελτία και αν παρακολουθήσετε, ότι πάνω από σαράντα χιλιάδες άμαχοι πολίτες σκοτώθηκαν κατά την επιχείρηση «απελευθέρωσης» της Μοσούλης από την «αντιτρομοκρατική συμμαχία» υπό την ηγεσία της Δύσης – η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων δεν σκοτώθηκε από το Ισλαμικό Κράτος αλλά από τη «Συμμαχία» που ήθελε να τους «απελευθερώσει».
Δεν ξέρετε ότι έλεγαν στους κατοίκους από το ραδιόφωνο να μη φύγουν από τα σπίτια τους και να κρεμάνε τα ρούχα τους στις ταράτσες για να καταλάβουν ότι είναι άμαχοι. Τους άκουσαν, τα κρέμασαν κι αυτοί τους βομβάρδισαν τα σπίτια και τους έθαψαν κάτω από τα ερείπια.
Δεν ξέρετε ότι έχουν ισοπεδώσει τη δεύτερη πόλη του Ιράκ και ένα ιστορικό μνημείο του αραβικού πολιτισμού, μεταβάλλοντάς τη σε Κόλαση του Δάντη. Κι αν κάποιο σάιτ δημοσιεύσει, πολύ σπάνια μια τέτοια είδηση, αποδίδει την καταστροφή στο Ισλαμικό Κράτος και όχι σε αυτούς που τη διέπραξαν.
Αλλά και για τη Βενεζουέλα την ίδια και τη Λατινική Αμερική τι ξέρετε; Μόνο επιβαρυντικές κατηγορίες κατά του Μαδούρο και αρνητικές ειδήσεις γι’ αυτόν. Ουδέποτε οι τηλεοράσεις μας κάνουν μια αναφορά και στα θετικά του καθεστώτος, π.χ. στις θεαματικές επιτυχίες στην αντιμετώπιση του αναλφαβητισμού και της ακραίας φτώχιας, ή στην απόδοση στοιχειωδών δικαιωμάτων σε εκατομμύρια ιθαγενών.
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι το καθεστώς στη Βενεζουέλα πλήττεται από σοβαρή εσωτερική κρίση, αποτέλεσμα και των επιλογών του, σε ένα διεθνές περιβάλλον πτώσης των τιμών του πετρελαίου. Αλλά δε χωρεί επίσης αμφιβολία για το ότι έχει γίνει στόχος διεθνούς πολέμου, επίθεσης και απειλής, ούτε και για το τι θα συμβεί αν επικρατήσουν οι διεθνείς «υποστηρικτές της δημοκρατίας»!
Δεν υπάρχει ούτε μία χώρα στον πλανήτη, που να έγινε στόχος τέτοιου πολέμου για τη «δημοκρατία», που να μην καταστράφηκε ολοσχερώς, τα τελευταία 25 χρόνια!
Οι τηλεοράσεις σας, που τόσο κόπτονται για τη Βενεζουέλα, δεν σας είπαν κουβέντα για την κατάσταση στην Αργεντινή και τη Βραζιλία, ούτε για την επιδημία πολιτικών δολοφονιών οικολόγων, δημοσιογράφων, ακτιβιστών για τα δικαιώματα των Ινδιάνων και των γυναικών, σε σειρά χωρών της Λατινικής Αμερικής.
Ξέρετε τα πάντα για τους αποκεφαλισμούς του ISIS, αλλά τίποτα για τους αποκεφαλισμούς της Σαουδικής Αραβίας.
Σας λένε ότι πρέπει να καταπολεμήσουμε την «τρομοκρατία», δεν εξηγούν όμως τη μαζική υποστήριξη των ίδιων των «αντιτρομοκρατικών» δυνάμεων στη δημιουργία και το γιγάντωμα του ISIS.
Πάνω από δέκα χώρες έχουν καταστραφεί και πολλά εκατομμύρια ανθρώπων έχουν χάσει τη ζωή τους, εδώ και 25 χρόνια, εξαιτίας δυτικών, άμεσων ή έμμεσων στρατιωτικών επεμβάσεων, που προετοιμάστηκαν με τέτοιες επικοινωνιακές επεμβάσεις, όπως αυτή που τώρα παρακολουθούμε κατά της Βενεζουέλας.
Ο σκοπός των επικοινωνιακών επιθέσεων, εν συνεχεία των κυρώσεων και, τελικά, των άμεσων ή έμμεσων στρατιωτικών επεμβάσεων, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, δεν ήταν η εμπέδωση της δημοκρατίας στον πλανήτη, αλλά η καταστροφή οποιουδήποτε κράτους και καθεστώτος, που διατηρεί κάποια ψήγματα ανεξαρτησίας και κυριαρχίας.
Και τι δεν ακούσαμε για τα εγκλήματα των Σέρβων, τα πυρηνικά του Σαντάμ, τις αγριότητες του Άσαντ, τους αποκεφαλισμούς του ISIS (όχι όμως της Σαουδικής Αραβίας), ακόμα και για μας τους «ανεπρόκοπους, διεφθαρμένους, τεμπέληδες, ανοργάνωτους Έλληνες», όπως ακούμε τώρα για τη Βενεζουέλα του Μαδούρο.
Ένα εκατομμύριο εξεγερμένοι Λίβυοι, μας είχαν πει οι τηλεοράσεις μας, απειλούνται από τον αιμοσταγή Καντάφι στη Βεγγάζη και πρέπει να γίνει επέμβαση για να σωθούν. Τώρα δεν υπάρχει Λιβύη και μόνο αν είστε καθημερινός αναγνώστης της βρετανικής «Guardian» γνωρίζετε ότι γίνονται δημοπρασίες σκλάβων στην κάποτε ευημερούσα αυτή αραβική χώρα. Φαίνεται ότι η αποκατάσταση της δουλοπαροικίας είναι τμήμα του αγώνα για την εμπέδωση της δημοκρατίας παγκοσμίως.
Όταν αύριο, εξαιτίας και όσων έγιναν στη Μοσούλη, δούμε νέες στρατιές προσφύγων να θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο ή άλλους να βάζουν βόμβες σε δυτικές πόλεις, οι πολίτες δεν θα έχουν τη στοιχειώδη πληροφόρηση για να εγκαθιδρύουν μια σχέση αιτίου και αιτιατού για όσα τους συμβαίνουν.
Καλοπληρωμένοι κονδυλοφόροι θα ανατρέχουν στα κείμενα της μεσαιωνικής ισλαμικής θεολογίας για να αποδείξουν ότι το Ισλάμ είναι μια ολοκληρωτική θρησκεία εναντίον της οποίας πρέπει να κάνουμε ακόμα έναν πόλεμο για να αμυνθούμε. Δεν θα σας ενημερώσουν για το τι έχει συμβεί στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν, δεν θα σας πουν τίποτα για τη χολέρα στην Υεμένη, θα παραλείψουν να πουν το παραμικρό για τους σκλάβους στη Λιβύη.
Όπως αποφάνθηκε πρόσφατα το ανώτατο δικαστήριο της Μεγάλης Βρετανίας, ο Τόνι Μπλερ δεν μπορεί να δικαστεί για το έγκλημα της εισβολής στο Ιράκ, διότι δεν υφίσταται έγκλημα καταστροφής χώρας.
Στη Βρετανία θεωρούν πολύ σοβαρό έγκλημα να σκοτώσεις έναν άνθρωπο, όχι όμως τρία εκατομμύρια, ιδίως αν είναι Άραβες, και να καταστρέψεις τη χώρα τους.
Η παραπλανητική «ενημέρωση» συνεπάγεται τη μετατροπή των δυτικών πολιτών σε μια άμορφη μάζα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς κριτική ικανότητα, πειραματόζωα, ανίκανα να αντισταθούν στα οικονομικά, τεχνολογικά και στρατιωτικά «πειράματα» του ολοκληρωτισμού που εμπεδώνεται.
Όπως ο όχλος στον οποίο μετετράπησαν κάποια στιγμή οι πολίτες της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, που δε ζητούσαν παρά άρτο και θεάματα και απολάμβαναν τις ανθρωποθυσίες, όπως απήλαυσε η Χίλλαρυ Κλίντον το δημόσιο, άγριο λυντσάρισμα του Μουαμάρ Καντάφι.
Οι καμπάνιες αυτές, εναντίον συγκεκριμένων χωρών κάθε φορά, με τη χρήση μισο-αληθειών, ψευδών, αποσιωπήσεων και διαστρεβλώσεων, προηγούνται συνήθως των βομβαρδισμών και τους προετοιμάζουν (όπως έγινε και το 2009-10 με την επίθεση, όχι με πυραύλους, αλλά με CDs και Δανειακές Συμβάσεις, κατά της Ελλάδας).
Ο «Ειδησεογραφικός Στραβισμός» των κυρίαρχων ΜΜΕ, συνιστά το θεμέλιο του Ολοκληρωτισμού. Τα τελευταία 25 χρόνια, μετά ιδίως την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, διαπιστώνεται σε σειρά περιπτώσεων, θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα με την κατάσταση που επικρατούσε στη Δύση για τρεις ή τέσσερις δεκαετίες μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και τη νίκη επί του Φασισμού. Το καταλαβαίνει κανείς αμέσως αν συγκρίνει τη σημερινή κατάσταση με εκείνη που επικρατούσε στη Δύση κατά τη διάρκεια των πολέμων στο Βιετνάμ και την Αλγερία.
Τότε, οι αποκαλύψεις του Σάιμουρ Χερς για τη σφαγή του Μάι Λάι στο Βιετνάμ, του εγκυρότερου ίσως δημοσιογράφου στις ΗΠΑ, σε ότι αφορά τις πολιτικές του Πενταγώνου και της CIA, έκαναν πάταγο στην Αμερική και διεθνώς.
Σήμερα, ο Χερς δεν μπορεί να βρει εφημερίδα στις ΗΠΑ και τη Βρετανία να δημοσιεύσει την έρευνά του για τα δήθεν χημικά του Άσαντ και χρειάστηκε να δημοσιεύσει στη γερμανική Welt.
Το καθεστώς σχετικής ελευθερίας της ενημέρωσης στη Δύση έχει καταργηθεί. Όχι μόνο δεν εξάγουμε δημοκρατία και ελευθερία στον πλανήτη, τις καταργούμε στο εσωτερικό της Δύσης, που μοιάζει να γνωρίζει τώρα την ίδια διαδικασία που γνώρισε η αρχαία Ρώμη.
Η επέκταση τότε του Imperium οδήγησε σε απαξίωση τη ρωμαϊκή δημοκρατία και στον θάνατο τον αρχαίο πολιτισμό.
Υπάρχουν βέβαια και μερικές διαφορές. Τότε τη Ρώμη κυβέρνησαν ο Νέρων, ο Ηλιογάβαλος, ο Καλιγούλας, που ήθελε μάλιστα να στέψει Καίσαρα το άλογό του. Δεν κατάφερε όμως και να το κάνει!
Σήμερα εξάλλου, οι άρχοντες του κόσμου, οι απειροελάχιστες μειοψηφίες της δύναμης, του πλούτου, της γνώσης, που αναπτύσσονται ως καρκίνος στο σώμα της ανθρωπότητας, έχουν τα μέσα, αν δε συναντήσουν μεγάλες αντιδράσεις και μεγάλες αντιστάσεις, όχι μόνο να προκαλέσουν την καταστροφή του σύγχρονου κόσμου, όπως προκάλεσαν την καταστροφή του Αρχαίου, αλλά και τον Άνθρωπο και τη Ζωή στον πλανήτη.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου