Αυτό δίνει την εξουσία στον αρχηγό (πρωθυπουργό, αρχηγό κόμματος, πρόεδρο, Περιφερειάρχη, Δήμαρχο κλπ) να παίρνει οποιαδήποτε απόφαση ακόμη και επιζήμια και ακόμη εάν η γνώμη των άλλων οργάνων της δομής που εκπροσωπεί είναι αντίθετη. Το σύστημα επιβάλλει στα μέλη της δομής να υπερψηφίσουν εκ των υστέρων τις λάθος αποφάσεις είτε για την σωτηρία της δομής είτε για την εξασφάλιση της εύνοιας του αρχηγού, είτε τέλος για την πολιτική τους επιβίωση.
Θα αναφέρουμε τρία παραδείγματα ατυχών αποφάσεων Πρωθυπουργών στα χρόνια της κρίσης, ο οποίες επηρέασαν πολύ αρνητικά την οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας, και οι οποίες ενώ πάρθηκαν χωρίς να ερωτηθούν, έστω, οι αρμόδιοι υπουργοί, οδήγησαν τους βουλευτές της εκάστοτε πλειοψηφίας, αναμασώντας τις αντιρρήσεις τους και παραβιάζοντας αρχές και ιστορία τους, να τις υπερψηφίσουν, έστω και με πόνο ψυχής(!).
1. Ο Γιώργος Παπανδρέου μετά το «λεφτά υπάρχουν» ως αντιπολίτευση και τη μεγαλειώδη νίκη του στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 έφτασε στις 23-4-10, ως πρωθυπουργός τότε, με διάγγελμά του από το Καστελόριζο να ανακοινώσει την υπαγωγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης της Ελληνικής οικονομίας αιφνιδιάζοντας τους πάντες, ακόμη και τους πιο στενούς συνεργάτες του. Στη συνέχεια δε δέχθηκε τις προτάσεις επιτελών να ζητήσει αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή για να περάσει το πρώτο μνημόνιο. Με πολύ πόνο ψυχής (!) ψήφισαν τα νομοσχέδια οι βουλευτές της τότε πλειοψηφίας και με μεγάλη λεβεντιά (!) οι εκπρόσωποι της τότε αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ,ΑΝΕΛ κλπ) τα καταψήφισαν δηλώνοντας σφόδρα αντιμνημονιακοί.
2. Ο Αντώνης Σαμαράς έλεγε από τα τα Ζάππεια 1 και 2, ως αντιπολίτευση: «Όπως απορρίψαμε το μνημόνιο 1 έτσι θα απορρίψουμε και το μνημόνιο 2» και ότι «Όποιος ψήφισε το μνημόνιο θα το φέρει μαζί του για μια ζωή». Ως πρωθυπουργός, έγινε υπερμνημονιακός και προσπάθησε όσο μπορούσε να εφαρμόσει αυτά που δήθεν πολεμούσε ως αντιπολίτευση (τα μνημόνιο 1 και 2).Με πολύ πόνο ψυχής(!) ψήφισαν τα νομοσχέδια οι βουλευτές της πλειοψηφίας και με μεγάλη λεβεντιά οι εκπρόσωποι της τότε αντιπολίτευσης καταψήφισαν δηλώνοντας Επηρέασε την πλειοψηφία της κοινής γνώμης ότι τα μνημόνια δεν ήταν ανάγκη της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας αλλά κάτι που μας επιβλήθηκε από εξωτερικές δυνάμεις.
3. Ο Αλέξης Τσίπρας, ως αντιπολίτευση, παρουσίασε το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», και δήλωνε ότι «Εμείς θα βαράμε το νταούλι και αυτοί (οι πιστωτές) θα χορεύουνε» και ότι « θα σχίσει τα μνημόνια με ένα μόνο άρθρο» . Ως πρωθυπουργός, έγινε πρωτοπόρος αγωνιστής για την ενότητα της Ευρώπης (!),και ψήφισε, εκεί να δεις πόνο ψυχής (!), όλα τα μέτρα που του δίνουν οι πιστωτές βεβαίως μετά από λεβέντικες διαπραγματεύσεις(!). Το κόμμα του προπαγάνδισε το «όχι» στο δημοψήφισμα και αφού το κέρδισε το παρουσίασε ως «ναι» και αμέσως μετά προκήρυξε εκλογές με λίστα, όχι για να καθορίσει την πολιτική του κόμματός του αλλά για να απαλλαγεί από όσους υποστήριζαν τις αρχές του κόμματός του. Προχώρησε επίσης λεβέντικα (!) να εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης με το να δώσει το 13ο μισθό.
Αποτέλεσμα αυτού του πρωθυπουργοκεντρικού συστήματος είναι οι αρχηγοί να παραπλανούν το λαό και κυρίως τα μέλη του κόμματός του που δεν ποντάρουν στο βόλεμα. Να τον κάνουν να μη μπορεί να διακρίνει την αδυναμία εφαρμογής αυτών των εξαγγελιών και να πιστεύει ότι τα μνημόνια δεν προήλθαν από τη δεινή οικονομική θέση που οδηγήθηκε η χώρα μέχρι το 2009, αλλά επειδή κάποιοι εξωτερικοί εχθροί μας τα επέβαλαν για να οδηγήσουν τη χώρα στην υποβάθμιση στην αναξιοπιστία και στην οικονομική καταστροφή. Έτσι η κοινή γνώμη δεν εστιάζεται στην δημιουργία, από τα κόμματά τους, ενός αξιόπιστου εφαρμόσιμου θεσμικού και οικονομικού προγράμματος αλλά στο ποιος υποψήφιος πρωθυπουργός θα τάξει μεγαλύτερες παροχές για την εισοδηματική κατηγορία του καθενός και ποιος θα είναι πιο αντιμνημονιακός.
Διαφορετικά θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα εάν στα τρία παραδείγματα οι πρωθυπουργοί είχαν ζητήσει πριν την απόφασή τους τη γνώμη των οργάνων τους ή εάν οι αποφάσεις κρίνονταν από κάποιο άλλο κομματικό όργανο στο οποίο δεν θα είχε αυτός τον πλέον αποφασιστικό ρόλο. Μια απάντηση στο μεγάλο αυτό πρόβλημα θα ήταν να πάψουν τα κόμματα να είναι τόσο αρχηγοκεντρικά. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν στο γερμανικό και το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Για την Ελληνική πραγματικότητα η Δημοκρατική Ευθύνη είναι το μόνο κόμμα που ξεκίνησε από τη βάση χωρίς αρχηγό ή αρχηγούς αλλά με νέους στην πολιτική που από τον επαγγελματικό τους χώρο που δραστηριοποιήθηκαν θεωρούνται επιτυχημένοι. Θα έχει άλλον πρόεδρο και άλλον γραμματέα. Σύμφωνα με το καταστατικό της τον πρόεδρο του Κόμματος, που εγγυάται την τήρηση των αρχών της, εκλέγει για τέσσερα χρόνια το Τακτικό Συνέδριο, ενώ τον γραμματέα και υποψήφιο πρωθυπουργό εκλέγει το γενικό συμβούλιο μετά από απόφαση του προέδρου. Εάν ο γραμματέας και πιθανός πρωθυπουργός προχωρήσει αποφάσεις επιζήμιες για τη χώρα ή αντίθετες με τις αρχές του κόμματος τότε με πρωτοβουλία του προέδρου θα εγκαλείται από το Γενικό Συμβούλιο, το οποίο θα μπορεί και να τον αντικαταστήσει(άρθ.14 κατ.).
Του Αναστασίου Παπαλιάγκα, πρώην νομαρχιακού συμβούλου.
