Του Χρήστου Τσαντήλα
ΤΑ πάντα ο Θεός εν σοφία εποίησε... Το ίδιο μου φαίνεται πως έκανε στις εθνικές εκλογές και ο λαός. Λες και ένας άλλος «θεός» βρισκόταν μέσα στην κάλπη και «μοίραζε» τα ψηφοδέλτια κατά πώς άξιζε στον καθένα. Ήταν όλα τόσο καλά «τακτοποιημένα», ώστε το αποτέλεσμα που βγήκε, να έχει καταγράψει τα ακριβή αισθήματα των ψηφοφόρων απέναντι σε κάθε πολιτικό κόμμα και πρόσωπο ξεχωριστά. Ποιο αποτέλεσμα; Μα αυτό που είχε «κλειδώσει» από τον δεύτερο κιόλας χρόνο της σκληρής λιτότητας που μας επέβαλαν Ευρωπαίοι και τροϊκανοί, και οι μόνοι που δεν το είχαν καταλάβει ήταν οι κυβερνώντες. Γαλάζιοι και πράσινοι...
ΑΛΛΑ αν πάρω βάση από ένα πρωτοκλασάτο κομματικό παλιό στέλεχος της Ν.Δ. που συνάντησα χθες, ούτε και τώρα κατάλαβαν τι έγινε οι χαμένοι των εκλογών... Αναρωτιόταν λοιπόν τι έφταιξε και έμεινε τόσες μονάδες πίσω το κόμμα του από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και μου απέκρυπτε ο αθεόφοβος, ότι τα δυο του παιδιά, πτυχιούχοι νέοι, ψάχνουν για δουλειά τέσσερα ολόκληρα χρόνια και ότι η δική του η σύνταξη μειώθηκε στο μισό, ενώ μόλις χθες πλήρωσε και την τελευταία δόση του ΕΝΦΙΑ, ξεχνώντας ότι στην προηγούμενη δόση, συναντηθήκαμε στην Τράπεζα και ήταν όλος νεύρα για τα απανωτά χαράτσια που τον είχαν ...διαλύσει και αυτόν «και τον κόσμο ολόκληρο» - όπως έλεγε. Αλλά, παρ' όλα αυτά, δεν ήξερε γιατί έχασαν τις εκλογές!
ΟΜΩΣ και στο άλλο στρατόπεδο, των νικητών, νομίζετε ότι δεν υπάρχουν και κάποιοι, που δεν πολυκατάλαβαν γιατί κέρδισαν; Πώς το 2009 ήταν οι τέσσερις στους εκατό Συριζαίοι και ξαφνικά μέσα σε τόσο μικρό διάστημα έγιναν δεκαπλάσιοι; Τότε χωρούσαν σε περίπτερο, τώρα δεν τους φτάνει ούτε το γήπεδο!
ΘΥΜΙΖΕΙ κάτι απ' το ΄81 αυτή η τεράστια και ιστορική εκλογική επιτυχία των καταπιεσμένων (ένεκα μνημονίων) Ελλήνων. Το ερώτημα που δύσκολα απαντάται είναι γιατί άργησε τόσο πολύ να αντιδράσει ο καταπιεσμένος, ο αγρίως φορολογούμενος ψηφοφόρος. Γιατί βρίσκονταν σε λήθαργο τόσο καιρό οι αντιστάσεις του, πώς άφησε να του πάρουν τόσο εύκολα δουλειά, υγεία, ελπίδα και περιουσία;
ΚΑΠΟΥ διάβασα μια εξήγηση του αποτελέσματος. Ότι ο λαός διατηρούσε την κρυφή ελπίδα πως «η πολιτική αλλαγή θα είναι προτιμότερη από τον αργό θάνατο μιας χώρας της οποίας ο μισός πληθυσμός βρίσκεται στην ανεργία και ο νεανικός πληθυσμός διαρκώς μεταναστεύει». Ίσως αυτό ήταν που ένωσε τόσους πολλούς ανθρώπους στην έμπρακτη διαμαρτυρία και στην τιμωρία μιας κυβέρνησης που «για τη σωτηρία του τόπου» είχε υποταχθεί στους οδυνηρούς όρους των δανειστών.
ΤΑ νέα δεδομένα στην πολιτική σκηνή της χώρας ίσως φέρουν, τουλάχιστον, τον αέρα της αισιοδοξίας. Αρκεί οι σημερινοί κυβερνώντες να μην ξεχάσουν τι παθαίνουν και πώς καταλήγουν τα λαϊκά κινήματα σαν εκείνο του ΄81 το πιο δυνατό, που είχε βγάλει τον κόσμο στους δρόμους. Όπως ότι τα κόμματα που διαχειρίστηκαν τη «χρυσή εποχή» της ανάπτυξης, μέσα από μια ευρωπαϊκή πορεία, έχασαν...
