Αγαπητή «Ελευθερία»,
Νιώθω την ανάγκη να δημοσιοποιήσω τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις διαπιστώσεις και την βαθειά μου ευγνωμοσύνη για το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της πόλης μας, με το υψηλού κύρους επιστημονικό προσωπικό, τους διακεκριμένους Ιατρούς και τους ακούραστους Νοσηλευτές.
Δεν μπορώ να το πω ατυχία ή τύχη που το τελευταίο διάστημα βρέθηκα στο Νοσοκομείο! Πρώτα στην Χειρουργική Κλινική, για μια επέμβαση του άντρα μου και τώρα στην Ορθοπεδική Κλινική για ένα σοβαρό κάταγμα της κόρης μου.
Το κάταγμα ήταν συντριπτικό στο βραχιόνιο, στο δεξί της χέρι, πολύτιμο εργαλείο στην δουλειά της, που δύσκολα αποκαθίστατο πλήρως.
Πώς να μην θεωρούμε ευλογία που στην πόλη μας υπάρχει και προσφέρει ένας επιστήμονας του διαμετρήματος του καθηγητή Κώστα Μαλίζου.
Ένας επιστήμονας, διεθνώς αναγνωρισμένος που η τέχνη, η αξιοσύνη, τα επιτεύγματά του και η έρευνα έχουν κάνει την πόλη μας γνωστή σ’ όλο τον κόσμο!
Μετά από μια πολύωρη επέμβαση μικροχειρουργικής, σαν κέντημα το ένιωσα καθώς μας περιέγραφε την τεχνική, κατόρθωσε να συγκολλήσει την συντριπτικά διαλυμένη κεφαλή του βραχιόνιου, κάνοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην πειράξει τα λεπτά αιμοφόρα αγγεία ή τα νεύρα! Ένα μικρό θαύμα!
Πώς να μην είμαστε ευγνώμονες!
Θέλω να επισημάνω ότι εκτός από την επέμβαση, όλες οι συνθήκες ήταν άριστες.
Όλοι οι γιατροί της Ορθοπεδικής Κλινικής, οι αναισθησιολόγοι, το νοσηλευτικό προσωπικό αντιμετώπισαν με τον καλύτερο τρόπο όλα τα προβλήματα!
Από καιρό άκουγα για τις ελλείψεις στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, όπως και σε όλα τα Νοσηλευτικά Ιδρύματα της Χώρας, σε προσωπικό, σε υλικά, σε υποδομές.
Όμως, αν και σίγουρα υπάρχουν, ξεπερνιούνται από την γιγάντια προσπάθεια που κάνουν γιατροί και νοσηλευτές να ανταποκριθούν στο καθήκον τους.
Έζησα πολλές ώρες και στα δύο περιστατικά, στις αίθουσες αναμονής, έξω από τις Κλινικές και μιλούσα με τους συγγενείς των ασθενών, που ήταν από όλη την Θεσσαλία και από την Λαμία.
Όταν τους ρωτούσα γιατί ήρθατε εδώ, έχω δει ότι έχετε μεγάλα και σύγχρονα Νοσοκομεία, μου απαντούσαν όλοι, «δεν έχουμε τους γιατρούς που έχει η Λάρισα».
Αυτούς τους γιατρούς που τόσες φορές έχουμε λοιδορήσει, αμφισβητήσει, κατηγορήσει, αλλά βέβαια, όταν έρθουν τα δύσκολα, σε αυτούς τρέχουμε!
Η κόρη μου και ο γαμπρός μου ζουν στην Αθήνα κα έχουν επισκεφθεί και νοσηλευτεί στα μεγαλύτερα Δημόσια και Ιδιωτικά Νοσοκομεία.
Φθάνοντας στο Πανεπιστημιακό της Λάρισας, εντυπωσιάστηκαν, από το μέγεθός του, την καθαριότητα, τον εξοπλισμό και την οργάνωση. Άριστα συντηρημένο, γεμάτο έργα ζωγραφικής καταξιωμένων καλλιτεχνών, που σου δημιουργούν ένα αίσθημα ευφορίας και μόνιμη έκθεση με τις ωραιότερες φωτογραφίες του Τλούπα!
Όλες τις μέρες, πηγαίνοντας στο Πανεπιστημιακό, βλέποντας να στέκει εντυπωσιακά στο λόφο του Μεζούρλου, μου φάνταζε σαν Φάρος που σκορπίζει το Φως του σ’ όλη την περιοχή και μας γεμίζει σιγουριά, ασφάλεια και περηφάνια!
Και γύρω του αμέτρητα αυτοκίνητα με περιστατικά από παντού.
Το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας με το έργο του και το κύρος του κατάφερε να γίνει αυτό που χρόνια προσδοκούμε για την Λάρισα, Το Κέντρο της Κεντρικής Ελλάδας!
Και όλο αυτό είναι δημιούργημα των εξαιρετικών επιστημόνων που εργάζονται, νυχθημερόν, σε αυτό!
Πραγματοποιούνται νέες θεραπείες, πρωτοπόρες εγχειρήσεις, ειδικές εξετάσεις, εξειδικευμένα Ιατρεία, Έρευνα και όλα αυτά μέσα σε αντίξοες συνθήκες και πολλές φορές υπονόμευση.
Επίσης το Νοσηλευτικό προσωπικό, παρόλες τις ελλείψεις, τρέχοντας καταφέρνουν να φροντίζουν όλους τους ασθενείς.
Με χαμόγελο, ευγένεια, πολύτιμη ενημέρωση είναι πάντα δίπλα σου.
Δεν ξεχνώ, όταν φεύγοντας από την Χειρουργική Κλινική, όπου ο φόρτος εργασίας ήταν μεγάλος, τους ευχαρίστησα θερμά και αυτοί μου απήντησαν: «Ευχαριστούμε, μας εμψυχώνετε!».
Μία εμψύχωση λοιπόν τους αρκεί, ένας καλός λόγος, μια αναγνώριση!
Ας πάψουμε να είμαστε μίζεροι, ας δούμε τα καλά, που είναι τα περισσότερα, και ας αναγνωρίσουμε το Τιτάνιο έργο τους!
Άλλωστε είναι λίγα τα πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε περήφανοι στη Λάρισα.
Σίγουρα το Πανεπιστημιακό μας Νοσοκομείο είναι ένα από αυτά!
Νταίζη Μανωλοπούλου
