Το βλέπεις ως λεπτομέρεια μπροστά στο μέγεθος της οικονομικής κρίσης, που ως διεθνής ξεκίνησε, άλωσε την (καλομαθημένη και νεόπλουτη) χώρα μας και μέρα με την ημέρα, εισβάλλει και συνεχίζει να προσβάλλει, όλα σχεδόν τα ελληνικά νοικοκυριά... Ο ασανσεράς ο Μήτσος με τ΄όνομα, το πέταξε προχθές στην παρέα: «Άσε φίλε μου τρελαθήκαμε στις βλάβες… Πολλή δουλειά σου λέω... Όλοι με το ασανσέρ... Κανένας με τις σκάλες! Πώς να μην χαλάνε τα ρημάδια...».
ΜΟΥ έδωσε λοιπόν την ιδέα. Ο ασανσεράς της πολυκατοικίας, ο Μητσάρας, που δεν έμεινε ούτε μέρα από δουλειά. Και τα ασανσέρ; Μία παραστατική απεικόνιση του μεγάλου εθνικού μας προβλήματος. Της καλπάζουσας υπογεννητικότητας! Της εθνικής μάστιγας, που, προφανέστατα ουδείς καλοταϊσμένος κυβερνήτης, μηδέ και βολεμένος υπουργός αντιμετώπισε ή αντιμετωπίζει με τη δέουσα σοβαρότητα.
ΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ λοιπόν, (προσέξτε το όσοι το χρησιμοποιείτε), όλο και πιο συχνά χαλάει! Παιδικά βήματα δεν ακούγονται πλέον στις σκάλες, τέρμα η φασαρία από το παιχνίδι των πιτσιρίκων, έχει χρόνια να ακουστεί το «ποδοβολητό» της σκάλας. Γινόμαστε λιγότεροι χρόνο με τον χρόνο αδέλφια. Χανόμαστε μέρα με την ημέρα και κανείς δεν νοιάζεται γι’ αυτό. Τα ζευγάρια, όσα διαθέτουν πίστη και ψυχή και προπαντός την οικονομική δυνατότητα να παντρευτούν, δεν γεννούν πλέον παιδιά ή τουλάχιστον το σκέφτονται πολύ να το κάνουν. Η γειτονιά σιώπησε από παιδικές φωνές και οι δρόμοι, τα πάρκα και οι πλατείες «φράκαραν» από συνταξιούχους και από αυτοκίνητα!
ΤΑ καφενεία συντηρούνται πλέον αποκλειστικά από την Τρίτη Ηλικία. Και όσα ξενυχτάδικα προσφέρουν στους νέους την ασφυκτική και περίεργη... ηχοφασαρία (ο Θεός να την πει διασκέδαση) απλώς κάνουν τέχνη πλέον την «αρπαχτή», παρά προσφέρουν με το αζημίωτο, ψυχική διάθεση. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο κομμάτι της αλλοτρίωσης του πληθυσμού… Με τον αποσυντονισμό του κράτους αποσυντονίστηκε και η νεολαία. Απωλέστηκαν δηλαδή οι στόχοι. Πήγαν στράφι οι πατροπαράδοτες αξίες. Όλα πήραν τον δικό τους τον μίζερο και τον άναρχο δρόμο...
ΠΑΡΤΕ να συγκρίνετε για παράδειγμα τους ορόφους αν διαμένετε σε πολυκατοικία. Θυμηθείτε ένα ένα τα διαμερίσματα και πόσα παιδιά ακούγονταν πριν λίγα χρόνια σε κάθε όροφο. Που ενδεχομένως, σας ενοχλούσαν με τις φωνές τους. Πόσα μαζεύονταν στη γειτονιά για παιχνίδι. Θυμηθείτε τους γονείς τους που «έφυγαν» και έγραψαν τα σπίτια στα παιδιά τους. Ότι στο διάβα των χρόνων, εξέλειπαν πλέον, δυστυχώς, σιγά σιγά οι παιδικές φωνούλες. Τον θόρυβο των φρένων του ασανσέρ. Και τις πόρτες τους στους ορόφους να ανοίγουν για να μπουν ή να βγουν από μέσα, μόνο ηλικιωμένοι άνθρωποι… Απόγονοι μιας άλλης εποχής, γεμάτης παιδιά, παιχνίδια και όνειρα...
ΜΙΣΟ εκατομμύριο νέοι έχουν φύγει στο εξωτερικό. Ένα στα δύο νοικοκυριά έχουν πηγή εσόδων μόνο τη σύνταξη! Και αν έχουν έναν συνταξιούχο στο σπίτι, πάλι καλά. Αν έχουν δύο τότε περίφημα. Είναι προνομιούχοι! Ρώτησα τις προάλλες έναν φίλο που… ψάχνεται κι αυτός με τα αίτια και τις θλιβερές πολιτικές και κοινωνικές διαπιστώσεις, αν πιστεύει ή όχι, ότι μπορεί σύντομα να γίνει και... παππούς! Η απάντηση, με ερώτηση: «Δηλαδή αν διατηρούσες το προσόν της τεκνοποίησης θα συνέχιζες;». Αλλά πώς να τεκνοποιήσουν οι νέοι, όταν το κράτος σχεδόν νομοθετεί την …απαγόρευση των γεννήσεων; Με μισθούς των 400 ευρώ και προγράμματα των πέντε και των οκτώ μηνών, τι σπιτικό να στήσουν; Πόσο μάλλον να έχουν να συντηρήσουν και αυτά που τους άφησαν οι γονείς τους…
ΓΕΡΝΑΜΕ λοιπόν στις πολυκατοικίες, τα διαμερίσματα ερημώνουν, παιδιά δεν υπάρχουν και όπου υπάρχουν παλεύουν με τα προβλήματα των κοινοχρήστων και των οφειλών στους οργανισμούς κοινής ωφελείας με τις εταιρίες διαχείρισης να χρωστάνε απίστευτα ποσά πλέον στους προμηθευτές τους. Είναι η κατάσταση το προάγγελμα του τελειωτικού χτυπήματος, της από κοινού συγκατοίκησης και (συν)διαχείρισης των πολιτών στις μεγαλουπόλεις. Είναι μία παραστατική εικόνα του μεγέθους της οικονομικής κρίσης, αυτό το παράδειγμα του δημογραφικού της πολυκατοικίας. Δυστυχώς λιγοστεύουμε…
Του Χρήστου Τσαντήλα
