Του Χρήστου Τσαντήλα
ΠΟΛΛΕΣ ήταν οι εκδηλώσεις που έγιναν τον τελευταίο καιρό στη Λάρισα. Δύο όμως ήταν εκείνες που ξεχώρισαν. Και οι δύο είχαν να κάνουν με το αυστηρά ατομικό στοιχείο της κοινωνικής αποδοχής, της ειλικρινούς έκφρασης συμπάθειας και της καθολικής αναγνώρισης. Εκδηλώσεις που έγιναν για άτομα για τα οποία, ένα από τα κοινά τους στοιχεία, είναι ότι ουδεμία σχέση είχαν ή έχουν με την πολιτική. Οι εκδηλώσεις αυτές επικεντρώθηκαν σε δύο πρόσωπα. Έναν γιατρό και έναν καφετζή!
Ο ΓΙΑΤΡΟΣ και συγγραφέας (από τους πλέον αναγνωρίσιμους για την προσφορά του στην υγεία χιλιάδων οικογενειών), Νίκος Παπαθεοδώρου, παρουσιάζοντας το βιβλίο του για την παλιά Λάρισα κατάφερε να γεμίσει ασφυκτικά την αίθουσα του Δημοτικού Ωδείου, αίθουσα την οποία δεν θα γέμιζαν ακόμα και με τη μεγαλύτερη κινητοποίηση σημαίνοντες πολιτικοί!
Ο ΑΛΛΟΣ πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, ο καφετζής του εντευκτηρίου του Επιμελητηρίου Λάρισας, ο "Στελάρας" (των συνταξιούχων και ημών των δημοσιογράφων), ο αποκαλούμενος και "διευθυντής" του 3ου ορόφου, κύριος Αστέριος Γιαννούλας, (ο οποίος 37 ολόκληρα χρόνια έψησε μια ...θάλασσα καφέδες και σερβίρισε καμιά εκατοστή... βαγόνια τσίπουρο), στην εκδήλωση για τη συνταξιοδότησή του που του έκανε η διοίκηση του Επιμελητηρίου τις προάλλες για να τον τιμήσει, γέμισε ασφυκτικά τον 3ο όροφο του κτιρίου σε μια αυθόρμητη συγκέντρωση φίλων, που όμοιά της είχε καιρό να γίνει και που θα ζήλευαν δήμαρχοι και βουλευτές...
ΚΟΙΝΟΣ τόπος, το μυστικό της επιτυχίας, η κοινωνική καταξίωση του ανθρώπου μέσω του χαρακτήρα και της ευγενούς συμπεριφοράς και προσφοράς απέναντι στον συνάνθρωπο. Αλλά, μήπως δεν είναι αυτό που τελικά μένει στον απόηχο μιας κοπιαστικής δουλειάς αρκετών δεκαετιών, το απόσταγμα δηλαδή μιας πεισματώδους εθελούσιας προσφοράς στον άνθρωπο, από όποια θέση μπορεί να το κάνει κανείς; Το "καθαρό μέτωπο" στην κοινωνία που λέμε. Είχε καμιά άλλη ανάγκη ο γιατρός και συγγραφέας Νίκος Παπαθεοδώρου, εκτός από την αγάπη γι' αυτό που κάνει, να συγκεντρώνει υλικό γύρω από την παλιά Λάρισα; Δεν καταξιώθηκε πολλές δεκαετίες ως γιατρός; Ακριβώς την αγάπη του για την ενασχόλησή του αυτή γι' αυτό του το μεράκι, επιβράβευσαν οι Λαρισαίοι που στάθηκαν και όρθιοι στην αίθουσα του Ωδείου για να τον τιμήσουν.
ΤΗΝ ίδια αγάπη και αφοσίωση στη δουλειά του δεν είχε και ο καφετζής; Αυτός δεν ήταν και ο λόγος που τον τίμησαν αρχές, φορείς και οι φίλοι του, γεμίζοντας ασφυκτικά την αίθουσα κατά τη γιορτή της αποχώρησης; Οποία αναγνώριση, πιο ουσιαστική και από τα δάκρυα συγκίνησης των καθημερινών "πελατών" του εντευκτηρίου και των δεκάδων φίλων του πρωινού καφέ; Τα "καύκαλα" του Στέλιου ήταν όλα εκεί, να συγκινηθούν μαζί του...
ΕΙΝΑΙ αλήθεια ότι τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν πολλοί γύρω μας. Μένει να τους ανακαλύπτουμε. Ίσως πλέον, στην κατάσταση που κληροδοτούμε τη χώρα στη νέα γενιά, να καταφέρουμε να την πείσουμε ότι αυτό που δεν πρόκειται ποτέ να ξεπουληθεί δεν είναι άλλο από τις αξίες μας, η ευγένεια, ο ανθρωπισμός. Μόνο αυτές οι αξίες θα γεμίζουν τις αίθουσες και τα αμφιθέατρα...
