Του Χρήστου Τσαντήλα
ΛΕΩ σήμερα να θυμηθούμε κάποια πράγματα από τα παλιά. Από τη δεκαετία του 80 ας πούμε, όντες φρέσκοι στα σαλόνια της (τότε) ΕΟΚ και όταν ακόμη οι (τότε) αριστεροί και σήμερα (μεταλλαγμένοι;) κυβερνώντες, φώναζαν το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και ο Ανδρέας Παπανδρέου που σάρωσε στις εκλογές του ’81, βγήκε με το σύνθημα «έξω οι βάσεις του θανάτου» και άλλα τέτοια επαναστατικά, που ουδέποτε τηρήθηκαν φυσικά…». Τόσο παλιά να πάμε, αλλά και τόσο κοντινά.
ΦΡΕΣΚΑΡΟΝΤΑΣ τη μνήμη οι περισσότεροι της γενιάς μου, ίσως θυμηθούμε τι μας σερβίριζε τότε το σύστημα το ευρωπαϊκό, για να κατανοήσουμε καλά, «πόσο ωφέλιμη για τους λαούς είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και πόσο χρήσιμη για όλους μας ήταν η λειτουργία των οργάνων και των θεσμών της Ενωμένης Ευρώπης». Ήταν μια εποχή απίστευτου εξευρωπαϊσμού, χρήσιμης και πλούσιας ενημέρωσης και ακμάζουσας συναδελφικότητας, ήταν τότε που χτίζονταν οι σχέσεις μεταξύ χωρών και λαών, τότε που πηγαινοέρχονταν καθημερινά γεμάτα τα αεροπλάνα από Αθήνα – Βρυξέλλες και ξανά πίσω, τότε που και ο τσοπάνης από τα κατσάβραχα των Γρεβενών, περπατούσε στην πλακόστρωτη «Γκραν πλαζ» των Βρυξελλών, τρώγοντας γύρο με διπλή πίτα (!) και διαμένοντας σε ξενοδοχεία πολυτελείας, με τα έξοδα όλα πληρωμένα, από τη «φιλοξενία» των ευρωβουλευτών, έξοδα που κάλυπτε το ευρωπαϊκό ταμείο.
ΣΤΗΝ εποχή του …Αντρέ λοιπόν, ταξίδεψαν εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες Λαρισαίοι στο Στρασβούργο και στις Βρυξέλλες. Γραμματιζούμενοι αλλά και εντελώς αγράμματοι, Ευρωπαίοι πολίτες πλέον, είδαν από κοντά τα σαλόνια των διαπραγματεύσεων και της ανταλλαγής πολιτικών απόψεων και λήψης αποφάσεων από κοινού με τις 12 (τότε) χώρες μέλη της Ε.Ε. ενημερώθηκαν από ευρωβουλευτές και επιτρόπους για τα καλά της συμμαχίας και είδαν για ένα τριήμερο, τον τρόπο εργασίας και διασκέδασης των χιλιάδων υπαλλήλων και αξιωματούχων από κάθε χώρα που στελέχωναν τα αμέτρητα γραφεία των παγερών κτιρίων της βελγικής πρωτεύουσας. Ύστερα επέστρεφαν όλα αυτά τα καραβάνια των «τυχερών» (αλλά ενημερωμένων) επισκεπτών της Ε.Ε. και διηγούνταν στους γειτόνους, τους συγγενείς και φίλους στο χωριό, πόσο νόστιμος ήταν ο …γύρος που έφαγαν στην «Γκραντ πλαζ» και πώς κοιμόντουσαν από τις 8 το βράδυ εκείνοι οι λαοί, οι ξενέρωτοι οι Βόρειοι!
ΣΙΓΑ μην άκουγαν τι τους έλεγαν για το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, για το Ευρωπαϊκό Σύστημα Κεντρικών Τραπεζών, για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Δικαστήριο της Ε.Ε., και τα άλλα όργανα και τους θεσμούς της Ενωμένης Ευρώπης. Στην αντίληψη τους είχε μείνει ότι είναι τόσο καλά και χρήσιμα αυτά τα πράγματα, τόσο ωραία η συνένωση των λαών, για την αλληλοβοήθεια, την αλληλεγγύη των λαών που κινδυνεύουν και οι περισσότεροι έψαχναν την επόμενη ευκαιρία να ταξιδέψουν στο τζάμπα και πάλι, ως «σημαντικοί Ευρωπαίοι πολίτες» με όλα τα έξοδα πληρωμένα!
ΣΗΜΕΡΑ, 30 χρόνια μετά, βρήκα στον δρόμο έναν συνταξιδιώτη μου στο Στρασβούργο, (όπου είχαμε μεταβεί με πρόσκληση του τότε ευρωβουλευτή Σπύρου Κολοκοτρώνη), ο οποίος μου περιέγραψε για μια ακόμη φορά αυτό που του είχε κάνει τότε την μεγαλύτερη εντύπωση σε μια πόλη της Αλσατίας. Ήταν η τουαλέτα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου διαμέναμε, της οποίας ο εξαερισμός βρισκόταν στο καπάκι της λεκάνης! Και ο φουκαράς καθήμενος, ανασηκωνόταν αμέσως, τρομαγμένος κάθε φορά που πίεζε το καπάκι, γιατί άρχιζε ένας δυνατός και περίεργος θόρυβος από το χαλασμένο βεντιλατέρ του εξαερισμού! Αυτό θυμόταν ο φουκαράς. Ποια Ευρώπη και ποιοι θεσμοί. Ποια αλληλεγγύη και κουραφέξαλα. Ούτε οι τουαλέτες τους δεν άξιζαν. Και τις «τίμησαν» πολλές χιλιάδες Έλληνες!
