Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος
Φιλόλογος
Παρακολουθώντας στενά τα όσα διαδραματίζονται τον τελευταίο καιρό στο διπλωματικό προσκήνιο, αλλά και τις οσμές που αναδύονται μέσα απ’ το διπλωματικό παρασκήνιο γύρω από τη σχέση της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, συνειρμικά στριφογυρίζουν αδιάκοπα στο νου μου τα όσα έλαβαν χώρα στο επαναστατημένο Ελληνικό Έθνος από την «πράξη υποτέλειας» και μετέπειτα. Κι είναι η πράξη που απέστειλαν οι Έλληνες εκπρόσωποι, του Αγγλικού κόμματος κυρίως, το 1825 στο υπουργείο Εξωτερικών της Αγγλίας, και την οποία η Αγγλική διπλωματία εκμεταλλεύτηκε στη συνέχεια με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για την εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων.
Και θέλω εξαρχής να σημειώσω και τούτο: Επικροτώ ανεπιφύλακτα, όπως, πιστεύω, επικροτεί και η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, ανεξάρτητα από κομματικές προτιμήσεις, τη λεβέντικη εθνική στάση που κρατούν αυτή τη στιγμή οι εκπρόσωποι της πατρίδας μας απέναντι στο σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής αναλγησίας σχετικά με τα εθνικά μας δίκαια. Και μακάρι η στάση αυτή να οδηγήσει σε αίσιο τέλος.
Όμως: Η Ιστορική δεοντολογία με αναγκάζει να προβώ σε κάποιες σκέψεις, που δυστυχώς με σπρώχνουν να θεωρώ τα πράγματα από ρεαλιστική και όχι από ιδεαλιστική σκοπιά. Να εξετάζω δηλαδή αυτό που μου παραδίδει με την ωμή αλήθεια του ο αδέκαστος κριτής που λέγεται Ιστορία και που η γνώση της αποτελεί την αλάθητη πρόβλεψη του μέλλοντος, κι όχι να καλλιεργώ ψευδαισθήσεις που τις τροφοδοτεί το δέον γενέσθαι. Και να γιατί:
-Θα πρέπει σε όλους μας να γίνει συνείδηση ότι η διπλωματία στη διεθνή πολιτική σκηνή κινείται με γνώμονα την ψυχρή λογική των συμφερόντων γυμνωμένη πέρα για πέρα από συναισθηματισμούς. Γι’ αυτό ας μη μας εκπλήσσει η στάση κανενός Σόιμπλε, ή Ομπάμα, ή Ολάντ, κ.ο.κ.
-Η διαβόητη πράξη υποτέλειας ή υποταγής, όπως χαρακτηρίστηκε έκτοτε ήταν στην ουσία μια εκούσια προσφορά υποταγής της Ελλάδας στο Βρετανικό βασίλειο, που υπογράφτηκε από τους αγγλόφιλους κυρίως πολιτικούς και στρατιωτικούς ερήμην του ελληνικού λαού. Και το εξωφρενικό είναι ότι στο τέλος την υπέγραψε ακόμα και ο Θ. Κολοκοτρώνης, παρότι διακήρυττε προς κάθε κατεύθυνση ότι στα εθνικά θέματα έβαζε «κόκκινες γραμμές»...
Και για όσους γνωρίζουν το το πώς χειρίστηκε την πράξη αυτή η Αγγλική διπλωματία, ένα δίδαγμα βγαίνει: Ο Ελληνικός λαός έγινε το αυγό και οι Μεγάλες Δυνάμεις η πέτρα!
-Ο Ελληνικός λαός ξυπνούσε και μάθαινε ότι χρωστάει στις Ευρωπαϊκές Τράπεζες δάνεια που ο ίδιος ποτέ του δε ζήτησε! Αντίθετα, παρακολουθούσε έκπληκτος και οργισμένος τη διασπάθιση των υπέρογκων αυτών δανείων από τους πολιτικάντηδες ανήμπορος να αντιδράσει, ακριβώς επειδή οι ίδιοι οι πολιτικάντηδες τον κατέστησαν ανήμπορο! Αλήθεια, με ποιες εγγυήσεις οι ξένες Τράπεζες έδιναν αφειδώς δάνεια στην επαναστατημένη Ελλάδα; Πώς, άραγε, οι κολοσσοί της Ευρώπης διακινδύνευαν τα κεφάλαιά τους επενδύοντας σ’ έναν αγώνα με αβέβαιη έκβαση;
Μήπως, λέω μήπως, για τα δάνεια αυτά υποθηκεύονταν τα εθνικά μας κτήματα; Είναι κάποιες απορίες για τις οποίες θα πρέπει κάποτε ο Έλληνας πολίτης να λάβει απάντηση.
-Να είναι συμπτώσεις άραγε που τω καιρώ εκείνω όλες οι αγνές και τίμιες πατριωτικές φωνές με τον έναν ή τον άλλο τρόπο φιμώνονταν; Να είναι σύμπτωση που οι πιο πολλοί πλήρωσαν το εθνικό τους φιλότιμο με την ίδια τους τη ζωή;
Ιδού κάποια εύγλωττα γεγονότα:
* Στη διασπάθιση των δανείων των ετών 1823-24 αντέδρασαν έντονα και σθεναρά δυο κατεξοχήν στρατιωτικές ιδιοφυίες: Ο Ανδρούτσος και ο Καραϊσκάκης. Ο πρώτος βρέθηκε πεταγμένος από την Ακρόπολη, όπου κρατούνταν φυλακισμένος, για να «αποδείξει» η ιατροδικαστική έκθεση ότι έπεσε απ’ τον βράχο και σκοτώθηκε στην προσπάθειά του να δραπετεύσει και για να αποφανθούν αναφανδόν κάποια αργυρώνητα έντυπα της εποχής ότι «...ο ασεβής Οδυσσεύς βρήκε τον θάνατο που του ήρμοζε...». Όμως 39 χρόνια αργότερα αποκαλύφθηκε η στυγερή δολοφονία «του προδότου Οδυσσέως» απ’ τα τσιράκια του επιστήθιου φίλου του Γκούρα!
Ο δεύτερος στη μάχη του Φαλήρου το 1827 δέχτηκε σφαίρα εκ των όπισθεν! Όμως απλή λογική χρειάζεται για να κατανοήσει και ο πλέον αδαής ότι στη μάχη ο εχθρός βρίσκεται «εκ του έμπροσθεν» και ότι ο στρατηγός στα μετόπισθεν για τον επιτελικό σχεδιασμό της μάχης! Άρα εκ των όπισθεν μόνον ο «σύμμαχος» μπορεί να πυροβολήσει.
* Ο Θ. Κολοκοτρώνης κλείστηκε στη φυλακή του Ναυπλίου, γιατί στεκόταν εμπόδιο στα «πατριωτικά» σχέδια των κάθε λογής Κωλέττηδων και Μαυροκορδάτων, καθώς και των πάσης φύσεως κάπηλων του Αγώνα. Ας μη μας διαφεύγει ότι ο μεν Μαυροκορδάτος πάσχιζε να στηρίξει τον καιροσκοπισμό του προτείνοντας ως βασιλιά της Ελλάδος τον δεκάχρονο (!) γιο του Δούκα της Ορλεάνης! Ο δε Κωλέττης διατυμπάνιζε χωρίς αιδώ και με περίσσια πολιτικού θράσους ότι τα χρήματα του δανείου τα «τρώνε οι Ελληνάδες του»! Ελληνάδες αποκαλούσε ο άθλιος αμοραλιστής τους ημετέρους του!
* Ο Δημ. Υψηλάντης έκαμε το «εγκληματικό λάθος» να διαμαρτυρηθεί εγγράφως για την πράξη υποτέλειας στη Γ’ Εθνοσυνέλευση, όπου μεταξύ άλλων στη διαμαρτυρία του στις 12 Απριλίου 1826 έγραφε: «...Σας θορυβεί η έλλειψις των χρηματικών πόρων; Καταφύγετε εις την γενναιοφροσύνην των πολιτών. Έλλην δεν εκώφευσε ποτέ εις την φωνήν της πατρίδος...». Κι ακόμα: «...τα μεγάλα έθνη και οι καλοί πατριώται φαίνονται εις τας κρισίμους περιστάσεις της πατρίδος των. Δούλος είν’ εύκολον να γενή τις, όταν θέλει. Αυθέντης είναι δύσκολον...». Για τη διαμαρτυρία του αυτή στην οποία χαρακτηρίζει την πράξη υποτέλειας «παράνομον και ανθελληνικήν» ο πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης Πανούτσος Νοταράς τον απέκλεισε ισόβια από κάθε πολιτικό και στρατιωτικό δικαίωμα! Ας σημειώσω ότι οΔημ. Υψηλάντης, όπως και ο αδελφός του Αλέξανδρος, θυσίασε μια λαμπρή και ασφαλή σταδιοδρομία στην κραταιά τότε Ρωσία, ανταποκρινόμενος εις την φωνήν της πατρίδος.
* Θα μπορέσω να παραθέσω πλείστα όσα περιστατικά για την τύχη αρκετών ακόμα αγνών πατριωτών. Του Νικηταρά, λ.χ., ή του Θεόφιλου Καϊρη ή και αρκετών ακόμα. Αλλά για λόγους οικονομίας θα περιοριστώ στην περίπτωση του Ιωάννη Καποδίστρια. Με τη διπλωματική του ευστροφία και το αδιαμφισβήτητο πολιτικό του κύρος ως υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας όχι μόνο διέσωσε εν τω γεννέσθαι την Ελληνική Επανάσταση από τα νύχια του ανεκδιήγητου ανθέλληνα Αυστριακού Καγκελάριου Μέττερνιχ, αλλά κατάφερε ως πρώτος Κυβερνήτης να αντιταχθεί στις διπλωματικές συμπληγάδες της τότε «Τρόϊκας» Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας, ώστε να δημιουργήσει Ελληνικό ζήτημα στο Ευρωπαϊκό προσκήνιο, να προβάλει τα δίκαια της πατρίδας του και να δώσει στη χώρα του τη θέση που της αξίζει στον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Επιπρόσθετα ανάγκασε τους Ευρωπαϊκούς εταίρους να θεωρήσουν δική τους υπόθεση την οικονομική βοήθεια προς το επαναστατημένο έθνος. Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβε να δει την πατρίδα του ανεξάρτητη, γιατί λίγες μέρες μετά την υπογραφή του πρωτοκόλλου της 26ης Σεπτεμβρίου του 1831, με το οποίο δικαιώθηκε η εξωτερική του πολιτική, πλήρωσε κι αυτός τον πατριωτισμό του με την ίδια του τη ζωή. Ας σημειωθεί ότι και ο Καποδίστριας θυσίασε τη λαμπρή του σταδιοδρομία ως υπουργός μιας υπερδύναμης, με σκοπό να κάμει κράτος την Ελλάδα. Η αμοιβή του ήταν η δολοφονία του. Αιωνία Ελλάς...
Μετά το θάνατο του Κυβερνήτη ακολούθησε μια σειρά παρασκηνιακών διεργασιών και υπόγειων διπλωματικών διαδρομών με τελική κατάληξη να υπογραφείστις 21 Ιουλίου του 1832 ο Διακανονισμός της Κωνσταντινουπόλεως. Ο Διακανονισμός αυτός επικυρώθηκε από τη Διάσκεψη του Λονδίνου στις 30 Αυγούστου 1832 και στη συνέχεια, στις 26 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, αφού καταβλήθηκε στην Τουρκία και η αποζημίωση των 40 εκατομμυρίων γροσίων, αναγνωρίστηκε κι απ’ την πλευρά της Τουρκίας το «Βασίλειον της Ελλάδος». Στην ουσία πρόκειται για ένα συμβόλαιο αγοραπωλησίας. «Πωλητής» ο Τούρκος υπουργός εξωτερικών ΜεχμέτΠερτέφ. «Αγοραστής» ο Άγγλος πρεσβευτής Στράτφορντ Κάνιγκ. Ελληνική παρουσία ή υπογραφή στις διαπραγματεύσεις αυτές δεν υπάρχει.Απλώς οι Έλληνες ξύπνησαν και πληροφορήθηκαν ότι χρωστούν το αμύθητο ποσό των 40.000.000 γροσίων για την «εξαγορά» της πατρίδας τους. Ένα δάνειο που οι ίδιοι δεν το ζήτησαν ποτέ! Η πράξη υποτελείας είχε πλέον ολοκληρωθεί.
Μήπως ήρθε επιτέλους η ώρα οι Έλληνες να διδαχθούν σωστά την Ιστορία και τη γλώσσα του τόπου τους;
