Έγιναν δηλώσεις όπως αυτή του υπουργού Επικρατείας, Νίκου Παππά που είπε ότι «ανοίγει μια πληγή την οποία θα πρέπει να διερευνήσουμε σε βάθος. Πως και εάν διογκωθήκαν τα ελλείμματα για να υπάρξουν προσχεδιασμένες πολιτικές αποφάσεις, για να υπάρξει η υπαγωγή της χώρας στο μνημόνιο».
Το βασικό ερώτημα που κυριαρχεί ξανά στην επικαιρότητα είναι ο τρόπος υπολογισμού του ελλείμματος και οι προθέσεις που κρύβονται από πίσω. Ποια είναι η σωστή στατιστική μέθοδος τελικά;
Αν βγούμε από το στενό πλαίσιο της αντιπαράθεσης, μπορούμε σχεδόν με βεβαιότητα να ισχυριστούμε πως όταν η Στατιστική τίθεται στην υπηρεσία των πολιτικών τότε οι αριθμοί χάνουν την αξιοπιστία τους. Όταν μπλέκονται τα κόμματα δεν χάνουν μόνο οι αριθμοί την αξιοπιστία τους. Τα πάντα αμφισβητούνται.
Αιτία του φαινομένου οι ψεύτικες υποσχέσεις που δεν μπορούν να υλοποιήσουν. Στόχος η άνοδος στην εξουσία με όποιο τρόπο και μέσο. Σκοπός η λεηλασία του κράτους από τους κομματικούς στρατούς. Πως θα δικαιολογήσουν τα ψέματα; Κατηγορώντας τους προηγούμενους, επιλέγοντας/μαγειρεύοντας στοιχεία και αριθμούς για να «αποδείξουν» το βάσιμο των κατηγοριών τους.
Έτσι παίζεται το «παλαιοκομματικό πολιτικό παιχνίδι». Σκηνοθέτης τα φιλικά για το κάθε κόμμα ΜΜΕ, που μετατρέπουν τη φήμη σε είδηση. Οι φήμες παίζουν με τη φαντασία. Παραποιούν την πραγματικότητα προσθέτοντας/αφαιρώντας σημαντικά στοιχεία και σου δίνουν ένα αφήγημα ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι αυτό που φαίνεται. Κάτι κρύβεται από πίσω!
Τι πιο διεγερτικό για τη φαντασία όταν υπάρχει μία συνωμοσία, τι πιο εύπεπτο για μας όταν δεν έχουμε καμία ευθύνη για αυτά που μας συμβαίνουν αλλά για όλα φταίνε οι ξένοι. Στρατευμένοι δημοσιογράφοι-«συγγραφείς» αλλά και επιστήμονες-«συγγραφείς», με το αζημίωτο, ξαναγράφουν την καθημερινή μας ιστορία, παίζουν με τη φαντασία μας, μας κοροϊδεύουν.
Υποβαθμίζουν τη σημασία της γραφειοκρατίας, της φοροδιαφυγής και της θεσμικής κατάπτωσης που οφείλεται στη μικρή/μεγάλη διαφθορά και στην κομματική διαφθορά του ρουσφετιού, της αναξιοκρατίας και της στελέχωσης Δ.Σ. και υπηρεσιών στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα με κομματικούς πιστούς. Αδιαφορούν για το αίσθημα της αδικίας που βιώνει ο τυπικός στις υποχρεώσεις του πολίτης, που δεν συμμετέχει σε κανένα κομματικό φαγοπότι, που έχει τόση αξιοπρέπεια που δεν του επιτρέπει να απευθυνθεί σε κανέναν για να «τακτοποιήσει» κάποιο θέμα του.
Συγκαλύπτουν λοιπόν τα φανερά που ζούμε γιατί λένε πως φταίει κάτι άλλο, κάτι υπόγειο. Με τον τρόπο αυτό προστατεύουν τα κόμματα της παλαιοκομματικής νοοτροπίας που ήταν/είναι στην κυβέρνηση και που εφάρμοσαν/εφαρμόζουν τέτοιες πρακτικές. Τους βοηθούν να παραμείνουν ή να ξαναέρθουν στην εξουσία. Γιατί δεν αλλάζουν; Μα δεν μπορούν. Είναι δέσμιοι νοοτροπιών και κομματικών στρατών.
Μα δεν υπήρξε συνωμοσία; Χρεοκοπήσαμε; Ποιο είναι το πραγματικό έλλειμμα; Είναι το 6,3% που έλεγε η Ν.Δ. στις εκλογές του 2009 ή το 9,3% που υιοθέτησε μετά από μία έκθεση που δημοσιεύτηκε στις 6 Ιουλίου του 2014 στη Real News («Έκθεση φωτιά για τα greek statistics του 2009»);
Είναι το 12,7% της πρώτης αναθεώρησης, το 13,6% της δεύτερης ή το 15,4% της τρίτης που έγινε από το ΠΑΣΟΚ; Αν προσεγγίσουμε τους αριθμούς ως αριθμούς και όχι ως κομματικές παρωπίδες που στόχο έχουν να καθοδηγήσουν το βλέμμα των πολιτών, τότε αυτά τα ποσοστά σημαίνουν: το 6,3%=14,8 δισ. ευρώ, το 9,3%=21,86 δισ. ευρώ και το 15,4%=36,2 δισ. ευρώ. Αν υποθέσουμε ότι η έκθεση «φωτιά» (9,3% έλλειμμα) είναι σωστή τότε υπάρχει μία διαφορά 14,34 δισ. ευρώ. Με βάση αυτά υπάρχουν οι εξής περιπτώσεις:
1) Τα στοιχεία που ανεβάζουν το έλλειμμα από 9,3% σε 15,4% είναι ψεύτικα/πλαστά. Αν είναι έτσι, τότε τα 14,34 δισ. είναι χρήματα που υπάρχουν. Επειδή η κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν το έκανε, είναι υποχρεωμένη η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ να καταθέσει τα αληθινά στοιχεία και να παρουσιάσει τα 14,34 δισ. ευρώ. Μιλάμε για αληθινά χρήματα που αν υπάρχουν δεν χρειάζεται κανένα νέο μέτρο φορολογίας. Θυμίζω ότι ο ΕΝΦΙΑ στον προϋπολογισμό αποφέρει 3,3δισ. ευρώ.
2) Τα στοιχεία που ανεβάζουν το έλλειμμα του 2009 είναι προεγγραφές χρεών π.χ. 1,2 δισ. ευρώ χρέη νοσοκομείων ή ένταξη στον υπολογισμό του ελλείμματος: δημόσιων οργανισμών, ΟΤΑ και ασφαλιστικών ταμείων. Στην περίπτωση αυτή τα 14,34 δισ. είναι χρήματα που χρωστούσε το κράτος και εγγράφηκαν όλα μαζί το 2009.
Το ερώτημα που ανακύπτει είναι: μία χώρα που δεν παράγει, που εξάγει ελάχιστα και που χρειάζεται επιπλέον 25,8 δισ. ευρώ για εισαγωγές προϊόντων (τόσο ήταν το έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών), η οποία για να μπορέσει να διατηρήσει όλες τις υπηρεσίες και τις παροχές χρειάζεται κάθε χρόνο δανεικά 36,2 δισ. ευρώ, είναι χρεοκοπημένη; Αν είναι χρεοκοπημένη τι φταίει; Φταίνε οι αριθμοί που το λένε και όχι τα αίτια που αναφέρονται παραπάνω;
Θα κοιτάξουμε την πραγματικότητα έτσι όπως τη βιώνουμε, θα αλλάξουμε αυτά που πραγματικά φταίνε ή θα συνεχίσουμε να γινόμαστε θύματα του παλαιοκομματισμού;
* Ο κ. Δημήτρης Σακατζής είναι εκπαιδευτικός και, συντονιστής του Ποταμιού στην Περιφέρεια Θεσσαλίας
