Οι επιθέσεις των τρομοκρατών ειδικά στη Γαλλία δεν είναι και τόσο... ουρονοκατέβατες, όπως τουλάχιστον προσπαθούν να τις παρουσιάσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες που υποκριτικά χύνουν κροκοδείλια δάκρυα.
Αποσαφηνίζοντας εξαρχής το καταδικαστέο των τρομοκρατικών ενεργειών με θύματα ανυποψίαστους πολίτες και παιδιά, ο δυτικός κόσμος πρέπει επιτέλους να εννοήσει το αδιέξοδο των εμφύλιων συρράξεων και των ιμπεριαλιστικών πολέμων που εδώ και χρόνια προκαλούν σε χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής με μοναδικό κίνητρο τα κέρδη των πολυεθνικών.
Οι Γάλλοι γνωρίζουν καλύτερα τα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών από την εποχή που τα εκλογικά ποσοστά του πατέρα Λεπέν παρουσίαζαν ανησυχητική άνοδο την ίδια ώρα που οι Ευρωπαίοι ηγέτες έκρυβαν κάτω από το χαλί τα προβλήματα των στρατιωτικών τους επεμβάσεων αλλά και των αντιλαϊκών τους πολιτικών.
Τώρα μάλιστα που η Ευρώπη... φλέγεται – λόγω των επιπτώσεων και όχι των αντιδράσεων των εργαζομένων - από τις πολιτικές σκληρής λιτότητας οι τζιχαντιστές αποτελούν ένα «καλό άλλοθι» να συνεχίσουν τις ίδιες στρατιωτικές επεμβάσεις, όπως αυτή που σχεδιάζεται στη Λιβύη.
Στον αντίποδα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, ο υιός Μπους θα θυμόσαστε μετά το χτύπημα στους δίδυμους πύργους, κήρυξε διεθνή εκστρατεία κατά της τρομοκρατίας. Εκείνο το αδιέξοδο συνεχίζει να κοστίζει ακόμη σε ανθρώπινες ζωές, σε χώρες για τις οποίες τα διεθνή ΜΜΕ κάνουν τα στραβά μάτια.
Έπρεπε να βιώσουμε τις μεταναστευτικές ροές για να διαπιστώσουμε πως μικρά παιδιά πνίγονται στο Αιγαίο. Για τα οποία δεν «θρήνησε» κάποιος, βλέπετε δεν είχαν τη στήριξη ισχυρών κυβερνήσεων. Αντίθετα κυνηγήθηκαν από τις πατρίδες τους από αυτούς που κάποτε στήριζαν, ο πατέρας Μπους – προκάτοχοι και διάδοχοι - για να ανατρέψουν τις τότε κυβερνήσεις. Οι χθεσινοί συνεργάτες των ισχυρών σήμερα στρέφονται εναντίον τους.
Σήμερα θρηνούμε τον θάνατο παιδιών, στη Νίκαια, στη Συρία, στην Παλαιστίνη, στο Αιγαίο γιατί ποιος άνθρωπος μπορεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα του πολέμου και των τρομοκρατών, του βομβαρδισμού αμάχων.
Η Ε.Ε. δεν έπεισε για το... όραμα της ενωμένης Ευρώπης ή για την ακρίβεια, παρακολουθώντας τις κυνικές δηλώσεις του κ. Σόιμπλε για τα ελλείμματα των οικονομιών, πλέον κανείς δεν πείθεται πως αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση, μπορεί να σωθεί. Ποια ένωση;
Όσοι έχουν αυταπάτες, μεταξύ των οποίων και η ελληνική κυβέρνηση καλή ώρα, πως αυτοί οι συσχετισμοί μπορούν να ανατραπούν και η Ευρώπη να δείξει ένα άλλο πρόσωπο αλληλεγγύης, δημοκρατίας κλπ μπορούν να... πλανώνται ασυστόλως.
Αν δεν έχουν πειστεί ακόμη από το ελληνικό πρόγραμμα δανεισμού, από τα προγράμματα σε Ισπανία και Πορτογαλία, αν δεν έχουν πειστεί ακόμη από τα πρόσφατα αντεργατικά μέτρα της Γαλλίας, μπορούν ακόμη να έχουν αυταπάτες για το υποτιθέμενο ευρωπαϊκό όραμα, δεν θα τους εμποδίσει κάποιος.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις την ώρα που εντείνουν τις πολιτικές της βίαιης φτωχοποίησης, την ίδια ώρα διαχειρίζονται επικοινωνιακά τα τρομοκρατικά χτυπήματα σε βάρος αθώων, αποκρύπτοντας φυσικά τα πραγματικά αίτια των εξελίξεων που γεννούν αυτές τις αντιδράσεις. Ίσως «δικαίως» να αιφνιδιάζεται ο αυτόπτης μάρτυρας της Νίκαιας.
Αλλά κανείς δεν πρέπει να αιφνιδιαστεί αν αύριο – μεθαύριο επικρατήσει η άποψη των ακροδεξιών να στηθεί ένα «Γκουαντάναμο» στη Γαλλία.
Αυτή η Ευρώπη που μέχρι προχθές καυχιόταν ότι έριξε το «τείχος του αίσχους», σήμερα επιβραβεύει όποια χώρα στήσει φράχτες, συρματοπλέγματα, στα σύνορά της. Αυτή η Ευρώπη, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, αναβιώνει τον «ψυχρό πόλεμο» στήνοντας στρατό στα σύνορα της Ρωσίας, σε χώρες φιλοναζιστικών κυβερνήσεων.
Αυτή η ίδια η Ευρώπη είναι που έστηνε το Grexit, ως εναλλακτικό σενάριο και «πειραματόζωα» τους Έλληνες, που σπεύδει τώρα να υλοποιήσει το Brexit για να μην πληγούν οι οικονομίες τους. Ποια δημοκρατία;
«Ενωμένη» Ευρώπη ήταν και απέτυχε. Αντιθέτως, όπως πρόσφατα αποδείχθηκε, ζει και βασιλεύει η Ευρώπη εκείνη των διατλαντικών συμφωνιών μεταξύ ΗΠΑ – ΕΕ όπου οι αποφάσεις των πολυεθνικών, ούτε λίγο – ούτε πολύ θα έχουν μεγαλύτερη ισχύ από τους νόμους των κρατών. Ποια Ευρώπη;
