Και πάλι ο κ. Ντόναλντ Τραμπ. Ο απρόβλεπτα αναρριχηθείς, ως και Πρόεδρος της Αμερικής. Έχουν ειπωθεί τόσα πολλά πράγματα για τόσο λίγο χρόνο, για τον SUI GENERIS Mr Trump, ώστε και τα ελάχιστα ακόμα να θεωρηθούν περιττά. Αλλά δεν θα δειλιάσω στον πειρασμό να πω κι εγώ την ταπεινή μου άποψη.
Mr PRESIDENT DONALD TRUMP!! Ο χρυσοφόρος Μίδας των ημερών μας. Ό,τι πιάνει γίνεται χρυσάφι. Τεράστιες επιχειρήσεις. Πακτωλός χρημάτων, γυναίκες, οικογενειακές ισορροπίες. Ύπατα αξιώματα. Τίποτα δεν του αντιστέκεται. Σαρώνει τα πάντα. Αγώνες σκληροί και ενίοτε ανίεροι. Λόγοι και αντίλογοι σκληροί απρεπείς και ωμοί μπροστά στο πολιτικό του ακροατήριο, έγιναν έναυσμα για την πολιτική του επιστράτευση, αφού τελικά ουσιαστικά νικημένος, από την πολυψηφία, ανέβηκε στο βάθρο του νικητή, κατακτήσας στέφανον δόξης!
Ο Τράμπ δεν έφθασε στην κορυφή της πυραμίδας, διανύοντας τις παραδοσιακές και πατροπαράδοτες της καθιερωμένης πρακτικής ή τους ακράδαντους πολιτικούς θεσμούς, που όριζαν ως τώρα τους όρους του πολιτικού παιγνιδιού. Προτίμησε την υποτίμηση αρχών αιωνίου κύρους. Στην πορεία του διάλεγε μόνον, παράδρομους με πολλά οδοσήματα. «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ» = Διάλεγε μόνο μονοπάτια, με αγκάθια και τσουκνίδες, και αγριάδες, τα οποία ωραιοποιούσε για χάρη των παθιασμένων οπαδών του. Μέλημά του αδιάκοπο ήταν ένας ακραίος, ατόφιος και χυδαίος κυνισμός και ένας αφόρητος λαϊκισμός, ο οποίος στόχευε πάντα στο σήμερα και όχι στο αύριο. Δεν έταζε τοίχους για Σχολεία και ανάπτυξη, αλλά φευ για διαχωρισμό ανθρώπων, όπως διεκήρυξε για το τείχος ανατροπής μεταναστών από το Μεξικό.
Θα μου πείτε, πως τον ευνόησε και η τύχη. Αντίπαλός του η κ. Κλίντον απόβλητο μιας ιστορίας ανήθικης, που ακόμα πονάει με τον σύζυγό της Μπιλ. Και όχι μόνον. Μίας κυρίας βουτηγμένης σε μια αμαρτωλή υπόθεση αποκάλυψης μυστικών εγγράφων. Κυρίως όμως βρέθηκε ο Τραμπ, ανταγωνιστής μιας κυρίας, που στο τέρμα περίπου ενός σκληρού προεκλογικού αγώνα, όπου η κυρία Κλίντον γίνεται ράκος κόπωσης και αδυναμίας, υποβασταζόμενη, μετά το τέλος 2-3 προεκλογικών συγκεντρώσεων. Μια μέλλουσα λοιπόν άρρωστη Πρόεδρος των Η.Π.Α. ήταν ό,τι οι πολλοί δεν ήθελαν.
Ως ταύρος λοιπόν σε αρένα, ο Τραμπ εμαίνετο κατά πάντων. Άρπαξε λοιπόν αμέσως τον λαϊκισμό και τον έκανε παντιέρα εξουσίας. Το αλογάκι της τύχης του, πάει όλο και πιο ψηλά.
Στην Ευρώπη βρίσκει ανταπόκριση. Η κυρία Λεπέν στη Γαλλία, ο Κασιδιάρης και Παπάς της Χρυσής Αυγής, όπως και άλλα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης, πανηγυρίζουν τη νίκη του Τραμπ.
Και το νέο πνεύμα της ιστορικής Αμερικής, παίρνει απροκάλυπτες μορφές. Μετατρέπει τον Δημοκρατικό πολιτικό διάλογο, σε μεγαλαυχία. Το ευγενές σε προπέτεια. Το σοβαρό και υπεύθυνο σε καταγέλαστο.
Η Ιστορία όμως μας διδάσκει, πως η λατρεία του χυδαίου, του ψεύδους και του ανήθικου, υπάρχει ανέκαθεν ως «επωάζων κόκκος» σ` όλες τις μορφές των πολιτευμάτων. Λιγότερο ως περισσότερο. Και αποτελεί μεγάλη τύχη για το λαό, αν βρεθεί ηγέτης να διαλέξει το δρόμο της αρετής (αγώνας σκληρός) ή πάλι αν διαλέξει τον δρόμο της κακίας (δουλοπρέπεια, λαϊκισμός, ωχαδερφισμός…)
Και ο Τραμπ δεν μας εγγυάται τίποτα, απ` όλα αυτά. Βίαιος σε λόγους και κινήσεις. Σε κάθε στιγμή είναι έτοιμος να πέσει κατά του αντιπάλου του, με τη γνωστή του δριμύτητα.
Η Δημοκρατία της Αμερικής έχει πολλά να διδάξει. Έχει ένα παρελθόν δημοκρατικό. Θ` αφήσει τον παρορμητικό Τραμπ, να εφαρμόσει ό,τι κατά καιρούς με κυνικότητα μας είπε; Ή με τις Δημοκρατικές της διαδικασίες, θα στρογγυλέψει τις πάντα επικίνδυνες άκρες. Και τούτο όχι μόνο για την Αμερική, αλλά και για το καλό όλου του κόσμου. Γνωστή η επιρροή της ανά την υφήλιο.
Τελικά, ποιος είναι ο Τραμπ; Είναι ένας απρόβλεπτος. Ταυτίζει τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, με τα πάγια και δεδομένα συμφέροντα της κρατικής μηχανής. Ένας πληθωρικός. Στους λόγους και στις πράξεις του. Νοιώθει τη δύναμή του. Είναι μια δύναμη, που αν δεν περιοριστεί στα πλαίσια των Δημοκρατικών θεσμών, μπορεί να προκαλέσει απρόβλεπτους, αλλά και ανυπολόγιστους κλυδωνισμούς παγκόσμια.
* Από τον Κων/νο Παπακωνσταντίνου
