Μιλάμε κόλλημα. Κάθεται και βλέπει κείνον τον τηλεσέφ τον Λουκάκο, αυτόνντεεεε, τον μουσάτο με τη λευκασμένη οδοντοστοιχία που ξεμυαλίζει τις νοικοκυρές και περνιέται για όμορφος... Αλλά τους ξέρω εγώ κάτι τέτοιους όμορφους Βασούλα μου - όμορφος ήταν και η... «Κοντσίτα» που το ‘πιανε καλά το... μικρόφωνο και κέρδισε και τη Γιουροβίζιον, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα.
Κρομμύδια η Βασούλα, κλάμα η Βασούλα κι εγώ τότε της λέω «άσε ρε παιδάκι μου, να «χτυπήσουμε» κάνα πιτογυροντελίβερι- τι κάθεσαι και καθαρίζεις κρεμμύδια κυριακάτικα παραμονές του Αγίου Βαλεντίνου, δύο άτομα μείναμε σπίτι, αλλά δεν μ’ ακούει. Λες ρε συ να είναι κρυφοερωτευμένη με τον... σεφ Λουκάκο το βούρλο; (μην δίνεις σημασία, έτσι λέω εγώ χαϊδευτικά τη Βασούλα μου).
Τεσπα και για να μην τα πολυλέμε, εγώ τότε πάω πλατεία Ταχυδρομείου, βρίσκω τα άλλα τα ρεμάλια, πίνουμε καπουτσίνο με μπόλικη κανέλα που ρίχνει και το ζάχαρο, και χαζεύουμε την... κίνηση γενικώς... Εεεε... δηλαδή... ξέρεις τι χαζεύουμε, αλλά μην το κάνουμε θέμα, είμεθα και σοβαροί άνθρωποι, πολίτες ευυπόληπτοι, με παιδιά εις το Πανεπιστήμιο, σκληρά παιδιά –οπαδοί του δόγματος Σόιμπλε, όλο φέρε και φέρε, εδώ να δεις τι θα πει Μνημόνιο Τσίπρα μ’ «σκλερέ» διαπραγματευτή.
Εκεί, στις μπάρες των μπαρ, που κάθονται και πίνουν όλα αυτά τα ναυαγισμένα πια καράβια, εκεί να ακούσεις ιστορίες και παινέματα για τους ένδοξους καιρούς της... βαρβατίλας, τότε που η... σημαία ήταν μονίμως σε .. έπαρση και... ανέμιζε υπερηφάνως στον ήλιο και τον αγέρα, μηδέποτε υποσταλείσα.
Εκεί, βασικό μέλος της παρέας είναι ο Γιάννης, ο επονομαζόμενος και... «Αι Γιάννης ο Ρώσος» (βοήθειά μας – επί τη ευκαιρία). Το παρατσούκλι του βέβαια δεν υποδηλώνει κανενός είδους... ρωσοφιλία, αν και ο ίδιος είναι δεδηλωμένος οπαδός του Πούτιν, - πού να’ χαμε κι εμείς έναν Βλαδίμηρο να τους ξηγήσει τ’ όνειρο τους Γερμανούς», λέει- έναν ηγέτη χαρισματικό, που ανανεώνει κάθε τόσο τις συντρόφισσες και ανανεώνεται έτσι κι ο ίδιος.
Λοιπόν, στο πλαίσιο της... πατροπαράδοτης ελληνορωσικής φιλίας, ο Γιάννης, τα χρόνια τα καλά που τις κρεμμυδόπιτες Μυκόνου τις τρώγαμε στο «Νάμμος» ,συνοδευόμενες από «Μοχίτο» και δεν περιμέναμε να μας τις φτιάξει η... Βάσω- τα χρόνια λοιπόν των παχιών αγελάδων (και των παχιών ανθρώπων), είχε βρει ένα κύκλωμα με «Ρωσίδες». Ο διάβολος τον πατέρα τους βέβαια τι ακριβώς ήτανε, Ρωσίδες, Ουκρανές, Μολδαβές, Τσετσένες, ω χου! - εμείς θα λύσουμε το πρόβλημα της διασπάσεως της πρώην κραταιάς Σοβιετικής Ενώσεως στα εξ ων συνετέθη ; Εμάς η ουσία μας ενδιέφερε.
Το σύνθημα έπεσε λοιπόν στις... μπάρες των μπαρ, τα αρσενικά αναδεύτηκαν, μια έξαψη γενικώς, «για λέγε ρε μοναχοφάη»- «να... το και το... πρώτο πράμα... ». «Αμάν αδερφέ μου και πώς γίνεται;»
Έλα ντε; Πώς γίνεται; Πώς ξεγλιστράς από τις Βασούλες που φυλάττουν τις οικογενειακές Θερμοπύλες; Διότι βούρλο τις λες εσύ, αλλά έχουν κάτι κεραίες αδερφέ μου, κάτι ραντάρ, ούτε το ΑΤΑ δεν διαθέτει τέτοια. Και μόλις οι κεραίες εντοπίσουν πιθανή εισβολή... ξένου σώματος, απογειώνουν όχι τα αερόπλανα, αλλά ό ,τι σκεύος βρεθεί μπροστά τους, τασάκια, βάζα, γλαστράκια με πλαστικά λέλουδα – πάλι καλά που βγήκαν όλα αυτά τα Πράκτικερ, τα Λερόυ και τα ΙΚΕΑ και τα αντικαθιστάς με άλλα εξίσου κινέζικα και σε τιμή ξεφτίλα.
Λοιπόν το σχέδιο... καταστρώθηκε και έλαβε κωδικό «Αι Γιάννης ο Ρώσος». Τι θα πει ρε Βασούλα τι μ’ έπιασε να πάω στον «Αι Γιάννη τον Ρώσο»; Να, είπαμε με τα παιδιά να πάμε για ένα προσκύνημα... Αντροπαρέα, ξέρεις τώρα, θα πάρουμε και κάνα δύο δίκαννα, κι άμα πέσει και κανένας λαγός ρίχνουμε .
Εντάξει με τα... «βούρλα», τα ψήσαμε, οπότε η παρέα κατέληξε σε άλλα... Βούρλα, τα Καμένα, (ε, σάματις μακριά είναι η Εύβοια και ο Αι Γιάννης ο Ρώσος - μια νυχιά απόσταση πάνω στο χάρτη). Εκεί, με τα δίκαννα... γεμάτα και τα... λαγουδάκια να τρέχουν στα... λιβάδια της ηδονής οι κατεργαραίοι... πυροβόλησαν δηλαδή... ευλογήθηκαν και... σύσφιξαν... έτι περαιτέρω τις (πατροπαράδοτες πάντοτε ) ελληνορωσικές σχέσεις. Η επιχείρηση «Αι Γιάννης ο Ρώσος» είχε τόσο καλά σχεδιαστεί, ώστε, επιστρέφοντας τα... «γεροκομάντο» είχαν μαζί τους ακόμη και... φυλακτά... . Δηλαδή σακουλάκια με θυμίαμα, κομποσχοίνια, βίους αγίων, τέτοια τα οποία επιστρέφοντας... προσέφεραν στις Βασούλες. Ευλογία από τον Άγιο...
Το πατιρντί άναψε – και παρ’ ολίγον να τους κάψει όλους μαζί- όταν μια από τις Βασούλες ανακάλυψε η παρατηρητική πως μια εικονίτσα, αντί για τον Αι Γιάννη, δήλωνε προέλευση από την παραπλήσια... Ιερά Μονή Δαμάστας Λαμίας !
-Τι είν’ αυτά; Μας δουλεύετε;
Δεν «μάσησαν» οι κατεργαραίοι... «Έλα μωρέ τώρα... Δεν ξέρεις πώς γίνεται; Όλα τα μοναστήρια τα παίρνουν έτοιμα από κάτι βιοτεχνίες στην Αθήνα... Ε, θα μπερδεύτηκε το εμπόρευμα... »
Το εμπόρευμα... μπερδεύτηκε, αλλά οι δικοί μας μέχρι να... ξεμπερδέψουν είδαν κι έπαθαν. Α ρε μάστορα, τι τα θες και βάζεις τη φίρμα του «μαγαζιού»; Σε πείραζε να είναι ανώνυμα τα κομποσχοίνια και τα λοιπά αγιωτικά; Για πες; Σε πείραζε;
Πέρασαν χρόνια από τότε – ο Αι Γιάννης ο Ρώσος έβαλε το χέρι του και δεν διαλύθηκαν οικογένειες και η ιστορία είναι πια για να τη διηγούνται και να γελούν όλοι μαζί, εκεί, στις μπάρες των μπαρ. Ή... και να κλαίνε. Τα περασμένα... μεγαλεία.
Στα δύσκολα χρόνια που ήρθαν, στα χρόνια της κρίσης που όλοι στριμώχθηκαν και που οι σχέσεις δοκιμάστηκαν, αυτοί είναι πάντα εδώ με τις γυναίκες τους. Που είναι βέβαιο ότι πάντα τις αγαπούσαν και τις αγαπούν και που του Αγίου Βαλεντίνου όλο και θα αφήσουν (διακριτικά) ένα λουλούδι πάνω στο τραπέζι...
Διότι, όσο και να πεις, καλά και τα ξινά και τα αλμυρά, αλλά σαν την κρεμμυδόπιτα της Βάσως δεν έχει!
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
