Αλήθεια οι ερωτευμένοι πρέπει να είναι του Αγίου Βαλεντίνου για να αγαπηθούν, να δείξουν τρυφερότητα ο ένας στον άλλον και να ανταλλάξουν δώρα. Αν είναι έτσι, τότε ο έρωτας είναι κατευθυνόμενος, από κάποιους που έχουν κάποια συμφέροντα.
Κάθε χρόνο αυτή την ημέρα γίνεται κάποιος ντόρος. Αφίσες κολλημένες στις τζαμαρίες διαφόρων καταστημάτων, με ερωτευμένα ζευγάρια και τριγύρω τους λουλούδια λογής-λογής. Κι από κάτω η γνωστή λεζάντα. «Δεκατέσσερις Φεβρουαρίου, του Αγίου Βαλεντίνου, ημέρα ερωτευμένων».
Αλήθεια τόσο κόπτονται οι ανθοπώλες μην τύχει και περάσει απαρατήρητη αυτή η …ξεχωριστή μέρα. Και οι ζαχαροπλάστες, που παρασκευάζουν κάθε είδος γλυκού σε σχήμα καρδιάς και οι χρυσοχόοι. Τώρα θα μου πείτε, τη δουλειά τους κάνουν οι άνθρωποι, δεν μας πήραν με το ζόρι να μας μπάσουν στα μαγαζιά τους.
Πάντως αυτός ο ξενόφερτος Άγιος Βαλεντίνος έχει μπει για καλά στη ζωή μας και την έκανε άνω-κάτω. Άλλοι ίσως πούνε πως την ομόρφυνε. Σεβαστή η άποψή τους. Τρέχουν όλοι και δε φθάνουν λοιπόν αυτή την ημέρα, νέοι, νεάζοντες και …γέροι. «Τι, δεν ξέρετε τι είναι σήμερα; Του Αγίου Βαλεντίνου…»
Απόμειναν και κάποιοι ανυποψίαστοι και κοιτάζουν απορημένοι. «Μα δεν υπάρχει στο εορτολόγιό μας…» ψελλίζουν και σπεύδουν κι αυτοί να μπούνε στο πρώτο ανθοπωλείο για να γλιτώσουν την …κρεβατομουρμούρα.
Άγιος Βαλεντίνος λοιπόν, ο Άγιος των ερωτευμένων. Χωρίς να το καλοεξετάσει και να το σκεφθεί και η ηλικιωμένη κυρία, μπουκάρει στο ζαχαροπλαστείο, αγοράζει ό,τι γλυκό βρίσκει μπροστά της, φθάνει να είναι σε σχήμα καρδιάς, τις κολλάει κι ο ζαχαροπλάστης κι άλλες καμιά δεκαριά καρδιές στο περιτύλιγμα χαμογελώντας και ψιθυρίζοντας.
«Μωρέ μπράβο αντοχή που είχε αυτός ο έρωτας!»
Και αναρωτιέται η γράφουσα. Γιατί γενικεύονται τα πάντα και σε τελευταία ανάλυση, γιατί γελοιοποιούνται κι όλας! Ας αφήσουμε τους νέους να χαίρονται τον έρωτα κάθε μέρα κι αν το θέλουν και στη γιορτή των ερωτευμένων. Πώς να το κάνουμε βρε παιδιά, άλλο πράγμα ο έρωτας, κι άλλο η αγάπη, ο αλληλοσεβασμός, η αλληλοεκτίμηση, η ταύτιση δύο ανθρώπων τέλος πάντων, που είναι μισό αιώνα δεμένοι με τα δεσμά του γάμου.
Έρωτας μ` αυτή την έννοια που θέλει ο …Άγιος Βαλεντίνος και λογαριασμοί και προβλήματα που προκύπτουν μέσα στο γάμο, δεν συμβαδίζουν. Όσο κι αν θέλουμε να τα συνταιριάσουμε εμείς οι κάποιας ηλικίας, για να μη νιώθουμε… περιφρονημένοι απ` τον Λατίνο Άγιο, δεν γίνεται. Ας θυμηθούμε λιγάκι εκείνη την πρώτη ματιά του συντρόφου μας, που κατέβαζε στη γη τον …ουρανό με τ` άστρα και θα καταλάβουμε τη διαφορά.
Ο έρωτας είναι θύελλα, είναι μπόρα, που περνάει κι αφήνει έναν καθαρό ουρανό κι ένα ουράνιο τόξο, με μαγευτικά χρώματα. Γι αυτούς βεβαίως που βάδισαν σωστά στα μονοπάτια του γάμου. «Ο γάμος είναι τάφος του έρωτα» έγραφαν τα μαθητικά λευκώματα, αλλά είναι και ανάσταση ωραίων αισθημάτων. Όμως, όπως είπαμε και στην αρχή, είναι ανάγκη να είναι η γιορτή των ερωτευμένων, για να γιορτάσουν και να χαρούν οι ερωτευμένοι;
Είναι ανάγκη να είναι η γιορτή της μητέρας ή του πατέρα για να τους πούμε πόσο τους αγαπάμε και να τους προσφέρουμε ένα λουλουδάκι; Μια φορά το χρόνο, είναι πολύ λίγο να τους θυμόμαστε. Αυτές οι ξεχωριστές μέρες λοιπόν, δεν προσφέρουν τίποτα στις σωστές ανθρώπινες σχέσεις. Κάποιοι μας στήνουν παγίδα που έχουν συμφέροντα απ` αυτές. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, περισσότερα είναι τα αρνητικά για τον καθημερινό άνθρωπο, που ίσως να μην έχει την οικονομική δυνατότητα να ανταποκριθεί εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα, σ` αυτή την ανόητη υποχρέωση.
«Ξέρεις τι μέρα είναι σήμερα;» Παραπονιόταν μια νεαρή κοπέλα έτοιμη να βάλει τα κλάματα, βαδίζοντας στο πλάι του συντρόφου της.
«Κυριακή, μια Κυριακή σαν όλες…»
«Κάνεις λάθος, σήμερα είναι του Αγίου Βαλεντίνου κι εσύ ούτε ένα λουλουδάκι… Εγώ όμως σε θυμήθηκα» κι έβγαλε απ` την τσάντα της ένα κουτάκι.
Ο νεαρός έγινε κατακόκκινος απ` τη ντροπή του.
Πέρασε το χέρι στους ώμους της και κάτι της ψιθύρισε…
Ίσως «συγνώμη» ίσως «εγώ σ` αγαπώ κάθε μέρα κι ας πάει από κει που ήρθε ο Άγιος Βαλεντίνος…»
Της Καλλίτσα Γκουράβα - Δικτά
* Η Καλλίτσα Γκουράβα - Δικτά είναι λογοτέχνης-συγγραφέας
