Τόσο, ώστε σήμερα να εκλιπαρούμε… για να σωθούμε. Να ικετεύουμε για να μας λυπηθούνε. Κι αυτό το είδαμε και στην πρόσφατη επίσκεψη Ομπάμα. Το ακούσαμε από τα χείλη του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, κατά την προσφώνησή του προς τον Αμερικανό Πρόεδρο: «Να μην ξεχάσει την πατρίδα μας… το συμμερίσθηκε κατά την παρηγορητική αντιφώνησή του ο πλανητάρχης λέγοντάς μας: ότι καταλαβαίνει το δράμα του ελληνικού λαού και θα κάνει το παν για να σωθεί ο τόπος μας. Υπενθυμίζοντας όμως στην πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας την επίμονη και πείσμωνα προσπάθεια στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων. Γιατί μόνον μέσα απ` αυτές μπορεί να επέλθει η λύτρωση.
Όμως παρά τα παρηγορητικά λόγια του απερχόμενου αμερικανού προέδρου και παρά τη βούληση υποστήριξής μας για την διευθέτηση των προβλημάτων μας, το αποτέλεσμα για μας δεν αλλάζει. Γιατί η Ευρώπη και ιδιαίτερα η Γερμανία επιμένει στην αυστηρή τήρηση των υποχρεώσεων που απορρέουν από τα χαρτιά που υπογράψαμε για να σωθούμε. Από τα χρήματα που πήραμε και παίρνουμε ακόμα για να ξοφλήσουμε τα λήγοντα γραμμάτια… Για να μην χρεοκοπήσουμε.
Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι οι δανειστές εμμένουν στην προσήλωσή μας στο τρίτο μνημόνιο. Σ` αυτό που καταγράφεται με κάθε λεπτομέρεια για να μην ξεχνάμε, εξ` ου και μνημόνιο, αυτά που πρέπει να κάνουμε… Κι αυτά πρέπει να τα γνωρίζουν καλά οι κυβερνώντες: ότι μετά την υπογραφή των μνημονίων ουκ έστι δικαιολογία, ου στεναγμός… αλλά Γολγοθάς ατελείωτος. Που η κορυφή του θα είναι πάντα απάτητη, αν δε σκουμποθούμε ενωτικά και δουλέψουμε προς την κατεύθυνση της σωτηρίας μας. Για να δώσουμε ελπίδα στο λαό. Για να κρατήσουμε τους νέους στο τόπο μας. Για να πάψουν να υπάρχουν Έλληνες στα παζάρια ευρέσεως εργασίας της ξενιτιάς.
Κι αυτά θα τα πετύχουμε όχι εκλιπαρούντες προς οιονδήποτε ισχυρό. Μήτε συμπεριφερόμενοι ως ζήτουλες σ` αυτούς που θεωρούμε ανώτερούς μας. Μπας και μας λυπηθούνε, κι απλώσουν το χέρι τους να μας σηκώσουν από τα λασπόνερα της κρίσης. Αλλά εργαζόμενοι ενωτικά προς μία και μόνο κατεύθυνση: Την σωτηρία της πατρίδας. Η οποία θα φέρει και τη λευτεριά στον κάθε Έλληνα. Απ` την ανεργία, τη φτώχεια, την απογοήτευση. Ο δρόμος γνωστός και οι σταθμοί γνώριμοι. Φτάνει μόνο να το θέλουμε και να επιμείνουμε… Έτσι θα ανακτήσουμε και τη χαμένη μας υπερηφάνεια. Αυτήν που μας κληροδότησαν, και δεν διατηρήσαμε, οι ένδοξοι πρόγονοί μας.
Γι αυτό λοιπόν δεν πρέπει να κιοτεύουμε και να εκλιπαρούμε, αλλά απεναντίας να ενδυναμώνουμε από τις περιστάσεις και με πρωτόγνωρη επιμονή να τραβάμε μπροστά. Ακολουθώντας πάντα τον δύσκολο δρόμο. Το δρόμο των αρετών. Αυτόν πρέπει αγόγγυστα να σφυρηλατούμε, μέσω της παιδείας και ιδιαίτερα της ιστορίας μας. Στεκόμενοι ευλαβικά και διδακτικά στους σταθμούς εκείνους που μεγαλουργήσαμε, όταν λειτουργήσαμε ενωτικά.
Ας κρατήσουμε, επομένως, όση υπερηφάνεια μας απέμεινε και ας αρχίζουμε να κτίζουμε πάνω σ` αυτήν. Όχι εκλιπαρώντας και επαιτούντες, όπως έγινε και στην πρόσφατη επίσκεψη Ομπάμα. Αλλά διαρκώς αγωνιζόμενοι προς την αποτίναξη της οικονομικής μας δουλείας. Γιατί μόνον έτσι θα γίνουμε ελεύθεροι και δυνατοί. Σε αντίθετη περίπτωση θα διαιωνίζουμε την εξάρτησή μας από τους «ελεήμονες» ισχυρούς αυτού του κόσμου. Κι αυτή τους η «ελεημοσύνη» θα μετατρέπεται σε όλο και μεγαλύτερη οικονομική κατοχή. Όπως έγινε με την παράδοση στους δανειστές μας, για εκατό περίπου χρόνια, της κρατικής περιουσίας και το ανέβασμα του χρέους στα πάνω από τριακόσια δισεκατομμύρια ευρώ. Εξ αιτίας των δανεικών που λαμβάναμε από τους «φιλέλληνες» και «φίλους» Ευρωπαίους. Και που παίρνουμε ακόμα με την υπογραφή των μνημονίων. Για να σωθούμε. Κι όμως δεν σωθήκαμε ακόμα. Κι όπως πάμε δύσκολα θα το πετύχουμε. Γιατί δεν το θέλουμε. Δεν το θέλει ο κομματικός λαϊκισμός. Ο οποίος απομακρύνει το λαό απ` αυτό που πρέπει να κάνει, λέγοντάς του ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις. Όχι, δεν υπάρχουν. Κι όσοι το λένε ψευδολογούν ασύστολα. Γιατί μόνον μία είναι η οδός της σωτηρίας μας: της εργασίας και της οικονομίας. Η μόνη ικανή να μας απαγκιστρώσει από τα δίχτυα των «ελεήμονων» Ευρωπαίων. Οι οποίοι με τα μνημονιακά τους πειράματα μας επέβαλαν τον ζυγό της οικονομικής δουλείας.
Αυτόν τον ζυγό πρέπει ν` αποτινάξουμε. Τον ζυγό που δημιούργησε ο άκρατος δανεισμός του σπάταλου και διεφθαρμένου κράτους. Γέννημα του κομματικού λαϊκισμού, που έφερε και σφήνωσε στο σβέρκο μας τα μνημόνια που μας επέβαλαν οι δανειστές μας. Τα τυρρανικά χαρτιά που υπογράψαμε για να σωθούμε. Αν σωθούμε. Γιατί το φως της σωτηρίας δεν φάνηκε ακόμα. Και όπως πάμε δεν γνωρίζουμε πότε θα φανεί.
Επομένως, για να σημάνει η καμπάνα της οικονομικής και κοινωνικής λύτρωσης πρέπει να ξεφύγουμε από την μοιρολατρική και επαιτική μας κατάντια. Να απαλλαγούμε απ` τα ξένα δεκανίκια της αιχμαλωσίας και δουλικότητας. Κι αυτό θα το πετύχουμε στηριζόμενοι στα δικά μας πόδια. Στις δικές μας δυνάμεις, οι οποίες θα μας σπρώξουν προς την πρόοδο και την ανάπτυξη. Τότε πραγματικά θ` αλλάξει η μοίρα της χώρας μας. Τότε θα έρθει η πολυπόθητη άσπρη μέρα. Η οποία θα σταματήσει τη φυγή των νέων μας. Θα εξαλείψει τις στρατιές των ανέργων, των φτωχών, των αστέγων και των πεινασμένων αυτού του τόπου.
Προς αυτήν λοιπόν την κατεύθυνση πρέπει να επικεντρώσουμε επίμονα την προσπάθειά μας. Για να νικήσουμε τις δυνάμεις εκείνες που μας κρατούν δέσμιους των μοιρολατρικών εκείνων ιδεών, ότι μέσα από την «φιλανθρωπία» των ξένων και την απώλεια της εθνικής μας υπερηφάνειας μπορούμε να σωθούμε. Κάτι τέτοιο όμως θα αύξανε την κοινωνική και εθνική μας εξάρτηση και θα διατηρούσε διαρκώς ταπεινωμένο τον ελληνικό λαό στους «φιλάνθρωπους» δυνατούς του χρήματος.
Ας πορευθούμε, λοιπόν, όλοι μαζί στο δρόμο της εθνικής μας υπερηφάνειας για ν` ανοίξει διάπλατα η πόρτα της ανάπτυξης και της προόδου του ελληνικού λαού.
